Scream Queen Jamie Lee Curtis

Dit is weer eens iets anders dan een interview in een luxueuze hotelsuite in Beverly Hills. Op een warme zomerdag rij ik Universal Studios Hollywood binnen, net buiten Los Angeles. En dan niet het pretparkgedeelte, waar via de backlot waar het échte werk plaatsvindt. Rechts een westerndorp met enkele paarden voor een nieuwe blockbuster en links een enorme watertank waar in de middag een commercial wordt opgenomen. Er lopen honden in alle soorten en maten, die nu alvast de omgeving aan het verkennen zijn. Via Courthouse Square – voor de filmfan: het plein van Back to the future met de iconische klokkentoren – word ik afgezet bij een net gebouwde en nog lege filmstudio. Ik ben de eerste vandaag, dus Jamie Lee Curtis krijgt nog wat laatste tweaks make-up voordat ze ons begroet. Ze is goed geïnformeerd, merk ik, want na een door haarzelf geïnitieerde hug, volgt een lofzang over Amsterdam. ‘Ik ben daar vorig jaar voor het eerst geweest met mijn man. Zó jammer dat ik er niet eerder tijd voor heb gemaakt’, vertelt de 59-jarige Curtis. ‘We sliepen in het waanzinnige Conservatorium Hotel en hebben verschillende musea bezocht. Eén van de leukste Europese steden, punt. En dat is geen Hollywood-beleefdheid!’ Je gelooft haar meteen, want ook al is het de eerste keer dat ik Curtis interview, ze is rechttoe rechtaan. Er zit geen publicist of manager bij het interview, ze ‘kan het zelf wel aan’. Ze laat zelfs even wat Amsterdam-foto’s zien en roept dat we vijf minuten extra tijd nodig hebben voor het interview. Ze is weer ‘aan het treuzelen’.

Jamie Lee Curtis is de dochter van Hollywood- royalty (vader Tony Curtis en moeder Janet Leigh, red.) en getrouwd met de Britse lord Christopher Guest, onder meer maker van de films Best in show (2000) en Waiting for Gu man (1996). Ondanks deze achtergrond en na twee rumoerige periodes vol verslaving, doet Curtis het de afgelopen vijftien jaar rustig aan. Ze schrijft succesvolle kinderboeken, acteert zo nu en dan en besteedt vooral veel tijd aan haar man en twee kinderen. Want, zo zegt ze op een nuchtere toon die ik vaker zal horen: ‘Ik word ook ouder en ook ik ben een normaal persoon. Al ga ik drie keer per week naar de sportschool, eet ik gezond en doe ik ontelbaar veel buikspieroefeningen, ik blijf zacht in het midden, haha!’ Veertig jaar nadat ze de rol voor het eerst speelde, vindt Curtis de aanstaande Halloween-film het weer waard om voor de camera staan. De horrorklassieker gaat verder waar deel één stopte en doet alle te verwaarlozen sequels vergeten. De film begint met twee Britse documentairemakers die bezig zijn met een docu over moordenaar Michael Myers. Geheel in lijn met de huidige hype van true crime-documentaires, zoals Making a murderer, The jinx en The staircase. Curtis keert terug in de iconische rol van Laurie Strode, die voor de laatste keer de confrontatie aangaat met Myers. ‘En dat terwijl ik zelf een enorme bangerik ben’, aldus een lacherige Curtis. ‘The excorsist is nog steeds de engste film die ik ooit heb gezien. Mijn kinderen vinden het enorm grappig dat ik met mijn cv bang ben voor griezelige films, haha!’ Curtis voegt toe hoe zeldzaam het is om verder te gaan met zo’n soort film. ‘Een terugkeer 40 jaar later, wie krijgt die kans, afgezien van de mensen achter gigantische producties als Star wars of Blade runner?’

Wat betekent de rol voor je? ‘Het karakter van Laurie Strode is misschien wel de enige acteerklus die ik ooit heb gehad. Toen regisseur John Carpenter de eerste Halloween castte, waren er drie vrouwenrollen. Een wijsneus, een promiscue cheerleader en de introverte, behouden intellectueel Laurie. Daarvóór was ik altijd één van die eerste twee en kwam er toch altijd wat van ‘Jamie’ naar boven. Alleen in Halloween kan ik mij als Laurie in een rol verliezen.’

Heb je ooit getwijfeld om weer terug te komen? ‘Nee, want dit ben ik. Zonder deze film had ik geen carrière gehad. Deze film heeft mij het leven gegeven dat ik leid. Jij weet het en ik weet het: als ik kom te overlijden, staat er in de krant, ‘Halloween-actrice overleden’. Hetzelfde gebeurde bij mijn moeder (Janet Leigh, red.): ‘Psycho-actrice overleden.’’

Of je het nu wilt of niet? ‘Exact. Gelukkig vind ik het wel leuk om hiermee geassocieerd te worden. Natuurlijk zijn de films niet allemaal even geweldig, maar ik ben er zeker trots op. Ik ben blij dat mijn petekind Jake Gyllenhaal mij liet kennismaken met regisseur David Gordon Green.’

‘Mijn kinderen vinden het enorm grappig dat ik met mijn cv bang ben voor griezelige films'

Hoe was het om weer terug te zijn? ‘Het maken van de film voelde net als toen met de eerste. Iedereen was enthousiast en niemand was bezig met ‘cashen’. Destijds in 1978 kreeg ik 8000 dollar voor de film, nu 14.000 dollar, het huidige minimum voor acteurs. Maar dit keer uiteraard wel met een leuk winstpercentage, mocht de film het goed doen.’ (grijnst)

Je hebt het eerder gehad over de actuele link met wat Laurie is overkomen. ‘Het script trekt paralellen met actuele gebeurtenissen. Laurie was 17 jaar toen ze bruut en willekeurig werd aangevallen. Veertig jaar later draagt ze het trauma nog steeds met zich mee, met angsten en PTSS. In mijn optiek eren de schrijvers van de film de talloze vrouwen die nu in het kader van #MeToo durven te zeggen dat genoeg, genoeg is. ‘Ik ben mijn trauma niet en ik wil niet mijn hele leven als slachtoffer door het leven gaan. Ik neem weer de leiding over mijn eigen leven.’’

Een beweging met een blijvende impact? ‘Ik ben altijd hoopvol, maar ook cynisch ten opzichte van verandering. Toch denk ik dat ‘we’ voor een ommekeer hebben gezorgd die blijvend is. Ik heb ook mijn eigen onprettige ervaringen gehad, en het is natuurlijk belachelijk. Vrouwen willen een baan, een kans om hun talent te laten zien om zichzelf te kunnen uiten. Niet om één of andere viespeuk van zich af te hoeven slaan.’

Je besloot zo’n 15 jaar geleden om geen films meer te maken, een zeldzame keuze in het wereldje. ‘Klopt, ik heb het geluk gehad dat ik in het wereldje ben geboren en mooie kansen kreeg om aan fantastische projecten te werken. Toch was ik nooit zo gedreven. Ik deed wat ik deed met passie, maar toen ik wéér veertien weken weg moest, vond ik het op een gegeven moment genoeg. Als ik ervoor kies om moeder te zijn, moet ik meer tijd kunnen doorbrengen met mijn kinderen. Mijn familie had mij nodig.’

Merkte je dat het nodig was? ‘Ik werkte veel toen mijn dochter jong was. Dat is niet goed voor een kind. Ik wilde niet later terugkijken op mijn leven en spijt hebben van mijn rol als moeder. Als je kinderen neemt, geniet er dan ook van. Dat is een van mijn vele lijfspreuken, haha.’

Heb je er nog meer? (lacht) ‘De vrije gedachte van het individu is het grootste goed dat wij hebben als mensheid. Deze uitspraak is van schrijver John Steinbeck. Helaas gaat het op dit moment, in elk geval in de Verenigde Staten, veel te vaak mis. Of dat nu is via censuur of conditionering. Je snapt dat ik dus totaal niet blij ben met wat er gebeurt met Trump. Ik steunde Hillary Clinton twee jaar geleden en haar nederlaag doet nog steeds pijn. Maar goed, wie weet wat de tussentijdse verkiezingen dit najaar en de presidentsverkiezingen in 2020 ons zullen brengen!’

En je favoriete motto? ‘Het leven wordt bepaald in een paar seconden die je niet ziet aankomen. Wat je tijdens die paar seconden beslist, beïnvloedt je leven vanaf dat moment en je weet niet wat je zou doen of beslist tot- dat je die paar seconden beleeft.’

Hoe uitte dit zich in je eigen leven? ‘Keer op keer scharniert mijn leven op gebeurtenissen die ik niet zag aankomen. De rollen die ik heb gespeeld, de boeken die ik heb geschreven, zelfs mijn huwelijk. Toen ik een foto van Christopher in een tijdschrift zag, zei ik meteen dat ik met hem zou trouwen. Ondernemend als ik was, had ik m’n telefoonnummer aan zijn agent gegeven. Hij belde me niet. Daarop gaf ik mijn nummer aan een gemeenschappelijke vriend. Die bracht ik op een dag naar het vliegveld, waarna ik op de terugweg wat ging eten in een restaurant. Ik ging zitten en wat bleek, Chris zat twee tafels verderop. Ik durfde alleen maar gedag te zeggen en toen hij wegging, knikten we allebei even. Meer niet, bangerds die we waren. De volgende dag belde hij mij eindelijk op en vier maanden later trouwden we. Dat is nu ruim 33 jaar geleden.’ -