Xander en Sophie de Buisonjé: ‘Het was een pittige tijd, waarin we elkaar kwijtraakten’

Hun relatie heeft hoogtepunten, maar ook verdrietige dieptepunten gekend. Toch zijn Xander (49) en Sophie (44) de Buisonjé sterker dan ooit. “We hebben geleerd dat het leven golft, maar dat je er altijd weer samen uitkomt, zolang je maar blijft communiceren.”

Scène 1

September 2007. Een woonboot op de Amsterdamse Prinsengracht.

Sophie heeft een feestje van haar bedrijf MediaMall en besluit met een drankje op Xander te bellen.

S: ‘Ik stond met mijn collega Bas op een feestje van het bedrijf waar wij werkten en Xander kwam ter sprake.’
X: ‘Bas is een goede vriend van mijn studie en hij had al eens tegen me gezegd: “Ik heb je match gevonden, jullie zijn heel erg aan elkaar gewaagd.” Dat ging dus over Sophie. Nu vind ik koppelen helemaal niks, maar mijn interesse was wel gewekt, want ik weet dat hij een goede smaak heeft.’
S: ‘Ik had een paar wijntjes op en zei: “Misschien moeten we hem even bellen.” Dat heeft Bas gedaan, waarop ik de telefoon greep en zei: “We hebben een feestje op een boot, kom je ook?” Niks serieus, het was gewoon een beetje spielerei.’
X: ‘Ik kon thuis niet weg, want ik had mijn zoon Sem, maar ik dacht wel: zij is in voor avontuur. Ik was in die tijd vrijgezel, dus de volgende ochtend heb ik meteen een berichtje gestuurd: ontbijtje?’
S: ‘Ik was nog aan het bijkomen van dat feestje, dus ik dacht: nu even niet. Maar we zijn vanaf dat moment wel gaan appen en urenlang bellen.’
X: ‘Eigenlijk ontstond er al snel een heel fijn, serieus en liefdevol contact dat wel een paar weken duurde. Ik had Sophie om een foto gevraagd. “Het is oneerlijk dat jij weet hoe ik eruitzie, maar ik niet weet hoe jij eruitziet”, zei ik. Ze stuurde een foto en ik dacht: zo! Maar eigenlijk was ik toen al op haar fijne, zachte en lieve stem gevallen. Natuurlijk is uiterlijk belangrijk, maar bij Sophie had ik meteen het idee dat dit the total package was.’
S: ‘Pas een paar weken later ben ik naar zijn huis gegaan, waar hij met Sabine, een vriendin, liedjes aan het schrijven was. Toen zij weg was, hebben we urenlang zitten praten. Vanaf dat moment hadden we steeds meer contact.’
X: ‘Ik weet nog dat ik voor het programma 71° Noord naar Noorwegen ging en mijn telefoon daar weg moest doen. Na twintig dagen belde ik Sophie: “Ik heb gewonnen en ik heb alleen maar aan jou gedacht.” Het voelde meteen heel serieus, tijdens onze eerste ontmoeting zei ik ook al tegen haar: “Wij gaan trouwen.” Dat was natuurlijk een beetje grootspraak, maar het voelde echt goed.’
S: ‘Ik dacht: grote mond – ik had dat gevoel nog niet op dat eerste moment. Het werd echt serieus vanaf januari. Xander ging naar Brazilië om liedjes te schrijven en was die nacht voor het eerst blijven slapen. Ik zat de volgende ochtend bij hem op schoot en vond het niet leuk dat hij moest vertrekken nu het eindelijk écht was.’
X: ‘Ik had ook helemaal geen zin meer om te gaan. In de vijf jaar dat ik vrijgezel was geweest, had ik me helemaal op mijn werk gestort, en bij haar voelde ik me voor het eerst weer een beetje thuis. Ik zat tegen een burn-out aan, dus de periode die volgde, heb ik het rustiger aan gedaan. Dat was een heel fijne tijd, want Sophie was ook in between jobs. We zijn veel weggeweest, lekker samen op vakantie en stedentrips maken; dat gaf ons echt de tijd om elkaar goed te leren kennen.’

Scène 2

Eind januari 2008. Café Kale in Amsterdam.

Xander stelt zijn zoon Sem voor aan zijn nieuwe liefde Sophie.

S: ‘In de eerste fase van onze relatie was ik er nog niet bij als Xander Sem had. Hij was heel voorzichtig in wie hij aan zijn zoon voorstelde.’
X: ‘Sophie was in vijf jaar tijd de tweede vrouw die ik aan Sem voorstelde. Ik had één keer eerder een korte relatie gehad, maar dat bleek het toch niet te zijn. Maar met Sophie was het inmiddels vrij serieus, dus ik wilde heel graag dat ze mijn zoon ook leerde kennen. Ze zat al bij Café Kale en wij zijn even langsgegaan om een tosti te eten.’
S: ‘Ik weet nog dat Sem me met grote ogen zat aan te kijken, heel onderzoekend. Hij was niet meteen open, maar dat snapte ik wel. Het was voor het eerst dat ik met een man was die al een kind had. Ik vond daar niet echt iets van – ben er onbevangen ingestapt – en het is eigenlijk heel organisch verlopen. Het scheelde dat Sem niet vast bij Xander woonde; hij was het grootste deel van de tijd bij Wen en kwam af en toe naar hem, waardoor we elkaar rustig konden leren kennen.’
X: ‘Wat ik fijn vond aan Sophie is dat ze weinig wist over mij en mijn verleden. Als ze alles in de blaadjes had gevolgd de jaren daarvoor, had ze misschien gedacht: oeh, ik weet niet of dit een handige keuze is. Maar met Sophie ging het echt om wie we werkelijk waren.’
S: ‘Ik kende een paar liedjes van Xander, maar had nog nooit zo’n blaadje gelezen. Ik denk dat je alles wat ze schrijven sowieso met een korrel zout moet nemen. En los daarvan maken mensen gewoon dingen mee; het is ook belangrijk dat je weer met een schone lei verder kunt. Ik had niet zo veel met het wereldje. Ik ben een introvert iemand en heb weinig behoefte aan die spotlights. De eerst keer dat we op de cover van een blad stonden, was ik dan ook in shock.’
X: ‘Ik lachte me kapot om die foto’s.’
S: ‘Terwijl ik alleen maar zoiets had van: hoe hebben ze dit kunnen doen, waar waren ze dan en waarom heb ik het niet doorgehad dat er foto’s werden gemaakt? Achteraf gezien zijn dit soort beelden van ons samen het leukst. Ik heb liever dat ze in de bosjes liggen dan dat ik ongemakkelijk moet poseren.’
X: ‘Wij zoeken de roem allebei niet op. Ik vind die wereld van bekend zijn – ook al zitten er veel leuke mensen tussen – helemaal niks, al dat zien en gezien worden. We gaan liever met een paar vrienden uit eten dan dat we naar een première gaan.’

Scène 3

Augustus 2009. Ziekenhuis in Boston.

Xander en Sophie zijn naar Amerika gevlogen voor een behandeling aan zijn stembanden.

X: ‘We hadden best wel een zware periode achter de rug, want ik had stemproblemen en mijn arts in Nederland had tegen mij gezegd: “Je moet stoppen met zingen, want je hebt een aangeboren stemafwijking.” Dat was een enorme mentale klap. Zingen was mijn passie en daarnaast ook gewoon mijn werk en mijn inkomstenbron. Sophie is toen gaan researchen en vond een arts in Boston, die de groten op aarde opereert. Hij kon mijn stem-band stretchen, waardoor ik meer stembelastbaarheid kreeg. Het was heel spannend, want financieel zaten we aan de grond en zelfs eronder – we hebben nog geld van haar vader moeten lenen voor de operatie. Maar ik voelde op dat moment ook dat onze liefde allesbepalend was. Al moesten we met z’n tweeën in een hutje op de hei gaan wonen, alles was goed als we maar samen waren.’
S: ‘Na die ingreep mocht Xander drie weken niet praten. Ik had een bordje voor hem gekocht waarop hij kon schrijven; dat was eigenlijk heel bijzonder. We hadden voor die reis ook ontdekt dat ik zwanger was, dus we hebben daar heel erg van kunnen genieten samen. Gelukkig herstelde zijn stem en kon Xander weer aan de slag. Ik weet nog heel goed dat hij midden in De Vrienden van Amstel Live zat toen Dex werd geboren.’
X: ‘We hadden altijd één rustdag in de week, de dinsdag, en precies op die dag beviel Sophie: op 26 januari 2010. Het was een van de mooiste momenten uit mijn leven; ik zag zoveel kracht bij Sophie, ze was zo gefocust en sterk.’
S: ‘Er komt een soort oerkracht naar boven, die je ook direct een binding geeft met je kind. Ik vind het jammer dat ik dat de tweede keer met onze dochter Céla-Lynn niet heb mogen meemaken.’

Scène 4

1 juli 2010. Restaurant Aan de Poel in Amstelveen.

Xander en Sophie zeggen ‘ja, ik wil’ tegen elkaar in aanwezigheid van hun vrienden en familie.

X: ‘Toen Sophie dertig werd, had ik hartjes op bomen geplakt die zij moest volgen naar een mooi plekje in het Amsterdamse Bos, waar ik op haar zat te wachten met een picknick. Ze had al even het gevoel dat ik haar ten huwelijk ging vragen, maar dat was misschien wat snel. We hebben het toen wel over trouwen gehad, en we wisten van elkaar dat we het allebei graag wilden.’
S: ‘Eerst dacht ik nog dat hij me tijdens een weekendje Parijs ging vragen.’
X: ‘Maar dat vond ik zo afgezaagd. Dus heb ik het gedaan op een doodordinaire dinsdag waarop de zon scheen. Ik had zo’n memorecorder gekocht en bandjes ingesproken, die leidden haar als een soort speurtocht langs plekken die belangrijk voor ons waren. Ze eindigde bij ons in de tuin in Amstelveen, waar ik op mijn knie ben gegaan en haar ten huwelijk heb gevraagd.’
S: ‘Ik zei natuurlijk ‘ja’, ben meteen in zijn armen gevlogen.’
X: ‘We zijn uiteindelijk op 26 juni voor de gemeente getrouwd, maar zien 1 juli als onze echte datum, omdat we het toen met vrienden en familie hebben gevierd, ik in pak en Sophie in een prachtige jurk.’
S: ‘Ik heb nooit zoveel gehad met het instituut trouwen, mij ging het echt om het vieren van de liefde. Het is bijzonder om dit samen te doen, en daarnaast was het ook fijn om onze relatie formeel te maken.’
X: ‘Ik vond het niet leuk meer om te zeggen: “Dit is mijn vriendin”, ik wilde Sophie kunnen voorstellen als mijn vrouw.’

Scène 5

Januari 2013. Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam.

Sophie wordt geopereerd aan een tumor in haar buikholte. Kort daarna krijgt het stel nog meer slecht nieuws te verwerken.

S: ‘Ik had al een tijdje veel last van mijn buik, maar was een paar keer weggestuurd bij de huisarts en ook op de eerste hulp. Op oudejaarsavond lag ik op de bank bij een vriendinnetje en ik zei: “Het voelt echt niet goed, er zit daar gewoon iets.” Mijn redding is geweest dat ik zo tenger ben, want daardoor kon ik heel goed voelen dat er een knobbel zat. We hebben toen zelf Prescan gebeld en daar een scan laten maken. Zij zagen ook een donkere plek en hebben me doorgestuurd naar het ziekenhuis. De gynaecoloog die Dex op de wereld heeft gezet, heeft een echo gemaakt en daarna ben ik meteen in de medische molen beland.’
X: ‘We hadden net de handtekening gezet voor de verkoop van ons huis en waren op skivakantie toen ze belden dat ze een tumor hadden ontdekt. We zijn direct naar huis gereden en kort daarna is Sophie geopereerd.’
S: ‘De operatie slaagde, maar we kregen al snel een nieuwe klap te verwerken. Het werd me namelijk ten zeerste afgeraden om nog een keer zwanger te worden, omdat de hormonen die daarbij vrijkomen, een kans op een nieuwe tumor aanzienlijk zouden vergroten. Dat was het begin van een pittige tijd, waarin we elkaar een beetje kwijtraakten. We zaten in een huurhuis waar we niet echt happy waren, en konden niets vinden waar we graag wilden wonen. Ik worstelde met mijn wens om nog een kindje te krijgen en had daarnaast de stress van de checks; de eerste twee jaar was dat elke drie maanden en daarna om het halfjaar. We gingen op een heel andere manier met dingen om; ik werd echt een pitbull die me vastgreep in hoop.’
X: ‘En ik duwde alles weg. Ik vond het verschrikkelijk wat er met Sophie gebeurde, maar ik had nog zoveel dingen met mezelf op te lossen dat ik me op de verkeerde manier uitte. Het lag op dat moment niet binnen mijn mogelijkheden om dingen aan te gaan en dat vind ik achteraf gezien wel erg. Het heeft een paar jaar en veel therapie gekost voordat we daar samen weer uit zijn gekomen.’

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Styling: Brigitte Kramer | Visagie: Bart Brom