Hadewych Minis en Tibor Lukács: ‘We konden het goed met elkaar vinden, dat wilden we niet verpesten’.

Hun relatie begon kalm en zonder drama, dat waren Hadewych Minis (45) en Tibor Lukács (44) niet gewend. Tien huwelijksjaren verder beseft het acteurskoppel: liefde wordt alleen maar mooier als het kan groeien. “Ik kreeg een extra rugzak van vertrouwen.”

Scène 1

Maart 2003. De Jahrhunderthalle in het Duitse Bochum.

Hadewych en Tibor spelen allebei in de voorstelling Senti-menti. Ze blijken hetzelfde gevoel voor humor te hebben.

H: “Tibor en ik leerden elkaar kennen bij Sentimenti, het stuk dat we speelden in Duitsland. Jeroen Willems, die toen nog leefde, had de hoofdrol en Fedja van Huêt en ik zaten vast bij theatergezelschap ZT Hollandia.”
T: “Ik liep hier samen met Gijs Naber stage en ik herinner me dat Hadewych en ik meteen heel veel lol hadden.”
H: “We hebben ontzettend gelachen met elkaar, maar er speelde nog niks tussen ons. Ik had in die tijd een relatie en hij ook.”
T: “Van spanning was er op dat moment echt nog geen sprake. We hadden het gewoon ontzettend leuk.”
H: “De jaren erna kwamen Tibor en ik elkaar af en toe tegen. Pas zes jaar later spraken we weer iets af, nadat we elkaar die zomer continu tegen het lijf liepen op straat.”
T: “Hadewych vroeg of ik meeging naar een soort glamour award uitreiking. Ik ging nooit naar dat soort dingen, maar met haar was zo’n event ineens heel gezellig. Die avond hebben we weer veel gelachen en grappen gemaakt.”

Scène 2

Zomer 2009. Een vakantievilla in Zuid-Frankrijk.

Hadewych en Tibor besluiten samen met een groep vrienden op vakantie te gaan. Van spanning tussen hen is nog steeds geen sprake.

T: “Ik stond op het punt om voor een serie naar Kenia te gaan, maar had eerst nog vakantie. Mijn relatie was net uit en ik dacht: we gaan zien hoe het loopt met mijn leven. Eerst naar Afrika en dan kijk ik wel wat de sterren me geven. Hadewych vroeg of ik nog op vakantie ging. Ik zei dat ik misschien wegging met een paar mensen. Waarop zij reageerde: “Oh, dan ga ik wel mee met een vriendin.””
H: “Ik zei niet: “Ik ga wel mee”, maar: “Laten we met z’n allen ergens heen gaan.” Dat was eigenlijk niks voor mij; ik ben nooit van dat soort dingen organiseren of mezelf opdringen. Maar dit leek me heel gezellig. We hebben met een groep van zeven man – een gek samenraapsel van vrienden – een villa gehuurd in Frankrijk. Dat werd ongelooflijk leuk en gezellig. Tussen Tibor en mij speelde er nog steeds niets; ik dacht dat hij iemand anders leuk vond. Mijn relatie was net uit, dus ik was daar zelf ook niet mee bezig. Maar we hadden wederom zoveel plezier met elkaar. Ik weet nog dat hij op een gegeven moment met een aantal vrienden aan tafel een spelletje zat te spelen met een witte hoed op.”
T: “Koehandel, met flink wat bluffen.”
H: “Dat deed hij zo sexy, en ineens schoot het in mij. Ik voelde een vlinder die ik nooit eerder had gevoeld. Ik vertelde mijn vriendin Loesje dat er iets was veranderd, en dat ik dat heel gek vond. Een paar avonden later hebben Tibor en ik een beetje onhandig gezoend bij het kampvuur. En de volgende dag meteen tegen elkaar gezegd: “Wat zonde eigenlijk.””
T: “We konden het zo goed met elkaar vinden, dat wilden we niet verpesten.”
H: “Na die vakantie ben ik verder getrokken, omdat ik nog ging kamperen met mijn moeder en familie. Tibor moest terug voor werk, maar we hielden wel veel contact. Ik zat in een dal zonder bereik en ging daar elke avond uit om hem te bellen. Dan vertelde ik wat ik had meegemaakt en hingen we heel lang aan de telefoon. En elke ochtend stuurde Tibor mij een lange poëtische sms – hij is heel goed met taal – die ik dan voorlas aan mijn moeder en tante. Wat een man, dachten zij, ze hebben echt aan de wieg gestaan van onze relatie. Ik was ook wel een beetje verliefd door de prachtige manier waarop hij schreef.”
T: “De maanden erna zagen we elkaar vaker, en af en toe gingen we ook met elkaar naar bed, maar nog steeds gaven we het geen naam. We deden ook heel gewone dingen, zoals iedere zondag samen So you think you can dance kijken.”
H: “Er ontstond wel iets, maar allebei probeerden we het tegen te houden. Dan zeiden we tegen elkaar: “Het is zo leuk, laten we dit niet verpesten door te gaan seksen”, en deden we weer of er niets aan de hand was.”

Scène 3

Februari 2010. De stad van de liefde: Parijs.

Hadewych en Tibor brengen Valentijn samen door in Parijs. Ze lopen hand in hand, maar ontkennen hun amoureuze gevoelens.

T: “Hadewych en ik besloten het Valentijnsweekend naar Parijs te gaan. Superleuk en ook romantisch, maar dat gaven we niet toe. Dan hadden we een wandeling gemaakt en zeiden we: “Echt jammer dat we geen relatie hebben, hè”, en gingen we weer verder.”
H: “We liepen daar wel gewoon hand in hand en deelden ook een hotelkamer. Wat we samen hadden, voelde heel kloppend, heel kalm. Ik was dat niet gewend, meestal als ik verliefd was, kon ik niet eten en ging dat gepaard met allerlei toestanden. Tussen Tibor en mij begon het veel kleiner, zonder al dat drama.”
T: “Ik merkte ook dat zij mij heel goed begreep. Ik had iets persoonlijks verteld over mijn familiegeschiedenis en Hadewych accepteerde dat, zonder er een mening over te hebben. Ik besefte dat ik bij haar gewoon kon zijn, er was geen oordeel. Ergens wilde ik daar heel bewust en zuinig mee omgaan, maar we gingen wel naar een punt toe dat we dachten: gaan we dit een relatie noemen of houden we het bij vriendschap?”
H: “Ik denk dat we op dat moment zelf ook niet zo goed begrepen wat er was. Tibor en ik konden heel erg genieten van de kleine dingen. Samen naar de supermarkt gaan vonden we al heel erg leuk. Meestal is het groots en meeslepend als je verliefd wordt, maar wij hadden het juist heel erg fijn met al het gewone.”
T: “Dat was tegelijkertijd ook een beetje verwarrend, omdat je denkt: moeten we niet op een roze wolk zitten en daar vanaf lazeren? Het heeft nog wel even geduurd voordat we het echt naar elkaar uitspraken. Hadewych had op een gegeven moment een ketting met een identiteitsplaatje voor mij gekocht bij de legerdump, en daarop een mooie tekst laten graveren.”
H: “Hij vroeg: “Gaan we hier nu voor of niet?” Ik durfde het nog niet meteen aan en heb geantwoord: “Geef me drie weken, gewoon om nog even te zijn en te doen wat ik wil.” Ik had dat nodig om uit te razen.”
T: “Na die drie weken was het echt aan tussen ons. Of eigenlijk gingen we verder waar we gebleven waren. Het zat meteen heel goed, we konden alles met elkaar delen.”
H: “Onze relatie ging vanaf dat eerste moment veel dieper dan ik gewend was. Met Tibor kon ik al mijn gedachtes en angsten delen. Doordat het zo kalm begon, bleef het maar groeien en groeien. In plaats van ergens vanaf te vallen, werd wat we hadden alleen maar sterker.”
T: “Ik heb het idee dat we nog steeds aan het klimmen zijn. Dat er nog steeds die ruimte is om samen te groeien. Ik ben nog zo gek op Hadewych en vind haar nog steeds aantrekkelijk en sexy.”
H: “Voor mijn gevoel kreeg ik door mijn relatie met Tibor een extra rugzak van vertrouwen. Of eigenlijk meer een parachute. Daardoor durfde ik het begin 2011 ook aan om mijn vaste aanstelling bij Toneelgroep Amsterdam op te zeggen. Niet omdat ik daar per se weg wilde, maar ik wilde meer mijn eigen pad bewandelen en mijn eigen dingen creëren. Best een spannende stap, want we zaten midden in de economische crisis. Samen hebben we daar veel eerlijke gesprekken over gevoerd en hij stimuleerde me om uit die veiligheid te stappen.”
T: “Zij had de droom om te zingen en ik vond het belangrijk dat ze die na zou jagen. We geven elkaar echt die ruimte en support om onszelf te ontwikkelen; dat werkt heel inspirerend.

Scène 4

December 2011. Hotel Landgoed Het Roode Koper in Ermelo.

Tibor heeft het romantische idee om de hoogzwangere Hadewych ten huwelijk te vragen op een wit paard.

T: “Hadewych en ik zouden in januari een kindje krijgen, en hoewel ik dat een grotere verbintenis vind dan een ring, wilde ik haar toch laten weten dat ik er ook op die manier voor haar zou zijn. Dus besloot ik een aanzoek te plannen tijdens een tripje naar de Veluwe.”
H: “We zaten in een appartementje aan de bosrand, en op een gegeven moment begon Tibor over het geluid van de verwarming, dat ik helemaal niet hoorde. “Ik ga even naar de receptie om te vragen wat het is”, zei hij. Hij stelde voor om twintig minuten later af te spreken bij de bosrand. Dan zouden we gaan wandelen.”
T: “Ik had bedacht dat ik op een wit paard zou komen aanrijden en haar dan ten huwelijk zou vragen. Alleen had de manege bij het hotel alleen maar zwarte paarden, dus moest ik een witte van een andere hoeve laten komen. Probleem was dat het dier veel te groot was, en ik had ook nog nooit op een paard gezeten. Het kostte nogal wat moeite om ’m rijdende te krijgen. Ik moest me ook nog snel omkleden en bedacht toen dat ik het aanzoek wel officieel wilde doen. Dus heb ik tussendoor nog even haar ouders gebeld en om haar hand gevraagd. Ik denk dat het alles bij elkaar wel drie kwartier heeft geduurd en Hadewych had zoiets van: wat ben je nu toch allemaal aan het doen met die verwarming?”
H: “Ik stond buiten te wachten en ineens kwam daar een knappe man in een heel mooi pak aanrijden op dat witte paard. Tibor stapte af en ging op één knie, en ik begon heel hard te huilen, want ik wist natuurlijk al wat hij ging vragen. Ik hoorde niet eens meer wat hij allemaal vertelde, het was zo ongelooflijk romantisch.”
T: “We zijn uiteindelijk getrouwd op het stadsdeelkantoor in Watergraafsmeer met vijfentwintig vrienden. Eigenlijk hadden we ons voorgenomen om daarna nog een groot feest te geven in Frankrijk, maar tien jaar later is dat er nog steeds niet van gekomen.”
H: “Alsnog was het een fantastische dag. Mijn lieve collega Annet Malherbe had heel erg lekker voor ons allemaal gekookt en we aten aan lange tafels.”
T: “Na afloop hebben we met z’n tweeën in The Grand in Amsterdam geslapen. De bruiloft was niet enorm spectaculair, maar ik heb er wel warme herinneringen aan. Onze familie en al onze beste vrienden waren erbij, dus het klopte helemaal. Heel waardevol om dit zo samen te vieren.”

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Productie en styling: Brigitte Kramer | Visagie: Maaike Beijer