Johan Noorloos (50) runt zijn eigen yoga imperium De Nieuwe Yogaschool, maar thuis is partner Pascal Linzell (51) ook vaak zíjn leraar. ‘We zijn er voor elkaars groei’ is het credo in hun relatie. “Dat is het grootste cadeau voor beiden.”
Scène 1
Voorjaar 2008. Sportschool Splash aan de Looiersgracht in Amsterdam.
Johan geeft yogales in de sportschool en ziet daar regelmatig een leuke man trainen: Pascal.
J: “Ik gaf al een paar jaar les bij Splash, en sportte daar zelf na afloop ook vaak nog even. Yoga was in die tijd best upcoming, dus mijn lessen zaten altijd bomvol. Ik kende daardoor heel veel mensen, maar niet die ene leuke jongen die altijd een beetje autistisch door de sportschool liep.”
P: “Ik had altijd mijn oortjes met muziek in tijdens het trainen, dus ik zat vooral in mijn eigen wereld. Mijn doel was om binnen drie kwartier al mijn oefeningen te hebben gedaan en ik praatte dus weinig met anderen. Johan viel me wel op – ik vond hem zo’n knappe gast – maar ik sprak hem eigenlijk nooit.”
J: “Pascal en ik zeiden elkaar weleens gedag, maar daar bleef het ook bij.”
Scène 2
2 augustus 2018. De Amstel Taveerne in Amsterdam.
Tijdens Pride Amsterdam vieren Johan en Pascal allebei een feestje met vrienden op en rond de grachten.
P: “Ik stond die dag op een boot en zag er heel ‘stoer’ uit, met een cyclaamroze korte broek, een T-shirt met Hello Kitty-poppetjes en een bloementiara op mijn hoofd. Omdat op de boot waaraan we waren vastgekoppeld te veel toeristen stonden, zakte de onze steeds meer naar beneden. Halverwege de Pride had ik zoiets van: dit gaat niet goed, ik wil eraf. Toen ben ik de kroeg ingegaan.”
J: “Ik had ook op een boot gestaan en wilde daarna eigenlijk naar huis gaan, maar vrienden haalden me over om nog even een drankje te doen. Ik kwam De Amstel Taveerne binnen en daar stond die mysterieuze jongen uit Splash. Een vriendin van mij bleek een oud-collega van hem te zijn. “Wie is hij, ken je hem?” vroeg ik. “Ja, ik ken hem heel goed, dat is Pascal. Vind je hem leuk?” was haar reactie. Ik vertelde dat ik hem eigenlijk al tien jaar leuk vond, waarop ze zei: “Wacht maar even.” En toen liep ze naar Pascal en ging een beetje praten en fluisteren. Vervolgens was hij nergens meer te vinden, ik dacht: goh, is hij nu weggelopen?”
P: “Ik vond hem erg leuk, dus ik moest even moed indrinken. Ik zei tegen die oud-collega: “Ik laat het even tot me komen en dan kom ik eraan”, en toen heb ik snel twee biertjes gedronken. Vijf minuten later stonden Jo en ik te zoenen.”
J: “Dat was heel leuk en fijn. Ik dacht nog wel die eerste avond: ik ga netjes naar huis. Maar de dag erna hebben we elkaar weer gezien. Ik weet nog dat ik die zondagmiddag bij lieve vrienden was en zei: “Ik ga vanavond de stad in met iemand die ik gisteren heb ontmoet, en het zou zomaar zo kunnen zijn dat jullie deze jongen ook heel goed gaan leren kennen de komende tijd.””
P: “Voor mij voelde het ook meteen als méér dan een flirt. Eigenlijk had ik die zondag een feest met vrienden in Paradiso – zo sloten we Pride elk jaar af – maar dat heb ik afgezegd om met Johan af te spreken. Zij hadden ook zoiets van: dan moet het wel serieus zijn.”
J: “Pascal en ik zijn samen op het terras gaan zitten en hebben een hapje gegeten. Ik vroeg: “Vind je het leuk om vanavond nog een wandeling te maken?” Achteraf een sullige vraag, maar dat is wat me op dat moment te binnen schoot. We zijn van terras naar terras gewandeld. Het voelde meteen heel goed, op een manier die ik nooit eerder had meegemaakt. Een paar dagen later heb ik Boeddha opgehaald, mijn hond die vaak bij mijn ouders logeert. Ook met hem was er een enorme klik, dat vond ik heel belangrijk.”
P: “Ik ben stapelgek op dieren, dus het was al snel dikke mik.”
Hadewych Minis en Tibor Lukács: ‘We konden het goed met elkaar vinden, dat wilden we niet verpesten’.
Scène 3
September 2018. Johans appartement aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam.
Pascal en Johan zien elkaar weer na diens stilte retraite en beseffen hoe erg ze elkaar gemist hebben.
P: “Johan ging een aantal weken nadat we elkaar ontmoet hadden naar Zweden voor een stilte retraite. We hadden dus heel weinig contact. Op dat moment beseften we dat we elkaar toch wel enorm misten.”
J: “Er was iets bijzonders gebeurd in mijn leven en ik merkte tijdens die retraite dat Pascal veel in mijn hoofd zat. Ik had nooit een langdurige relatie gehad en ook nog nooit samengewoond. Dat vond ik altijd heel ingewikkeld. Terugkijkend kun je zeggen dat ik mezelf tegenkwam in een relatie en dat ik heel goed was in het weglopen en wegduwen. Eigenlijk heeft Boeddha – hoe gek dat misschien ook klinkt – het voorwerk gedaan. Hij is in 2014 in mijn leven gekomen, vlak nadat ik De Nieuwe Yogaschool had opgericht. Die hond wilde natuurlijk een band met mij, en ik wilde dat ook graag met hem, maar ik dacht ook: wil jij nu je hele leven bij mij blijven, moet ik je hele leven voor je zorgen? Dat vond ik beklemmend, bijna net zo beklemmend als een man die de hele tijd bij me wil zijn. Door Boeddha heb ik geleerd om te blijven, ook al voelt het wat benauwend of ongemakkelijk. Hij heeft me eigenlijk geleerd om echt mezelf te zijn in een relatie, en dat hielp me toen ik Pascal leerde kennen.”
P: “We hebben op dat moment geuit dat we elkaar heel lief en speciaal vinden, maar elkaar nooit iets opgelegd. Ik denk dat dat het fundament van onze relatie is: wij claimen elkaar niet, op geen enkel vlak. Als de één iets wil, is het van: hoe kan ik jou helpen om dat doel te bereiken? Je ziet vaak in een relatie dat het een twee-eenheid wordt en dat je eigen leven langzaam verdwijnt. Bij ons is dat juist andersom: Jo is Jo, en ik ben ik. We hebben ieder ons eigen leven en zoals bij een klok komen die radertjes zo nu en dan bij elkaar en dan hebben we het heel fijn.”
J: “We hebben ieder onze eigen vriendengroep, en sommige vrienden hebben we inmiddels ook samen. Het voelt goed zo, heel vrij. We zijn nooit officieel gaan samenwonen, maar Pascal was wel steeds vaker bij mij. Als ik een reis wil maken of druk ben met mijn werk, is hij degene die me stimuleert in plaats van dat hij me op welke manier dan ook remt of begrenst. De vrijheid die Pascal mij geeft – en ik hem natuurlijk ook – is ontzettend fijn.”
Scène 4
November 2018. De Nieuwe Yogaschool aan de Laurierstraat in Amsterdam.
Pascal ontmoet voor het eerst de ouders van Johan, iets wat ze eigenlijk niet gepland hadden.
J: “Voor mij was het wel een ding om Pascal voor te stellen aan mijn familie; ik had dat nog nooit eerder met iemand gedaan. Mijn ouders, die in Friesland wonen, kwamen zo nu en dan bij mij in Amsterdam logeren. Mijn moeder had al eens opgemerkt dat het zo netjes was – de verdienste van Pascal, die echt van het opruimen is. En mijn vader vroeg ook al wie de muren zo mooi had geschilderd. “Ik heb iemand die me af en toe helpt”, was mijn reactie, verder zei ik nog even niks. Maar toen kwamen ze in november weer bij me logeren…”
P: “Ik had een verjaardag in de buurt en wilde me na mijn werk even bij Johan omkleden; ik had inmiddels zijn sleutels. Maar toen ik zijn ouders zag zitten, besloot ik dan maar naar de sportschool om de hoek te gaan. Jo was aan het werk en ik zat aan de koffie met zijn collega Monique toen de deur openging en Boeddha binnenkwam, met zijn ouders erachteraan. Ze kwamen bij ons zitten en ik heb me keurig voorgesteld, niet gezegd dat ik ‘het vriendje van’ was. Op een gegeven moment moest ik plassen en wat gebeurde er: Boeddha volgde me naar het toilet en ging zitten wachten tot ik klaar was. Hij wees nog net niet naar me van: híj is het! Johan had inmiddels pauze en vroeg aan zijn collega die thee kwam brengen: “Hé hoe is het beneden?” “Nou”, zei ze, “je ouders, Monique en Pascal zitten gezellig aan tafel.” Hij wist niet wat hij hoorde. Hoe in vredesnaam waren wij in deze situatie terechtgekomen?”
J: “Aan het einde van de avond zei mijn moeder: “Volgens mij is dat de jongen die hier geschilderd heeft.” Voor haar was één en één twee, ze had het meteen aangevoeld. Ik ben nooit bang geweest dat mijn ouders Pascal niet zouden accepteren, maar ik vond het gewoon spannend om iemand die zo belangrijk was geworden voor te stellen. Gelukkig waren ze meteen gek op hem. Op een gegeven moment is mijn vader in het ziekenhuis beland met hartproblemen – wat gelukkig goed is afgelopen. Wij sliepen in mijn ouderlijk huis in Harlingen, omdat hij in Leeuwarden in het ziekenhuis lag. Toen zei mijn vader tegen mijn moeder: “Misschien is het fijn als de jongens in ons bed kunnen slapen, dan kan jij in het logeerbed.” Hoeveel meer acceptatie wil je hebben? Dit voelde echt als een full circle, zo prachtig!”
Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.
Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Naggel | Styling: Brigitte Kramer | Visagie: Mettina Jager
