‘Bijna al mijn boeken zijn gebaseerd op krantenartikelen’

Bestsellerauteur Lisa Gardner schrijft al meer dan twintig jaar thrillers. Vanuit haar huis in New England – met uitzicht op besneeuwde bergen – doet ze dagelijks onderzoek naar misdaden waar ze haar verhalen op baseert. Elegance sprak haar over haar nieuwste boek: Zoek naar mij.

Hoe kwam je op het idee voor dit boek? ‘Zoek naar mij is geïnspireerd op een artikel dat ik las over een nieuwe afdeling bij de FBI – een slachtofferhulp-unit.Normaal gesproken eindigt een misdaadthriller met het vinden van de slechterik, maar wat ik heb geleerd van deze FBI-unit, is dat voor het slachtoffer alles dan pas echt begint. Iemand die bijvoorbeeld getroffen wordt door een ontvoering heeft zoveel meegemaakt en zoveel trauma’s opgelopen, daar is een plan voor nodig om normaal terug te kunnen keren in de maatschappij. Wat betekent het om een overlevende te zijn van zoiets? En als je het slechtste hebt meegemaakt, kun je dan ooit nog wel gelukkig zijn? Dit is het beginsel van mijn karakter Flora Dane, die 472 dagen van een ontvoering heeft overleefd en nog steeds moet leren hoe ze weer moet leven.’

Hoe zit het met je andere misdaadverhalen? ‘Bijna al mijn boeken zijn gebaseerd op krantenartikelen. En het is waar wat men zegt: the truth is stranger than fiction. Ik vind het fijn om complexe misdaden te onderzoeken, mijn licht te werpen op nieuwe aspecten om uiteindelijk de zaak bevredigend te kunnen afsluiten.’

D.D. Warren is een terugkerend karakter. Groeit zij met je mee en mis je haar weleens als je niet aan het schrijven bent? ‘Het is grappig, want het is nooit mijn doel geweest om mijn hoofdpersonen terug te laten keren, maar je vraag is spot-on, ik ga me namelijk echt aan ze hechten en ze missen. En zo gebeurt het dat ik ze vervolgens in een nieuw boek laat opduiken en dan weer één en weer één. En vooral D.D. is heel speciaal voor me. Toen ik haar introduceerde was ze en beetje monotoon: een workaholic detective die trots is op haar werk. Maar toen werd ze verliefd. En kreeg ze ook nog een baby, wat nooit haar plan was. En ze blijft groeien, niet alleen als onderzoeker, maar ook als vrouw, moeder en echtgenoot. Het klinkt misschien gek, maar ik ben echt trots op haar!’

Hoe doe jij onderzoek voor je verhalen? ‘Vooral door de telefoon te pakken en gewoon te bellen. Elk boek pakt weer een nieuw onderwerp aan, zoals die FBI-unit voor slachtofferhulp in Zoek naar mij. Dus ik kan niet voor elk boek terugvallen op oude contacten. Meestal bel ik echt uit het niets naar een forensisch expert of advocaat en zeg ik: Hallo, ik ben schrijver en zou graag meer willen leren over wat jij doet, zodat de details in mijn boek kloppen. De meeste mensen zijn zo trots op hun werk en waarderen het ook dat ik de moeite neem om het correct aan te pakken. Dus als ze eenmaal over de eerste schrik heen zijn dat een gekke schrijver ze zomaar opbelt, is het allemaal goed en helpen ze me.’

‘Ik leg liever niet alles vast en laat het boek evolueren, mijn karakters krijgen de ruimte om hun ding te doen’

Zijn er verhalen die je had willen schrijven, maar die je toch te heftig vond? ‘In Amerika hadden we een serie gevallen waarbij jonge moeders hun kinderen vermoordden. Als schrijver van echte misdaadverhalen wilde ik begrijpen hoe zoiets kon gebeuren. Ik onderzocht een paar van die gevallen voor een mogelijk nieuw boek. Maar uiteindelijk kon ik het toch niet aan. Als moeder geloof ik erin dat ouders altijd tot het uiterste zullen gaan voor hun kinderen. En dus schreef ik daar een boek over: Korte metten, over hoe ver een vrouw gaat om haar dochter te redden. Het is nog steeds een van mijn favoriete boeken en een soort liefdesbrief aan mijn eigen kind.’

Je schreef vroeger ook meer romantische misdaadboeken onder een andere naam. Hoe verschillen die van je huidige werk? ‘Ik begon mijn carrière met het schrijven van romantic suspense. Wel echt misdaadverhalen, maar met meer nadruk op de karakters en natuurlijk... seks. Het is inmiddels twintig jaar geleden dat ik dat deed. Ik ben nog steeds dol op sterke karakters en relaties die ontstaan in hun leven, maar ik hou meer van het onderzoek, dus mijn focus ligt nu volledig op misdaad en politieprocedures.’

Hoe schrijf jij je boeken?  ‘Ik start elk boek met een waargebeurde misdaad. Daarna volgt het onderzoek, waarbij ik eerst bekijk waar ik meer over moet weten. Voor het boek Zoek naar mij interviewde ik niet alleen advocaten van slachtoffers, maar sprak ik ook een vrouw wiens dochter negen maanden was ontvoerd, voordat ze werd gered. Op die persoon is het karakter van Rosa’s moeder gebaseerd. Daarnaast lees ik een hoop boeken geschreven door slachtoffers van ontvoeringen. Na mijn onderzoek heb ik meestal wel een duidelijk idee voor het begin van mijn boek, de misdaad die plaatsvindt en de stappen die genomen worden in het onderzoek dat volgt in het verhaal. Ik leg liever niet alles al helemaal vast, maar laat het boek evolueren. Ik schrijf heel erg vanuit mijn karakters, dus ik moet ze ook de ruimte geven hun ding te doen. Liefst werk ik vroeg in de ochtend. Ik heb een heel fijn kantoor in mijn huis, met prachtig uitzicht op de bergen. ‘s Middags ga ik wandelen, waardoor ik de tijd heb na te denken over alles wat ik verkeerd heb opgeschreven die ochtend. En ook om alvast te bedenken welke nieuwe scènes ik de dag erna ga schrijven.’

Wat is je favoriete boek? ‘Oeh, dat is moeilijk. Ik ben dol op zóveel boeken. Het boek dat ik het vaakst heb gelezen is The far pavilions van M.M. Kaye, een historische roman geschreven in de jaren 70 over koloniaal India. Ik ben daarnaast echt fan van Stephen King. Verlichting en Cujo staan bovenaan mijn lijst van favorieten.’

Ben je alweer met een nieuw boek bezig? ‘Zeker weten! Flora en D.D. komen terug. Ik ben namelijk op het punt beland dat ik mijn karakters enorm mis. Naast D.D. is ook Flora echt een favoriet geworden. Er verschijnen daarom zelfs drie extra Flora/D.D.-boeken in de toekomst. Ik hoop dat iedereen ervan geniet!’