Hij werd bekend vanwege zijn romantische tekeningen met levendige taferelen en natuurlijk door zijn werk voor het sprookjesbos van de Efteling. Duik mee in het winter wonderland van Anton Pieck, zijn én onze favoriete tijd van het jaar.
De winterse tekeningen van Anton Pieck
Een paardentram die langs de met sneeuw bedolven Amsterdamse grachtenpanden trekt. Schaatsers die dansen op het ijs, sneeuwballen gooiende kinderen en gezellige koek- en zopiekramen. Wie de winterse tekeningen van Anton Pieck (1895-1987) aanschouwt, gaat spontaan verlangen naar ijskoude taferelen in winter wonderland sferen. De kunstenaar hield meer van de herfst en winter dan van de zomer en lente. En kenmerkend aan zijn werk zijn de heerlijke verhalen die ze vertellen, wat een stukje nostalgie oproept. Een kleine terugblik: Anton Pieck werd op 19 april 1895 in Den Helder geboren, als helft van een tweeling. Allebei de Pieckjes kwamen op de wereld met een grote creatieve gave en het duurde dan ook niet lang voordat het grote tekentalent van de broers zich openbaarde. Anton maakte al kunstwerken voordat hij kon lezen en schrijven. Hij was drie jaar oud toen zijn moeder hem huilend voor het raam aantrof. ‘Ik kan de regen niet tekenen’, zei de kleine jongen tegen haar, intens verdrietig omdat hij nog niet wist hoe hij de vluchtigheid van de regendruppels moest vastleggen.
Jij ontbreekt aan mij – het naleven van Tonio: het grenzeloze verdriet van Mirjam Rotenstreich om haar overleden zoon
Eigen stijl
Hoewel de familie niet veel geld had, mochten Anton en zijn broer Henri toch op hun zesde tekenlessen nemen op de avondschool van tekenleraar J.B. Mulder. Hij leerde hen de grondbeginselen van het tekenen met perspectief. Anton had al heel jong zijn eigen stijl, die zowel romantisch als nostalgisch was, en altijd een vleugje fantasie en humor bevatte. Hij was pas tien jaar toen hij Wintergezicht in Den Helder tekende, een gedetailleerd werk waarin zijn latere stijl al goed te herkennen is. Een jaar later won hij de eerste prijs bij een huisvlijtwedstrijd met een aquarel van een bruin potje op een oude stoof. De erkenning voor zijn talent vond hij fantastisch, maar nog blijer was hij met de prijs die hij kreeg: vijf tubes verf en een fixeerspuit. De broertjes Pieck haalden op veertienjarige leeftijd hun L.O.-akte tekenenn en op hun zeventiende ook hun M.O.-akte. Anton besloot meteen les te gaan geven aan de school waar hij zelf op had gezeten. Door de geldzorgen van zijn ouders heeft hij het altijd zeer belangrijke gevonden om voor financiële zekerheid te gaan, terwijl zijn broer Henri meer de fladderaar van de familie was. Henri werd aangenomen op de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam om zich verder te kunnen ontwikkelen. Dat Henri werd gezien als de kunstenaar van de familie en Anton meer als een broodschilder, heeft hem gefrustreerd.
Wil je het hele verhaal van Anton Pieck lezen? Je leest het allemaal in de nieuwe Elegance. Nu in de winkel!
Tekst: Jill Waas | Beeld: NL Beeld
