Iva Lešic en Joost Spijkers: 'Alles ging langs ons heen, we waren zo verliefd!'

Scène 1

Het is zomer 2004. Zaantheater in Zaandam. 

Iva wordt door collega Tamara Markus meegenomen naar een voorstelling van de Ashton Brothers, waar ze Joost voor het eerst ziet.

I: ‘Ik danste bij het Internationaal Danstheater en mijn collega en vriendin Tamara zei: “Je moet de Ashton Brothers gaan zien.” In Amsterdam, waar ik toen nog woonde, waren alle voorstellingen uitverkocht, maar in Zaandam hadden ze nog plek helemaal achterin op het balkon, dus ik met haar daarheen. Ik zag Joost optreden en dacht meteen: ik vind hem de meest getalenteerde van de Ashton Brothers. En toen begon hij te zingen in mijn moedertaal – ik kom uit Sarajevo – en ik dacht: wow! “Met hem ga ik trouwen”, zei ik tegen mijn vriendin.’

J: ‘Haar vriendin had geen idee wie ik was, want ze had haar bril niet bij zich.’

I: ‘Vervolgens ben ik naar huis gegaan en ik heb er verder niet meer over nagedacht. Totdat ik twee jaar later nog een keer naar de Ashton Brothers ging en wéér dacht: wat een leuke man is dat! Na afloop heb ik een berichtje via hun website gestuurd – social media was in die tijd nog niet zo groot – dat ik zo genoten had van de voorstelling en vooral het zingen van Joost zo indrukwekkend vond. Ik vroeg of ze een keer een voorstelling van ons wilden komen kijken, voor de vorm vroeg ik dat nog aan de hele groep.’

J: ‘Ik schreef terug: “Oh dat is leuk, ik kom een keer kijken. Groeten van een ex-danser.” Want zo voelde ik me, en nog steeds. Ik heb altijd een grote voorliefde gehad voor het dansvak en als kind wel serieus gedanst. Ik wilde vroeger ook danser worden, maar dat is nooit gebeurd, en tegelijkertijd ook wel, want in mijn werk heb ik altijd gedanst. Iva reageerde op mijn berichtje met: “Ex-dansers bestaan niet.” Die reactie triggerde meteen iets bij mij, en we zijn elkaar berichten blijven sturen.’ I: ‘We hebben best een tijdje gemaild, ik wél wetende wie hij was, maar hij had mij nog nooit gezien. Hij vroeg wel een keer om een foto, maar toen heb ik een foto gestuurd van mezelf onder water met een vis voor mijn hoofd.’

J: ‘Ik heb haar proberen te googelen, maar in die tijd kon je online nog niet zoveel vinden als nu. Desondanks wist ik al wel dat ik haar heel erg interessant vond door de e-mails die ze had gestuurd. Dus ben ik naar haar voorstelling gaan kijken, toevallig ook weer in het Zaantheater. Ik had geen idee wie zij was, want er stonden twintig danseressen op het podium. Maar na de voorstelling kwam ze zich aan me voorstellen en had ik eindelijk een beeld bij degene met wie ik gepend had. Ik vond haar toen alleen nog maar leuker, en vanaf dat moment is het allemaal vrij snel gegaan.’

Scène 2

Het is januari 2007. De Melkweg in Amsterdam.

Iva en Joost gaan samen met vrienden dansen op een Balkan Beatz avond en hebben alleen maar oog voor elkaar.

J: ‘We hebben allebei warme banden met voormalig Joegoslavië, omdat Iva er geboren is en ik er als kind even heb gewoond en familie heb die daar vandaan komt. Dat geeft een bepaalde herkenning, je weet meteen van elkaar uit wat voor soort gezin je komt en welke cultuur daarbij hoort. Iva is hartstikke vernederlandst, want ze kwam hier al op haar elfde, maar toch staan we allebei met één been in de Balkan en één been in Nederland. Die Balkan Beatz feesten waren dus iets waar we allebei graag kwamen. We gingen dansen met een groep vrienden, onder wie haar collega’s, en kwamen er achteraf achter dat iedereen heel dronken was geworden, er allerlei gevechten waren uitgebroken, mensen op het politiebureau waren beland en iemand zelfs een been had gebroken.’

I: ‘Het was een verschrikkelijke avond, maar wij hadden er niets van gemerkt omdat we alleen maar oog voor elkaar hadden.’

J: ‘Ja, het was een heel heftig feest met allemaal gepassioneerde Balkanezen, maar alles was langs ons heen gegaan, we waren zo verliefd!’

Scène 3

Het is najaar 2007. Dierentuin Artis in Amsterdam.

Iva en Joost brengen een bezoekje aan het dierenpark met zijn zoon Joakim en dochter Sara-Sofie. Het is Iva’s eerste kennismaking met de kinderen van Joost.

J: ‘Ik heb Iva al vrij vroeg aan mijn kinderen voorgesteld. Die waren nog heel jong en ik was me er al snel van bewust dat ik voor hen een fijn nieuw gezin moest creëren. Dat Iva daar een rol in zou gaan spelen, daar was ik van overtuigd.’

I: ‘Het was voor mij bijzonder om ze te ontmoeten, en ook wel spannend, want je weet niet hoe ze reageren. Het maakte ’t wel makkelijker dat allebei de kinderen nog zo klein waren. Onze relatie is altijd heel goed geweest, omdat ik er in het begin van hun leven al bij was. Ik weet nog dat ik mijn naam vertelde aan Joakim en dat hij zei: “Ahh Panne.”’

J: ‘En nu staat ze nog steeds in zijn telefoon als Panne. We zijn al snel bij Iva ingetrokken en zij bleek een fantastische stiefmoeder. Mijn huis in Haarlem heb ik verkocht en vervolgens zijn we samen op zoek gegaan naar een nieuw, groot huis voor het gezin. Dat vonden we in Zaandam, een fantastisch pand uit 1886, waar nog wel alles aan moest gebeuren, dus we hebben eerst nog een jaar verbouwd. Het grappige is dat ik zei toen ik haar ontmoette: “Het is net alsof ik je al sinds 1886 ken”, en toen kwamen we dit huis tegen, een teken!’

Scène 4

Het is 3 maart 2009. Stadhuis in Amsterdam.

Iva en Joost besluiten voor een geregistreerd partnerschap te gaan, lekker praktisch. Maar dat loopt net effe anders...

I: ‘Nu we dat huis hadden gekocht, wilden we alles ook even goed regelen, voor als er iets zou gebeuren. We besloten voor een geregistreerd partnerschap te gaan, want dat was gratis op de dinsdagochtend – een super- praktisch besluit.’

J: ‘Mijn collega Pim (Muda) van de Ashton Brothers had dit ook net gedaan en hij zei: “Joh, het is net een huwelijk: met huwelijkse voorwaarden, getuigen en ondertrouw.” We hadden dat allemaal geregeld en verschenen die dinsdag op het stadhuis. Wij in ons kloffie met de kinderen op onze arm, en onze getuigen – haar vriendin Tamara en haar toenmalige vriend – in pak. De ambtenaar vroeg aan hen: “Dus jullie zijn het stel?” “Nee, dat zijn zij”, wezen ze naar ons.’

I: ‘Hij vroeg of we de kinderen niet even aan de kant wilden zetten. Wij hadden namelijk zoiets van: dat doen we wel snel even.’

J: ‘Vervolgens kregen we de vraag of we de ringen bij ons hadden. We hadden een ring om die we een keer hadden gekocht op vakantie, dus die konden we gebruiken. De ambtenaar begon een verhaal dat twee derde van de huwelijken gesloten in Amsterdam binnen vijf jaar strandt.’

I: ‘En toen zag hij dat Joost al een keer getrouwd was geweest en zei hij zoiets als: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen.’

J: ‘Daarna moesten we opstaan en elkaars rechterhand nemen. Ik dacht: jeetje, Pim had gelijk, het is écht net een huwelijk. “Neemt u tot uw wettige echtgenoot”, zei hij, dus wij zeiden allebei ‘ja’. En toen mochten we elkaar kussen.’

I: ‘Hij vroeg ook nog of we geen foto wilden nemen van het moment, dus mijn vriendin haalde snel haar oude mobiele telefoon tevoorschijn en: klik.’

J: ‘“En dan komt nu het officiële gedeelte”, sprak de ambtenaar. Hij trok de papieren naar zich toe, keek verschrikt en zei: “Oh, maar u kwam helemaal niet voor een huwelijk?” Nee, we kwamen voor een geregistreerd partnerschap. Op dat moment sprong de klerk van de gemeente op en riep in plat Amsterdams: “Ja, dan ben je nu wel mooi getrouwd, ha-ha-ha.” Dat was geen grap, die ambtenaar had ons per ongeluk in de echt verbonden. We hebben het uiteindelijk maar zo gelaten, het was zo’n fantastisch verhaal. Onze ouders geloofden ons eerst ook niet. Die van Iva zeiden: “Ja ja, jullie dachten van ons af te zijn door het effe stiekem te doen.”’

I: ‘Dat was echt niet zo. Ik moest daarna zelfs gewoon door naar mijn werk. “Oh ja, ik ben net getrouwd”, zei ik, terwijl ik binnenkwam in mijn danskleding. We hebben het dus niet eens gevierd. Een paar jaar geleden hadden we het plan om een groot feest te geven, in het Zaantheater, waar we elkaar voor het eerst gezien hadden. Maar toen kwam corona en is het er niet meer van gekomen.’

J: ‘We doen het nog wel een keer, onze dochter Stela wil het heel graag!’

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt. In het zomernummer vind je verder een hoop mode inspiratie voor je volgende tuinfeest, strandbezoek of wijntje op het terras. Bekijk de volledige fotoshoot van de familie Vanderloo én Emma, lees het interview met Priyanka Chopra Jones en ontdek nieuwste beautyproducten.

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Styling: Brigitte Kramer