Q&A
Hoe gaat het nu met jullie?
‘Best prima naar omstandigheden. Met Moth, die lijdt aan de hersenziekte CBD, gaat het niet meer zo goed als na onze tocht over het South West Coast Path, maar zijn gezondheid is nog altijd beter dan de artsen hadden voorspeld. En dus blijven we lopen. Een jaar geleden hebben we een tocht gemaakt door IJsland. Ik was niet van plan dit mee te nemen in mijn nieuwe boek, maar het landschap en de natuur passen perfect bij wat ik daarin beschrijf: het ontstaan van de aarde en onze band met de natuur.’
Wat was er zo bijzonder aan IJsland?
‘Het landschap in IJsland is ongelooflijk. Het is alsof je door de evolutie loopt. We maakten er een barre wandeltocht richting de bekende Eyjafjallajökull-vulkaan. Op een gegeven moment liepen we over een pad van pikzwarte aarde toen we ineens een gele, glanzende plant tegenkwamen die gloeide en licht leek te geven. Die plant stond voor ons symbool voor kansen. Zelfs als er niets is, als alles zwart en dood is, dan nog is er een mogelijkheid. En dat gaf ons hoop, hoop voor Moth.’
Je vertelt in het boek dat jullie naar een boerderij verhuizen, wonen jullie daar nog steeds?
‘Ja, we wonen nog steeds op de ciderboerderij. Dit wordt onze tweede zomer. Vorig jaar kwam het hele dorp ons helpen met de appeloogst, maar dit jaar is het door het coronavirus nog niet zeker of dat mag. We hopen op een goede oogst, zodat we door kunnen met de ciderproductie.
Hoe zijn jullie de lockdown doorgekomen?
‘We zijn voornamelijk op de boerderij gebleven. We kregen van artsen het dringende advies om zo min mogelijk contact te hebben met andere mensen. Sinds eind maart kwamen we de deur bijna niet uit en zijn we slechts twee keer in de supermarkt geweest. Het is een heel vreemde ervaring. We hebben alles van heel dichtbij meegemaakt. Tijdens de lente zagen we de insecten komen en de vogels die hun nesten overal maken. Het is hier echt de hemel voor vogels. Daarnaast zien we steeds meer herten, dassen en zwaluwen. We prijzen ons gelukkig dat we tijdens die verschrikkelijke tijd op zo’n fijne plek konden zijn. Ik hoopte bijna dat de lockdown nooit op zou houden. Oh, en voor wie het boek gelezen heeft en het wil weten: nee de vlinders zijn nog niet uit de boomstam gekropen.’
‘WE VERLOREN ONS HUIS EN DAARMEE OOK ONS GELOOF IN DE GOEDHEID VAN DE MENS’
De wilde stilte maakt zijn debuut in Nederland, waarom verschijnt het eerder in Nederland dan in Engeland?
‘Dat heeft ook alles te maken met de pandemie. Lezers die mijn eerste boek hebben gelezen, weten dat Moth ziek is, dus we zijn zeker nu, erg voorzichtig. Bovendien gold in Engeland tot eind juni een totale lockdown, dus we konden ook niet naar buiten om het boek te promoten.’
Het zoutpad, je eerste boek, schreef je vooral voor Moth, zodat hij niets zou vergeten. Dat verhaal werd uitgegeven en een enorm succes. Was het moeilijk dit tweede boek te schrijven?
‘Dat was heel moeilijk. Ik stemde toe het te schrijven in december 2018, maar ik begon pas in april 2019 met schrijven. Toen had ik natuurlijk niet veel tijd meer. Bij Het zoutpad had het verhaal een duidelijk begin en eind en dat schreef ik zonder de druk van het publiceren. Bij dit boek was de boog van het verhaal onduidelijk. Ik wist wat ik wilde schrijven en dat het een emotioneler boek zou zijn, maar ik kon natuurlijk niet alleen zeggen: I was a bit down. Daarbij wilde ik heel graag vertellen wat het effect en de kracht van de natuur is op ons als mens. Hoe verbonden we zijn met de aarde, zonder zweverig over te komen.’
Wat is jouw band met de natuur?
‘Ik heb de natuur altijd echt nodig gehad. Dat had ik als kind al en dat wisten mijn ouders als geen ander. Daarom vertel ik ook zo uitgebreid over mijn kindertijd en de rol die buiten zijn en de natuur daarin hebben gespeeld.’
Was het moeilijk te schrijven over de dood van je moeder?
‘Ik kon dit deel niet weglaten in het boek. Juist door terug te gaan naar de plek waar ik ben opgegroeid, ging ik terug naar mijn kindertijd en de rol die de natuur daarin heeft gespeeld. Maar misschien nog wel belangrijker is het feit dat we de dood negeren. We praten er vaak niet over, terwijl het een onderdeel is van het leven. De dood van mijn moeder was verdrietig en pijnlijk, maar ik moest het dus wel opschrijven.’
Hoe heeft het succes van je boek je leven veranderd?
‘We verloren ons huis en daarmee ook ons geloof in de goedheid van de mens. Ik heb daar heel lang last van gehad. Maar door de promotie van mijn eerste boek, kwam ik – vooral tijdens de signeersessies – zoveel mensen tegen die hun verhaal wilden delen. Ook krijg ik dagelijks brieven waarin mensen hun steun betuigen of hun eigen verhaal vertellen. Over wat zij verloren hebben in het leven of hun ervaringen met de natuur. Dat geeft een soort communaal gevoel. We delen allemaal dezelfde gevoelens. En daardoor heb ik geleerd me opnieuw te verbinden met mijn medemens.’
Ben je alweer met een nieuw boek bezig?
‘Ja, er komt een derde boek aan! Ik kan er nog niet te veel over zeggen, maar pak je wandelschoenen maar vast in, want het wordt een lange wandeling in het Verenigd Koninkrijk. We wilden het pad gaan bewandelen in maart, maar door de lockdown is dat nu verschoven naar het najaar.’
Welk boek raad je onze lezers aan?
‘Ik lees op dit moment een boek dat vanuit het Italiaans in het Engels is vertaald. Het heet The phone box at the edge of the world van Laura Imai Messina. Het gaat over een telefooncel die in iemands tuin staat en waar mensen met verloren liefdes kunnen communiceren. Een prachtig verhaal en echt een aanrader.’
Over het boek
De wilde stilte
Raynor Winns tweede boek De wilde stilte gaat over het leven na Het zoutpad. Hoe ze na een dakloos leven in de ruige natuur hun draai proberen te vinden in een klein huisje achter een kerk. Een prachtig verhaal over onze band met de natuur, onverwachte gebaren van wildvreemden en een nieuwe wandeling in een land waar de wereld zijn oorsprong lijkt te hebben.
€23 Balans
