Kristen Wiig – de anti-komiek

Kristen Wiig brak in 2011 door met de komedie Bridesmaids die ze ook schreef. Het werd één van de meest succesvolle komedies ooit en heel Hollywood vocht om Wiig. Wat volgde was een mix van drama, komedie, stemmetjes in succesvolle animatiefilms als Despicable Me en zo nu en dan een terugkeer naar het oude nest: Saturday Night Live. Niet dat haar leven echt anders is geworden, vertelt Wiig in een suite van het Four Seasons hotel in Beverly Hills. “Het is een saai antwoord,” vertelt ze op haar typische droge manier met een halve glimlach die elk moment kan doorbreken. “Mensen willen misschien horen dat het allemaal goud is en bont… niet dat ik ooit bont zou dragen. Maar nee, het enige dat ik heb gekocht om m’n succes te vieren is een mooi horloge.” Haar nieuwste film is het komische drama Downsizing met Matt Damon. Regisseur Alexander Payne biedt hierin dé oplossing voor alle wereldproblemen: miniaturen. Noorse wetenschappers ontdekken hoe ze als oplossing voor overbevolking mensen kunnen laten krimpen tot een lengte van 13 centimeter. Het plan is om dit in 200 jaar tijd wereldwijd in te voeren. Al snel komen mensen erachter dat ze in een miniatuurwereld meer waar voor hun geld kunnen krijgen. In Leisureland staat $100.000 namelijk gelijk aan $12 miljoen. Geen slechte koop dus. In de hoop op een beter leven besluiten de alledaagse Paul Safranek (Matt Damon) en zijn vrouw Audrey (Kristen Wiig) hun gejaagde bestaan in Omaha achter zich te laten om zich te vestigen in een nieuwe miniatuurgemeenschap.

Zie je dat Downsizen zelf zitten? “Hmm, dat vind ik een lastige, maar ik vond het een geweldig uitgangspunt om met dit gegeven een film te maken over klassenstrijd in Amerika met politieke satire en oog voor wat menselijkheid is. Het is geweldig om te spelen met de oplossing om onze wereld te redden. Is dat een andere planeet koloniseren of onszelf verkleinen? En als je de logica van de film volgt, is er eigenlijk geen betere oplossing dan downsizing. Ik ben erg blij met de film, het script is één van de meest inspirerende en beste dingen dat ik in lange tijd heb gelezen.”

En je speelde dit keer wél tegenover Matt Damon. “Haha, dat klopt. In The Martian zat er ‘enige’ afstand tussen. Ik was enorm zenuwachtig om met hem te acteren, wat als ik compleet zou falen, het is wel Matt Damon tenslotte. Maar, wat een verrassing, het is inderdaad een heel aardige genereuze man. Zonder namen te noemen, dat is wel eens anders met tegenspelers kan ik je vertellen.”

Je bent duidelijk niet in één genre te vangen, doe je dat bewust om typecasting tegen te gaan? “Ik heb altijd tegen mijzelf gezegd dat als ik mij ergens comfortabel in voel, het tijd is om te vertrekken. Daarom ben ik ook gestopt bij Saturday Night Live. Het was een ongelooflijke eer en geweldig leuk om te doen, maar na die jaren was ik door al mijn stemmetjes en typetjes heen. Dus werd het tijd voor iemand anders om zich daar te ontwikkelen. En datzelfde probeer ik ook in mijn filmrollen.”

Je noemt jezelf dus geen comédienne? “Nee, ik zie mezelf in ieder geval niet zo. Ik ben een acteur die komedie doet, maar ook genoeg andere genres wil tackelen.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Wat motiveert je? “Zoveel mogelijk afwisseling om te blijven leren en dat gezapige tegen te gaan. Dat zit ‘m voornamelijk in de regisseur en het script. Als ik een script krijg opgestuurd, weet ik binnen 20 pagina’s of het wat voor mij is of niet. Dat had ik bij Downsizing direct en ook met Where’d You Go, Bernadette. Een komisch drama die binnenkort uitkomt en ik heb gemaakt met Richard Linklater (Boyhood) en Cate Blanchett. De combinatie van die regisseur en actrice was een no-brainer.”

Hollywood is de laatste maanden ‘explosief’, onder meer over vrouwen in Hollywood, ben je daar zelf actief mee bezig? “Ik steun het zeker en discussies over hoe de business gaat en de rol van vrouwen daarin, is altijd goed. Als ik vanuit mijzelf iets zou moeten zeggen, dan zou het gaan over schrijvers en hun diversiteit. Zij maken de wereld die wij verfilmen en soms heb ik het gevoel dat ze niet genoeg deel zijn van het uiteindelijke maakproces.”