/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Felegance%2F2019%2F01%2Fmargot.png "'Mooi om te zien hoe vrouwen elkaar steunen'")
Breng een dagdeel door in het Four Seasons Hotel in Los Angeles en gegarandeerd dat je er een celebrity tegen het lijf loopt. Het hotel in Beverly Hills is populair bij beroemdheden vanwege de intieme sfeer en extreem goede service. Zelfs wij werden tijdens ons verblijf met de achternaam aangesproken. Uiteraard een goede truc, maar wel één die ons ego goeddeed. Doel is de veertiende etage, waar Margot Robbie op ons wacht in een suite. Gehuld in een elegante, zwarte jurk en nagenoeg gereed voor een viewing van I, Tonya later die avond in Hollywood. De film is een persoonlijke overwinning voor de nog maar 27-jarige Australische actrice. Vanwege haar foutloze optreden, maar ook door haar tweede taak als producent van de film. Een film die overigens een van de beste is die wij dit jaar hebben gezien. I, Tonya is een biopic over kunstschaatsster Tonya Harding (Robbie). Harding en Nancy Kerrigan stonden circa twintig jaar geleden aan de top van de internationale kunstschaats- wereld. Althans, totdat Tonya’s man Jeff Gillooly (Sebastian Stan) en Tonya’s bodyguard Shawn Eckhardt iemand inhuurden om Nancy Kerrigans been te breken, om zo de kansen van Tonya in de Olympische Winterspelen van 1994 te vergroten En nee, dit is geen kitscherige kunstschaatsfilm, dit is eerder Raging Bull meets Goodfellas. Margot Robbie is weergaloos als de grove Harding in deze comedy/mockumentary (documentaire waarin weinig op feiten berust, red.). En dat voor iemand die vóór de film nauwelijks op schaatsen heeft gestaan. Natuurlijk is het ook niet echt een sport die populair is aan de Australische Gold Coast. ‘Toen ik naar Amerika verhuisde, ben ik wel bij een ijshockeyteam gegaan – omdat ik vroeger zo’n enorme fan was van de film The Mighty Ducks – maar dat is kennelijk totaal iets anders dan ‘echt schaatsen’. Ik rende maar een beetje op het ijs, daaraan was weinig gracieus.’ Met veel training kon ze de basics aan, maar voor het echte werk huurde de actrice professionals in. ‘Al het spectaculaire wat je ziet, een triple toe of double axel, is een stand-in, haha.’ I, Tonya is een van de eerste successen die Robbie behaalt met haar kersverse productiemaatschappij LuckyChap Entertain- ment. Een maatschappij met een missie. ‘Ik wil met LuckyChap kwalitatieve drama’s maken met vrouwen in de hoofdrol’, vertelt Robbie. ‘Een klein onafhankelijk drama of op grotere schaal. I, Tonya valt zonder twijfel nog in die eerste categorie. Maar de film voldoet ook aan een zekere kwaliteit waarnaar ik op zoek ben, het bieden van iets anders dan wat je tot nu toe hebt gezien.’ Robbie vertelt het met een gewicht en overgave van iemand die vijftien jaar ouder is. Ze wordt ook niet voor niets Hollywoods nieuwste leading lady genoemd. Het komende jaar speelt ze Queen Elizabeth I in Mary Queen of Scots, keert ze terug als Harley Quinn in de DC-striphelden-franchise en staat ze na The Wolf of Wall Street wederom tegenover Leonardo DiCaprio in Quentin Tarantino’s nieuwste film over Charles Manson.
Is originaliteit een voorwaarde voor je? ‘Exact, waarom iets maken wat je al tig keer hebt gezien? Als ik keuzes maak, vraag ik mezelf af: Wat brengt deze film me? Wat voor boodschap draagt hij uit en wat wil ík hiermee zeggen? Niet dat je dan direct van die zwaarmoedige films krijgt, hoor – het mag ook toegankelijk en vermakelijk zijn. Zolang die ‘vinkjes’ maar wel worden gezet.’
Wat was het meest onderscheidende aan I, Tonya? ‘Het script. Het volgde niet de standaardformule van een ‘normale’ biopic met al z’n valkuilen. Het voelde daarom heel rebellerend. Voeg dat samen met het doorbreken van de vierde muur (tegen de camera praten, red.) en karakters die commentaar hebben op hun eigen verhaallijn en je hebt iets dat ik nog nooit heb gezien.’
Heb je Tonya Harding ontmoet? ‘Ja, net voordat we begonnen met de opnames. Ze was verrassend begrijpend en het was een prettige ontmoeting. Ze heeft namelijk geen zeggenschap gehad over het script of het maken van de film. Het was voor mij vooral een teken van respect nadat ik al zes maanden had gewerkt aan hoe ik haar zou spelen. Ik wilde haar ook per se pas na mijn voorbereiding ontmoeten, omdat die ontmoeting geen invloed mocht hebben op mijn interpretatie van haar.’
Is er een verschil te noemen tussen ‘Margot de actrice’ en ‘Margot de producent’? (lacht) ‘Het zijn bijna twee heel verschillende kanten van mijn brein. Produceren heeft iets creatiefs, maar ook een sterk zakelijke kant. En dat conflicteert vaak met wat ik zou willen als acteur. Het liefst zou ik een take nóg twaalf keer willen doen, maar als producent besef ik dat we de crew dan meer moeten gaan betalen. En het budget was al zo bescheiden.’
Is dat geen constant gevecht? ‘Oh, absoluut. Een constant gevecht in je hoofd, maar ik vind het fantastisch. Ik hou ervan om te werken met grenzen op een set, daaruit ontstaan juist de creatiefste momenten.’
Geeft die dubbele bezetting extra druk? ‘Het is mijn eerste echte hoofdrol, de naam van mijn karakter staat in de filmtitel en ik produceer de film. Allemaal nieuw terrein. Neem een van mijn vorige films, The Legend of Tarzan. Ik speelde geen Tarzan, was geen producent, dus het gewicht van de film lag niet op mijn schouders. Nu wel en dat is doodeng! Je kunt niemand de schuld geven als de film niet werkt. Daarom ben ik zó blij met de positieve feedback en nominaties tijdens het awardseizoen.’
Is regisseren een logische vervolgstap? ‘Eigenlijk wel en ik heb er de laatste tijd ook meer over nagedacht. Ik weet nog niet wanneer of wat, maar het staat zeker op mijn lijst.’
De filmwereld maakt grote veranderingen door; veel films komen bijvoorbeeld direct uit op streamingdiensten als Amazon of Netflix. Hoe denk je daarover? ‘Mateloos interessant. Sommige films kunnen heel goed werken voor streamingdiensten. Onze industrie verandert zo sterk op zoveel verschillende vlakken. Dat moeten we omarmen. I, Tonya hebben we op film geschoten en vind ik echt iets dat je in de bioscoop moet ervaren. Dat ga je niet op een laptop of op je telefoon bekijken.’
De film behandelt een aantal vraagstukken die actueel zijn. Deel je die mening? ‘Absoluut, onze film is actueel – helaas – in de manier waarop vrouwenmishandeling langskomt, voor jezelf opkomen als vrouw en de rol van vrouwen in de samenleving.’
Hoe ervaar je #MeToo en de Time’s Up-beweging? ‘Zonder twijfel als iets heel positiefs. Ik heb gelukkig zelf nooit een dergelijke, vervelende ervaring gehad, maar ik vind het mooi om te zien hoe vrouwen elkaar steunen; in Hollywood en daarbuiten.’
Denk je dat er een blijvende verandering gaande is? ‘Ik denk dat de manier waarop vrouwen hun verhaal hebben gedaan en hoe ze gehoord worden, zeker helpt. Daarbij is het geluid zo krachtig dat ik oprecht geloof dat het voor blijvende veranderingen zal zorgen.’
De hele Tonya Harding-affaire was een van de eerste sportschandalen die breeduit in de roddelpers en door de 24 uurs-nieuwszenders werd uitgemeten. ‘Die onstilbare honger naar sensatie en schandaal is alleen maar groter geworden. De affaire met Tonya is niets vergeleken met hoe we nu als wilde dieren met roddel en achterklap omgaan. Mensen accepteren een Facebookpost of een tweet al als de waarheid. Ze consumeren, nemen ‘nieuws’ aan als waar zonder het stellen van een enkele vraag en gaan weer door naar het volgende bericht. Als deze film mensen een spiegel kan voorhouden, ben ik blij. Denk de volgende keer langer na, stel vragen, kijk verder, oordeel niet te snel en ga niet alleen maar voor een quick fix van je sensatiezucht.’
Wanneer ging je bewuster om met het werk dat je maakt? ‘Pas sinds een paar jaar eigenlijk. Ik was eerst alleen al blij dat ik aan het werk kon als actrice. Ik stond tenslotte op een tv- of filmset. Wat kan er mooier zijn! Ik dacht toen nog helemaal niet na over wat voor rollen ik speelde, wat voor beeld ze schetsen van de wereld waarin we leven of wat meisjes van mijn rollen oppikten.’
Dat gebeurde pas toen je de ‘overstap’ naar Hollywood maakte? ‘Zeker, in het begin had ik niet de illusie dat mijn werk iemand raakte, haha. Pas toen ik complimenten kreeg en zag wat er mogelijk was, ben ik echt bewust aan de slag gegaan. Toen ik merkte dat ik gefrustreerd raakte van weer een rol als de ‘blonde vriendin van’ of ‘het blonde meisje in nood’. Of dat ze ‘toevallig’ in de eerste scène naakt uit de douche stapt, lekker origineel. Dat besef zal denk ik een combinatie zijn van ouder worden en meer ervaring met de industrie.’
En hierna, even rust? (lacht en kijkt schuldig) ‘Ehm, nee. Ik heb het drukker dan ooit. Als ik langer dan twee dagen achter elkaar vrij ben, word ik heel onrustig. Ik ben nu I, Tonya aan het promoten en vervolgens heb ik met mijn productiemaatschappij LuckyChap Entertain- ment dertien films en dertien tv-projecten in ontwikkeling en we zijn nog bezig met de postproductie van een andere film. Dat gebeurt eerst en dan kijken we weer eens wat mijn volgende rol wordt.’