Ilse DeLange's favoriete sounds

I still believe in you (1992) - Vince Gill

‘Voordat ik überhaupt een plaat had gemaakt, had ik in mijn tienerjaren een keer ontzettend liefdesverdriet. Ik lag alleen maar te huilen op mijn slaapkamer, over hoe de wereld verging, terwijl ik I still believe in you van Vince Gill had opstaan. Het is echt een jankplaat, dus als je door iets hef­ tigs heen gaat en je tranen kwijt moet, dan is dit album perfect. Bij elk liedje had ik zoiets van: dit gaat over mij. Dat Vince Gill later op mijn debuutalbum heeft mee­ gezongen, vind ik heel bijzonder.’

Road tested (1995) - Bonny Raitt

‘Bonny Raitt leerde ik kennen door mijn gitaar­ leraar, dat was iemand met een ongeloof lijk goede smaak. In plaats van te oefenen, luisterden we vaak muziek op zijn platenspeler, en deze plaat is altijd blijven hangen. Ik vind Bonny Raitt een van de beste zangeressen en ze zingt zo natuurlijk.Road tested is een live opgenomen dubbelalbum, een mooie kennismaking met hoe goed ze live op het podium is als je haar muziek nog niet kent.’

The song remembers when (1993) - Trisha Yearwood

‘Deze plaat heeft enorm veel invloed gehad op mijn manier van zingen en op mijn liedjes­ keuzes. Toen ik mijn eerste album World of hurt uitbracht en daarvoor nummers uit­ koos, gebruikte ik de songs van Trisha Yearwood vaak als referentie voor wat ik wilde. Zij is heel belangrijk geweest in mijn vorming als zangeres. Ik had de plaat al een tijdje niet geluisterd en zette ’m weer op toen ik mijn favorieten ging kiezen. Het riep meteen herinneringen aan vroeger op en bracht me terug naar die tijdsgeest.’

Crossing Muddy Waters (2000) - John Hiatt

‘Dit album heeft ook een grote invloed op mijn carrière gehad, want mijn tweede plaat was meteen een livealbum met covers van John Hiatt. Ik deed toen de Marlboro Flash­ back Tour, waarbij arties­ ten de kroegjes in gingen en een bekende artiest coverden; terug naar de basis. Crossing Muddy Waters vind ik een van zijn meest fantastische platen; het is een heel emotioneel en rauw album. En elk nummer dat erop staat, is even goed.’

The woman in me (1995) - Shania Twain

‘Ik ben begonnen bij de zange­ ressen die mij geïnspireerd hebben voordat ik bekend werd. De eerste twee platen van Shania Twain heb ik grijs­ gedraaid, en met name deze tweede, The woman in me, heeft veel voor mij betekend. Ik heb er aardig wat liedjes van gezongen toen ik in cover­ bandjes zat en met mijn gitaarleraar uit Almelo een duo vormde. Mooi hoe ze zingt op deze plaat; lekker lui... heel sexy.’

Grass is blue (1999) - Dolly Parton

‘Ik vind Dolly Parton een fantastische artiest. Ze is zo echt, ook al is ze qua uiter­ lijk natuurlijk totaal over de top. Qua persoonlijkheid is ze echter heel puur, en ze heeft veel zelfspot. Ik vind het knap hoe ze vanuit een eenvoudig gezin is opge­ klommen tot het niveau van een wereldster. Deze plaat leerde ik goed kennen dankzij Marc­ Marie Huijbregts tijdens mijn muziekprogramma Ilse’s veranda. Hij had ’m meegenomen en er staan zulke mooie nummers op, dat­ie nu tot mijn favorieten behoort.’

Something more than free (2015) - Jason Isbell

‘Jason Isbell is een van de iconen van de Americana­ muziek, hij behoort tot de lichting die het groot heeft gemaakt. Het is niet voor niets dat de Gram­ my’s ineens naar dit soort gasten gaan. Jason Isbell is een geweldige songwriter, dat hoor je ook terug op het album Something more than free. De plaat is heel authentiek, dat vind ik een verademing, want de laatste tijd mis ik soms die echtheid in de muziek die ik op Country Radio hoor.’

Ruins (2018) - First Aid Kit

‘Ik vind beide platen van First Aid Kit goed, Ruins is hun meest recente. Het is te gek dat dit twee zussen uit Zweden zijn die zulke goede Ameri­ cana­muziek maken. Ik heb ze een paar maanden geleden in Nashville gezien in het Ryman Auditorium, een heel mooie zaal. Op dat moment dacht ik alleen maar: in Europa weten we echt wel hoe het moet, hoor. Te gek dat ze het in Amerika ook zo goed doen.’

Van Lear Rose (2004) - Loretta Lynn

‘Loretta Lynn is een van de grootste vrouwelijke country­iconen, die iedereen wel kent van Coal miner’s daughter. De plaat die ik heb gekozen, is recenter en geprodu­ ceerd door Jack White van The White Stripes. Ik vind het tof dat in Nashville ook zoveel schrijvers en producers wonen die hun muzikale roots in heel andere hoe­ ken hebben. Als ik de leeftijd heb van Loretta Lynn, kan ik alleen maar hopen dat een jonge rocker als Jack White zegt: ‘Kom Ilse we gaan samen een gave plaat maken.’ Die vrouw heeft zoveel betekend voor de countrymuziek, en hij geeft daar weer een heel nieuwe impuls aan, fantastisch!’

The way that I am (1993) - Martina McBride

‘Martina McBride is een geweldige zangeres met een ontzettend krachtige stem. Ze kan zo dyna­ misch zingen, het gaat van heel klein naar enorm powerful. Ik weet nog dat ik met mijn moeder naar een concert van haar ben geweest in een klein zaaltje in Nederland, terwijl ze in Amerika al een superster was. Dat heeft zo’n indruk op mij gemaakt. Op dit album staat een liedje, Where I used to have a heart, dat ik zong op het Nederlandse Country Music Awards Gala. Dat klinkt veel groter dan het in werkelijkheid was, want het was gewoon in de Lampegiet in Veenendaal. Maar het was de eerste keer dat de Amerikanen mij hebben zien optreden, en terwijl ik dit liedje zong, is de vonk over­ gesprongen.’

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Playlist

Deze nummers beluisteren? Volg Elegance op Spotify.