‘Het maakt me steeds minder uit wat mijn rol is, het gaat niet om mij’

Haar nieuwste project: kussens. Jawel, kussens. Maar wel: luxe kussens, duurzaam en biologisch verantwoord. Ze legt uit: ‘Naast mijn werk als filmmaker en sociaal ondernemer ben ik veel bezig met interieur. Ik miste op dit gebied een merk dat esthetiek en luxe biedt maar tevens een eerlijk en duurzaam productieproces hanteert. Het verhaal moest kloppen. PALAIS stelt daarom duurzaamheid en eerlijke productie voorop. Elk product is met zorg gemaakt in India, waar we met onze partners nauw samenwerken aan eerlijke en kwalitatieve productie. We gaan de collectie steeds verder uitbreiden, bijvoorbeeld met kaftans en geurkaarsen. Voor de geurkaarsen werken we samen met  vrouwen die uit de seksslavernij komen. Zo creëren we samen werkgelegenheid die gelijk staat aan zekerheid voor deze vrouwen, een toekomst.’  

Ze begon haar carrière in de slagerij van de lokale C1000, maar al snel ontpopte ze zich als ondernemer. Zo maakte en verkocht ze als zestienjarige schilderijen in opdracht van verschillende meubelwinkels en enthousiaste buren. Met het geld dat ze verdiende bekostigde ze op haar achttiende een reis door Azië en centraal Amerika.  Ze studeerde economie en filosofie aan de Universiteit van Amsterdam en ze volgde een zomercursus aan de befaamde Royal Academy of Dramatic Arts in Londen. Kort daarna debuteerde ze in de Nederlandse speelfilm Snowfever; meerdere films en series volgden, ook in Amerika. 

Maar de drang naar ondernemen bleef. Geïnspireerd door de 7-jarige Cheruto richtte Verboom de organisatie Get it done op: de organisatie ondersteunt sociale projecten met crowdfunding en door hen te koppelen aan experts, onder meer in Afrika en sinds kort in Nederland. Daarnaast runt ze met haar team CineTree, een soort Netflix voor de betere films, waaronder de door Verboom geregisseerde film De droom en Alice. 

Het is slechts een greep uit haar vele bezigheden. Hanna Verboom is 35 jaar en de wandelende definitie van de veelzijdige, ondernemende vrouw. Niet te vergeten: een zeer betrokken vrouw. En daar heeft haar jeugd in Afrika erg veel mee van doen.

Ze kwam in het Belgische Vilvoorde ter wereld maar verhuisde na vijf maanden al naar Afrika; haar ouders waren werkzaam in de ontwikkelingssamenwerking. Haar vroegste herinnering: ‘Kenia, toen ik 2 was. We hadden daar een grote tuin met daarachter een bananenplantage. Daar bouwde mijn broertje en ik hutten. Ja, het was heel idyllisch, maar het had twee kanten. Qua natuur en ruimte is Afrika waanzinnig. Maar qua veiligheid: wij woonden niet op een compound maar tussen de locals van wie velen nog nooit een blanke hadden gezien. En dat kon gevaarlijk zijn omdat ze denken dat je heel rijk bent als je blank bent; nou, rijk, dat waren mijn ouders helemaal niet.  Maar wij hadden heel goed contact met de mensen in ons dorp, we voelden ons veilig. Tot ik 8 was wist ik ook niet beter dan dat ik zelf Keniaan was.

Toen ik op mijn tiende naar Oeganda verhuisde veranderde dat. We woonden toen in de hoofdstad waar het allerminst veilig was. We hadden een panic room in huis en je hoorde echt elke nacht mitrailleurschoten. Ik was de oudste, voelde me erg verantwoordelijk voor mijn broertje. Ook besefte ik me dat ik als enige blanke, anders was dan de rest. Dat vond ik toen erg moeilijk.

Ik had aanvankelijk helemaal niet door dat het bijzonder is om in Afrika op te groeien. Wij gingen af en toe terug naar Nederland, op familiebezoek - dan heb je wel een beetje door dat je anders bent. Je bent nooit degene die blijft, je bent altijd degene die gaat. Tijdens mijn tienerjaren verlangde ik er heel erg naar om in Nederland te wonen en vriendjes en vriendinnetjes te hebben van mijn eigen leeftijd. Ik kreeg in Afrika thuisscholing, van mijn moeder. We groeiden niet op in een klas, we hadden vooral elkaar. Pas op mijn twaalfde ging ik een jaar naar een internationale school.’

Hoe kijk je nou terug op je jeugd in Afrika? ‘Ik kijk er heel goed op terug. Het heeft me enorm gevormd. Ik zal voor altijd de wereld op een andere manier bekijken. Mijn beste vriendinnetje van vroeger heeft nu een huis, zelfgemaakt van klei, en ze heeft een koe en dat is haar inkomen. Die heeft dus een totáál ander leven. Ik koop een veel te dure zonnebril; zij spaart voor een koe. We zijn nog steeds bevriend, zij helpt mij relativeren en nuchter blijven.. Ik ga elk jaar terug, naar haar, naar Cheruto en mijn andere Keniaanse familie. Afrika is een deel van mij, dat blijft altijd zo.’

‘Mijn ouders vonden het belangrijk dat we een goede educatie zouden krijgen en dat we hier, in Nederland, zouden aarden. We waren al die jaren regelmatig teruggekeerd naar Nederland, dus het was geen enorme cultuurschok. Maar je hebt zó een andere jeugd gehad, ik voelde me altijd wel een vreemde eend in de bijt; iemand die buiten de groep staat en naar die groep kijkt. De puberteit is voor iedereen de tijd dat je jezelf aan het ontdekken bent en dat je al die onzekerheden hebt – en daar kwam dan bovenop dat ik in een geheel nieuwe omgeving moest aarden. En ik miste het reizen; ik hou van reizen, van nieuwe avonturen, van nieuwe culturen. 

Ja, ik moest erg wennen. Het over elkaar roddelen, de gesprekken over tv-programma’s en over kleren – al die dingen die zo belangrijk zijn tijdens je puberteit, daar wist ik allemaal niets van af. Ik was de enige die dan weer wel wist wat de hoofdstad van Oeganda was maar in dat soort kennis was niemand natuurlijk geïnteresseerd. Ik had een sociale achterstand.’ 

Wist je toen al wat je later wilde worden? ‘Nee, ik wist niet echt wat ik wilde worden. Acteur? Ik wist niet eens dat het een beroep was. Wij gingen niet naar het theater en hadden thuis heel lang geen tv. Door mijn opvoeding en het werk van mijn ouders had ik wel een droom: ik wilde de twee werelden waar ik van hield bijeen brengen, de Afrikaanse en de Westerse wereld. Ik wilde verbinden. Omdat ik toen al wist: die twee werelden hebben elkaar veel meer nodig dan dat we soms denken. Op sociaal vlak kunnen wij heel veel leren van de Afrikaanse cultuur. De sociale structuren in Afrika zijn zodanig dat er nauwelijks ruimte is voor eenzaamheid. Wij hebben hier individualisme maar dat individualisme is helemaal doorgeslagen. Veertig procent van de Nederlanders en Belgen lijdt aan depressies of andere stoornissen. Veertig procent!’        

En toch ging je acteren? ‘‘In mijn studententijd ben ik bij het Studententheater Amsterdam gegaan. We speelden een bewerking van Zeven vrouwen van Don Juan. Ik speelde een contessa, zo’n dramatisch figuur die alle kanten opging. Dat was zo fantastisch! De eerste keer op het podium, dat was een soort high, om je helemaal te kunnen verliezen in zo’n karakter, geweldig! Na twee jaar kreeg ik mijn eerste filmrol en ben ik gestopt met die studies. Toen dacht ik: acteren, dit wil ik! Maar het is voor mij niet alles. Ik haal heel veel  vreugde aan regie, aan productie, aan mensen bij elkaar brengen. Daar gaat het mij om: zorgen dat een verhaal goed verteld wordt; met ondernemerschap is het niet anders. Het opzetten van een goed concept is voor mij belangrijker dan mijn eigen rol.’

Je zette eerder Cinetree en Get it done op, nu Palais? ‘Wat ik heb geleerd als sociaal ondernemer is dat je heel erg afhankelijk bent van de mensen met wie je werkt. Voor Palais werk ik nauw samen met founders Michiel van Heusden en Petra van Roon. Wij hebben alledrie onze eigen rol, hierdoor kan ik het combineren met Cinetree en Get it done. We zijn veel in India, werken nauw samen met de lokale producenten. Dat is waanzinnig, we leren veel van elkaar. Maar het is ook een uitdaging, duurzaam produceren in interieur staat nog in de kinderschoenen. We zijn in zekere zin pioniers en dat is niet altijd even makkelijk. Maar het feit dat we zelfs nog voor de lancering al worden ingekocht door De Bijenkorf en winkels zoals Jos van Raak en de X-Bank laat zien dat het kan.’

‘Een meisje in Kenia, Cheruto, kreeg nog twee jaar te leven. Ze was zeven jaar oud. Ze had aids, haar moeder was net overleden. Ik ben naar haar toegegaan. Heel mager, tandjes vielen uit. Zo ontzettend heftig, het leven is zo fragiel. Toen heb ik geld ingezameld met vrienden. Dat hebben we  waardoor zij bij haar halfbroer kon gaan wonen en medicatie kreeg – aidsremmers.’ Zeer tevreden blik: ‘En inmiddels is dat meisje een blakende 18-jarige jonge vrouw die naar de universiteit gaat! De stichting Get it done koppelt mensen die willen helpen aan lokale projecten in Afrika, van schapenhoeden voor vrouwen in Kameroen die zo hun eigen broek kunnen ophouden tot een project waar we workshops deden met veertien-, vijftienjarige jongens in een gevangenis van Malawi. We leerden ze onder meer visnetten knopen; konden ze eenmaal vrij aan het werk gaan. Vanaf dit jaar is Get it done ook actief in Nederland, waar ze de handen ineen slaan met young professionals om lokale initiatieven te ondersteunen.

‘Ik krijg heel veel energie van deze tijd. Ik zit in verschillende projecten op het gebied van duurzaamheid. Ik was laatst bij de TU Delft en werd enorm geïnspireerd door de innovatie en gedrevenheid die ik daar zag. Er is een generatie opgestaan die zegt: dit moet anders! Ook in het bedrijfsleven. Ik heb samen met National Geographic een serie gemaakt over plastic vervuiling. Tijdens onze campagne hebben bedrijven als McDonald’s en IKEA hun beleid aangepast. En we zijn met 1000 mensen de stranden op gegaan om de boel plasticvrij te maken. Vooral die kids die erbij waren, die waren zo fanatiek, fantastisch om mee te maken!

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bij Get it done zien we het ook. We werken nauw samen met millenials die bij grote bedrijven werken.  Zij zijn heel bewust bezig met wat ze eten, wat ze kopen, hoe ze leven. Die vinden een enorm huis minder belangrijk, ze geloven niet meer in enkel individualisme of dat geld gelukkig maakt . De jonge generatie kijkt om zich heen, wil het anders doen, zijn veel minder met zichzelf bezig.

Je bent succesvol als sociaal ondernemer. En met het filmplatform CineTree. Maar acteren.. ‘Ik zit nu in een hele leuke fase met geweldige teams. Ik kan me meer richten op strategie, op content maken, films opzetten. We zijn aan het bouwen. Maar puur creëren: daar ga ik meer tijd voor vrij maken, en daar valt acteren zeker onder, net als regisseren. Het zou best kunnen dat ik binnenkort weer ga acteren in een film. Maar dat wordt vanzelf duidelijk. Het maakt me steeds minder uit wat mijn rol is, het gaat niet om mij, als het verhaal maar wordt verteld. Ik heb geen last van ijdelheid.’