Binnenkijker: Lisa's Londense schatkamer

De wereld is een schatkamer en Lisa Mehydene (40) is als een piraat op zoek naar de mooiste vondsten. Die schatten gebruikt ze thuis in het Londense Wandsworth of ze verkoopt ze via haar eigen (online)shop Edit58. Haar eigen huis is dan ook een eclectische verzameling van ontdekkingen van overal ter wereld. Die herinneren haar aan mooie tijden. Een blik op de groene letter A aan de muur van de houten ladekast werpt haar weer even terug naar haar huwelijksreis met man Hilal (40), voordat tweeling Milla en George (7) werd geboren. De porseleinen poppen doen haar met een glimlach terugdenken aan een dierbare vriend, van wie zij ze kreeg. En dan alle souvenirs, meegenomen van vakanties waar dan ook. ‘Overal in huis hangen kleine herinneringen. Ze laten me lachen en terugdenken aan toen.’

Paarse pracht

Toen Lisa het huis in de kindvriendelijke wijk zag, de tweeling toen 2,5 jaar oud, was ze op slag verliefd nog voordat ze er ook maar een stap over de drempel had gezet. Oorzaak: de zee aan geurende paarse wisteria’s aan de buitenkant van het huis. Het was een van Lisa’s ‘vereisten’ nadat ze jarenlang overzees in Singapore en Dubai had gewoond. Nou ja, niet per se de paarse bloemen, maar het gebouw moest er van buiten dusdanig mooi uitzien, dat voorbijgangers even het hoofd zouden omdraaien. Dat is zeker het geval met het Victoriaanse pand, waarvan ze schat dat het ergens tussen 1850 en 1900 is gebouwd. Waar de meeste andere typisch smalle huizen in de rustige straat het bouwjaar in steen uitgehouwen tonen, is dat bij het domicilie van de interieurondernemer helaas niet het geval. Een ander criterium waar het nieuwe onderkomen aan moest voldoen, was een tuin. Na jarenlang in warme landen te hebben gewoond, moest er ruimte zijn om, de keren dat het grauw van Londen zich verruilt voor de zon, zoveel mogelijk buiten te zijn. Daarom ook was er de wens voor een keuken aan de achterkant, waar de meeste huizen in deze bouwstijl het kookvertrek juist aan de voorkant hebben. Zo kan zij met de kinderen buiten zijn terwijl haar man, fervent kok, het avondmaal bereidt.

In het drie verdiepingen tellende huis vinden we veel kleden. Ingetogen en neutraal in de ouderslaapkamer met eigen badkamer en open haard. Eén met vogels in de typische meidenkamer van Milla. En George speelt op een exemplaar met boten. ‘Kleden geven op een eenvoudige manier een kamer een veilig gevoel, ze maken een ruimte gezellig’, zo is haar stellige overtuiging. Vandaar ook dat ze in Marokko handgemaakte kleden verkoopt via haar online-interieurwinkel. ‘Terug in Londen zocht ik een mooi en uniek kleed. Ik kwam uit bij de ketens, maar wilde er geen waarvan de kans bestond dat de buren hem ook hadden. En dan waren er de duur- dere winkels, waar ik bijna niet eens naar binnen durfde, bang dat als ik er een wilde zien, ik hem ook gelijk moest kopen voor al snel 5000 pond.’ Vanuit haar vorige baan in de reclame had ze al de nodige contacten in Marokko, dus besloot ze op zoek te gaan naar kleine en lokale bedrijven aldaar, om ze zelf te laten maken, importeren en verkopen. Maar een kleed is meer dan alleen een accessoire om de verder vooral neutraal gehouden ruimtes van een vleug kleur te voorzien. ‘Het is als kunst: het reflecteert de smaak van de eigenaar. Hij kan groot of klein zijn, duur of goedkoop. Hij moet passen bij de ruimte en hij vertelt een verhaal. Wie hebben er allemaal over gelopen? Wat voor iemand heeft hem gemaakt? Waar komt hij vandaan?’ Ze liggen beneden op een wel heel bijzondere vloer: overblijfselen van Heathrow Airport. Waar ooit duizenden reizigers gehaast naar de gate snelden, is de vloer nu juist de ondergrond voor een huis waar vooral rust moet zijn. ‘Ik werk en leef hier, daarom moet het opgeruimd zijn, anders wordt het onrustig. Mijn favoriete moment is vrijdagavond, wanneer de kinderen voorgelezen en wel in bed liggen, mijn man staat te koken en ik weet dat het hele weekend voor ons ligt.’ Als er vrienden zijn, nestelt ze zich aan de grote houten tafel in de keuken. Met wielen, zodat hij gemakkelijk verplaatst kan worden, ook naar buiten. Of met de kaarsen aan en een wijntje in de hand op de limegroene bank, die hen ondanks alle internationale verhuizingen trouw is gebleven. ‘Het was het eerste meubelstuk dat mijn man en ik voor ons eerste koophuis kochten. Veel te duur, maar we waren er allebei verliefd op.’ Die liefde voor interieurvondsten wordt overigens niet altijd gedeeld. Lisa lacht: ‘Waar ik ook kom, ik vind altijd wel iets om te kopen. Hoe klein het dorp ook, ik zie er een interieurwinkel of vintage markt. Elke keer als ik iets moois vind, maakt mijn hart een sprongetje. Mijn man wordt af en toe gek van me. Dan vindt hij het te vol worden in huis en eist hij dat ik iets verkoop.’ Wat ze dan ook vaak – niet altijd – doet. ‘Dat is wat ik zo leuk vind aan mijn werk: ik verkoop alleen dingen die ik ook in mijn eigen huis heb of zou willen hebben.’

Niet te bedacht

Het interieur is zoals haar garderobe: een mix van oud, nieuw, betaalbaar een duur(der). ‘Juist die combinatie zorgt voor individualiteit. Niet alles alleen maar vintage, niet alles louter design. Zo blijft het een verrassing waar alles vandaan komt en kun je het mixen met goedkopere items, zonder dat die duidelijk opvallen. Ik hou niet van te bedacht. Ik heb niet veel foto’s van ons. Alleen een paar met grappige poses, ik hou niet van dat statische. Mijn huis is mijn heiligdom, een veilige haven waar comfort, warmte en gezelligheid voorop staan. Het grootste compliment dat ik kan krijgen is wanneer mensen zeggen dat dit huis ons, de gelukkige bewoners, reflecteert. Niet alles opvallend, maar wel eigen.’