Roos Moggré en Donatello Piras: ‘Ze zei dat ze me nog geen eeuwige trouw kon beloven’

Pas acht maanden na hun eerste ontmoeting hadden Roos Moggré (40) en Donatello Piras (45) hun eerste date. Maar daarna was er geen houden meer aan. Roos: "Dit was zo serieus, ik moest wel echt ready to rumble zijn."

Scène 1

Augustus 2012, het Nederlands Debat Instituut in Hilversum.

Na de val van het Kabinet-Rutte I breekt Donatello, presentator & communicatietrainer, zijn fietsvakantie in de Provence af. Hij dient de presentatrices van het NOS Jeugdjournaal klaar te stomen voor de verkiezingsuitzending. Roos is net terug van het festival Lowlands.

R: "Ik had amper geslapen en was moe. Die training zag ik niet per se heel erg zitten."

D: "Ik had er ook geen moer zin in, maar de PVV had de keutel ingetrokken, dus het was wat het was. En toen kwam jij binnen, helemaal leuk van: hallo, ik ben Roos. Sprankelend, vol energie."

R: "Zo voelde het niet. Ik vond het ook irritant dat hij en zijn collega zo helemaal gelikt in pak druk die cursus stonden te geven. Het was een soort clash tussen de journalistiek en hun wereld. We waren al te laat, chaotisch, en toen wilde hij ook nog dat we rollenspellen gingen doen."

D: "Veel mensen verbazen zich daarover, maar het is ongeveer de basis van de training. Ik speelde Geert Wilders, jij jezelf."

R: "Ik moest het debat leiden. Op een gegeven moment dacht ik: jemig, dat is wel iemand die terugpraat. Ik ben best bijdehand, dus ik was aangenaam verrast van de power die er tegenover me stond."

D: "Ik dacht: wow, wat is dit? Ik was net vrijgezel na een relatie van vijf jaar, maar wat was de kans dat zij ook single was. Na afloop zag ik jou op het parkeerterrein wegrijden in een Ford Mondeo Station. Ik concludeerde dat je vast een man, drie kinderen, een hond en een baseballknuppel had."

R: "Nope. Mijn relatie was ook voorbij. En daar had ik vooral die auto aan overgehouden."

Scène 2

1 september 2013, de Euromast in Rotterdam.

Donatello is op een vrijgezellenfeestje met zijn beste vriend. In een opwelling stuurt hij Roos een LinkedIn-berichtje. De timing is alleen beroerd.

D: "We hadden elkaar op professionele basis leren kennen, dus ik vond het not done om haar te appen, want hoe doe je dat zonder dat het overkomt van: de trainer gaat eventjes een van de trainees regelen? LinkedIn is een professioneel medium. Op die manier kon ik interesse tonen zonder dat het er te dik bovenop lag. Ik schreef: hi, hoe is het daar aan jouw kant van Hilversum?"

R: "Ik antwoordde: het is een beetje stil hier aan de overkant. Ik vond het leuk om van hem te horen. Na de training had ik tegen collega’s gezegd: die Don is wel een lekker ding. We zijn je ook nog gaan googelen om te zien wie je was en om je relatiestatus te achterhalen."

D: "Na het LinkedIn-contact is er een mailcorrespondentie ontstaan."

R: "Samen met vriendinnen ging ik dat dan eindeloos analyseren."

D: "Uiteindelijk heeft het lang geduurd voordat we afspraken."

R: "Vlak na onze eerste ontmoeting kreeg ik een burn-out. Ik kon alleen maar huilen en kreeg paniekaanvallen, gewoon omdat mijn leven zo druk en gespannen was. Dat was een optelsom van factoren: een break-up, de aankoop van een nieuw huis wat ik wel even in mijn eentje ging verbouwen, moeite met het aangeven van mijn grenzen. We hebben nog geprobeerd om in december af te spreken, maar ik was gevloerd. Ik dacht: hij moet me zo niet zien, want dan ga ik huilen. Het voelde zo serieus, ik moest wel echt ready to rumble zijn."

D: "Af en toe kreeg ik een berichtje van je. In mei, ik zat toen op Sardinië, stuurde je ineens: moeten wij niet eens op date?"

R: "In de tussentijd heb ik wel scharrels gehad, maar ik bleef aan Don denken."

D: "Ik heb ook dates tussendoor gehad, maar dat liep allemaal stuk op: nee, niet leuk genoeg. Roos stond voor mij op eenzame hoogte."

Scène 3

Mei 2013, Café Helmers op de Overtoom in Amsterdam.

Donatello boekt een tafel bij het Italiaanse restaurant Ciro Passami L’Olio. Ze spreken eerst af in de kroeg, maar waar is Roos?

D: "Ik was bloednerveus. Had de hele dag niets gegeten, zat in dubio wat ik moest aantrekken. Ruim op tijd zat ik in de bar. Met een biertje."

R: "Lekker losjes."

D: "En toen was er iemand te laat..."

R: "Ja, ik was mijn fiets kwijt, want ik had mijn nagels laten doen voor de date en blijkbaar had ik mijn fiets daar laten staan en was ik lopend naar huis gegaan. Zulke dingen gebeuren mij weleens, dat ik dat vergeet. Ik dacht dat ’ie gestolen was. In paniek heb ik een taxi gebeld."

D: "Het wachten voelde als een eeuwigheid, omdat je denkt: die komt niet meer. En toen kwam er eindelijk een soort van beweging uit een taxi. We hebben een biertje gedronken en zijn naar het restaurant gaan lopen. Ik weet nog dat jij supersnel bestelde: doe mij de gegrilde tonijn, bám."

R: "Dat is nog steeds zo, dat ik er snel uit ben en jij de ober eindeloos naar alle specialiteiten vraagt."

D: "Het was zo gezellig dat we daarna terug zijn gegaan naar die kroeg. Na sluitingstijd heb ik je naar huis gebracht bij mij achterop. Onderweg kwamen we haar fiets toevallig tegen, omdat we langs die nagelsalon reden. ‘Oh mijn fiets’, gilde jij."

R: "Toen zaten we: blijf je hier slapen, ja of nee? Don zei: jij mag het zeggen. Toen dacht ik: doe toch maar niet. Ik moest de volgende dag werken en ik vond het zonde als het zou eindigen in een soort van dronkenmans-ding."

D: "Een dag later zijn we wat gaan eten aan de grachten. Op de derde date heb ik voor je gekookt."

R: "Pasta vongole. Hij ging me de complete wijnbijbel laten zien, waar ik niets van begreep en wat ik eigenlijk gewoon niet interessant vond, maar ik dacht: prima, kom maar door met die wijn. Het voelde meteen als the real thing, misschien ook omdat we zo lang gewacht hadden. Die nacht ben ik ook blijven slapen."

Scène 4

Zomer 2013, Villa Romantica in het Toscaanse Lucca.

Hun eerste vakantie samen. De romantiek spat ervan af, totdat Donatello haar recht op de man af een vraag stelt in het bubbelbad.

D: "Ik was eerst gaan fietsen in de Provence. Daarna ben jij ingevlogen op Nice in een nacht waarin het enorm donderde en alles klapperde. De dag daarop zijn we naar Italië doorgereden."

R: "We hadden een schattig familiehotelletje geboekt met een zwembad, whirlpool en fietsen waarmee we heel Lucca hebben ontdekt. Zaten we ineens in de kerk bij een gratis mini-operaconcert van Giacomo Puccini, een beroemde componist die daar is geboren."

R: "In de whirlpool hebben we een serieus gesprek gehad. Jij wilde zeker weten waar we stonden. Ik vond het nog te vroeg om er zo’n sticker op te plakken."

D: "Ik zocht bevestiging, maar jij zei: Ik kan je nu geen eeuwige trouw beloven.’"

R: "Dat vond jij toen wel een beetje stom. Ik wist dat het goed zat, maar ik kon gewoon nog niet uitspreken dat we de rest van ons leven met elkaar zouden delen. Een week later was dat wel zo, bij wijze van spreken."

D: "Ik begreep het ook wel."

R: "De laatste avond in Lucca zijn we heel dronken geworden. Er was een studentenfeestje en Don spreekt vijf talen, dus hij was dan weer met een Italiaan, dan weer met iemand uit Spanje aan het praten. Wow! De bar sloot, we hadden nog een fles prosecco op de kop getikt en toen moest ik dus naar de wc, maar ook die was dicht. Een keurige dame zei: ‘Dat doe ik hier altijd zo.’ Ze tilde haar rok op – ze had geen onderbroek aan – en ging plassen. Nou, oké, dan maar zo. Wat ik tof vond, is dat Don en ik samen op vakantie waren, maar ook met andere mensen konden kletsen in plaats van alleen in elkaars ogen te staren. Dat had ik wel geleerd. In een relatie loop je naast elkaar, maar je moet ook je eigen pad volgen. Ik wilde dat niet meer fout laten gaan."

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.

Tekst: Anette de Vries | Fotografie: Nine IJf | Productie & Styling: Brigitte Kramer | Visagie: Maaike Beijer