‘Hello, is this Lady Anne Glenconner?’
‘Yes it is! Are you speaking from Holland?’
‘Yes this is Amsterdam.’
‘Ah good, I was expecting a call from you, from Elegance magazine right? I don’t know your magazine, but I have a great friend in Amsterdam and he said he always enjoys your magazine.’
‘Oh thank you, that’s so lovely to hear…’
‘And are you writing an article about my book that just came out in The Netherlands?’
Zo begint mijn interview met een vrouw die een waanzinnig en bijna onwaarschijnlijk leven heeft geleid. Ze werd geboren als dochter van de vijfde graaf van Leicester en groeide op in het gigantische Holkham Hall – één van de grootste landgoederen van Engeland dat meer dan 27.000 hectare grond omvat.
Op haar zevende ontvluchtte ze Engeland samen met haar jongere zusje en verbleef ze tijdens de oorlog bij familie in Schotland. Ze bedacht een manier om Hitler te verleiden en te vergiftigen en was er heilig van overtuigd dat ze zou slagen. Haar ouders waren bevriend met de koning en zo gebeurde het dat zij bevriend raakte met Elizabeth en Margaret, een band die bepalend is voor de rest van haar leven. Als ze jaren later met Lord Glenconner trouwt begint het avontuur. Zo impulsief als hij is, koopt hij het eiland Mustique en creëert er een walhalla voor de rich and famous. Maar het leven van Anne is niet alleen maar glitter en glamour. Haar huwelijk is turbulent en ze verliest twee zoons, een aan drugs en een aan aids. En dat in een tijd dat er nog maar weinig bekend is over de ziekte en er al helemaal niet open over wordt gesproken. Het boek is een enorm succes en zo gebeurt het dat de vrouw die al zes levens achter zich heeft ineens een succesvol schrijfster is. En bovendien ook voorkomt in het derde seizoen van de hitserie The Crown. Een serie – zo vertelt ze – waar ze ook nog aan heeft meegewerkt… ‘Ik werd op een dag gebeld door Helena Bonham Carter. Zij zou de rol van prinses Margaret gaan vertolken in de Netflixreeks en wilde graag van mij weten hoe onze vriendschap was, zodat zij haar rol beter kon vertolken. Daar was ik dolblij mee, want dat gaf mij de kans te vertellen en te laten zien wat een goede vriendin Margaret voor mij is geweest. Ze wordt in de media niet altijd even vriendelijk afgeschilderd, door mensen die haar helemaal nooit hebben gekend.’
‘IK WAS DOLBLIJ DAT IK KON VERTELLEN WAT ‘N GOEDE VRIENDIN MARGARET VOOR MIJ WAS’
Is dat ook de reden dat u dit boek heeft geschreven?
‘Niet alleen maar, maar dat speelde wel mee. Ik ken haar al mijn hele leven en ben haar hofdame geweest. Dus ik wilde zeker vertellen wat een fantastische vriendschap we hadden. Daarbij vertelde ik natuurlijk altijd al veel verhalen over mijn leven, maar het was tijdens een diner dat het idee van een boek werd geopperd. Ik zat naast een uitgever en die vroeg me waarom ik daar nooit aan had gedacht.’
En toen bent u begonnen met schrijven?
‘Schrijven is een goede bezigheid op mijn leeftijd, want je kunt erbij zitten. Ik heb het best snel geschreven. Toen de deal eenmaal gemaakt was, gaven ze me drie maanden. Ik schreef een synopsis en een hoofdstukken-indeling en heb daarna alle gebeurtenissen per stuk gedicteerd. Dat deed ik gewoon vanuit mijn woonkamer met uitzicht op de tuin. ’s Ochtends met een kop thee, daarna een kop koffie. En een heel aardige jonge vrouw heeft het allemaal voor me uitgetypt. Elke avond gingen we dat samen redigeren – met een wodka-tonic voor ons. Dat kostte enorm veel tijd, maar de uitgever wilde per se dat mijn boek tegelijk zou verschijnen met het nieuwe seizoen van The Crown. Het kwam begin november uit en was een instantsucces!’
En nu bent u op uw 87ste ineens een succesvol schrijfster?
‘Ik heb enorm veel geluk. Ik dacht: er zullen een paar mensen geïnteresseerd zijn in mijn leven, misschien de personen die mij vroeger hebben gekend… Maar de reacties overtreffen alles wat ik had durven hopen. Ik krijg brieven van over de hele wereld. Mensen die blij zijn dat ik iets positiefs vertel over prinses Margaret. En mensen die het leuk vinden te lezen over de kroning van Queen Elizabeth, want nooit eerder heeft een insider daar iets over verteld.’
‘MENSEN ZIJN BLIJ DAT IK IETS POSITIEFS VERTEL OVER PRINSES MARGARET’
En is uw familie ook zo enthousiast?
‘Ja, mijn kinderen en kleinkinderen ook. Mijn achterkleinkinderen kunnen dit nog niet lezen. En een van mijn kleinzonen – het kind van mijn zoon Henry – zei tegen me: Ik moest er enorm van huilen. Dus ik vroeg: Waarom dan? En toen zei hij: Ik wist niet dat mijn vader gestorven was aan aids. Ik heb nooit gehoord hoe dat is gegaan en nu valt er ineens een hoop op zijn plek. Hij was drie toen zijn vader overleed en ik heb het er nooit met hem over gehad. Zijn moeder is overleden aan kanker en die had het hem ook nooit verteld. Ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien wilde ze hem niet van streek maken. Ik ben blij dat ik dit boek heb geschreven. Zo laat ik een verhaal achter voor mijn familie.’
Waarom heeft u het boek niet eerder geschreven?
‘Dat kon ik niet. Als je hofdame bent, praat je niet over de dingen die je meemaakt. Maar als iemand er niet meer is, dan mag je over hen vertellen. Zeker als het positief is. Ik ben wel benieuwd wat Margaret ervan had gevonden… Ze zou misschien jaloers zijn geweest. En trots. Ik denk een mengeling van beide.’
U hebt zoveel meegemaakt, was het niet heel moeilijk om uit al die verhalen te kiezen?
‘Zeker. Ik heb ook zóveel niet verteld. Dingen waar mensen misschien moeite mee zouden kunnen hebben. En zeker als het over de koninklijke familie gaat, is dat natuurlijk gecheckt door mijn uitgever en een advocaat. Al die verhalen zijn safe, om het zo maar te zeggen. Het boek is ook niet geschreven als roddelboek. Het is mijn levensverhaal. En dus moest ik een schifting maken en alleen de belangrijkste gebeurtenissen en mensen uit mijn leven een rol geven. En natuurlijk zijn er een heleboel grappige verhalen die het boek niet hebben gehaald. Zeker als het over Colin gaat. En nee, ik kan zo 1-2-3 geen anekdote oprakelen die ik eruit heb gelaten.’
Een van de anekdotes die u wel noemt gaat over de aankoop van Mustique. Hoe was dat?
‘Dat was natuurlijk absurd. Colins familie is rijk geworden door de uitvinding van het bleekpoeder. Met het geld hebben ze overal ter wereld land en landgoederen gekocht. Een van die plekken was Asphalt Lake in Trinidad en Mahogany Estate. We waren daar om het te verkopen toen Colin hoorde van een eiland dat te koop stond. Hij zeilde eromheen, werd verliefd op de stranden en kocht het. Zonder er ooit voet aan wal te hebben gezet! Ik dacht dat hij gek geworden was. Het was er verschrikkelijk. Wilde koeien, enorme muggen en dan dat vochtige klimaat. Er was geloof ik niet eens stromend water! We hebben er twaalf jaar als Robinson Crusoe geleefd. Colin was zo overtuigd van zijn visie. En hij kreeg uiteindelijk gelijk. Na een paar jaar kocht iemand er een stuk grond. Prinses Margaret bezocht het tijdens haar honeymoon. En de koninklijke familie en allerlei sterren als David Bowie en Mick Jagger bezochten het eiland. En zo was Mustique ineens de plek waar je moest zijn. Wat ik trouwens niet in het boek vertel is dat Prins Andrew de eerste was die ons opzocht, samen met zijn vriendin, de actrice Koo Stark. Ken je haar nog? Hij wilde heel graag met haar trouwen, maar dat mocht niet, want ze had in een milde pornofilm gespeeld. Mustique is trouwens nog steeds in trek bij de royals. De hertog en hertogin van Cambridge komen er nog regelmatig.’
‘MIJN KLEINZOON MOEST ENORM HUILEN VAN MIJN BOEK’
U vertelt in uw boek uitgebreid over de legendarische feesten die op Mustique gegeven werden, maar ook over het moment dat u – tijdens zo’n feest – ineens hoort dat uw zoon Henry aids heeft.
‘Van dat moment is zelfs een foto gemaakt. Colin heeft me daar net verteld dat Henry ziek is. Toen moest ik dus nog de hele avond. Ik moet er veel aan denken. Corona is natuurlijk eng, maar aids is verschrikkelijk. En het verliezen van kinderen is hartverscheurend. Mijn leven bestaat uit heel veel verhalen. Ik word volgende maand 88 en ik probeer nog steeds te genieten van het leven.’
Een van mijn favoriete verhalen uit het boek gaat over uw plan om Hitler te vergiftigen.
‘Iedereen dacht dat hij Norfolk binnen zou vallen, daarom werden wij naar Schotland gestuurd. We dachten ook dat hij zijn oog had laten vallen op een van de landgoederen Windsor Castle, Blenheim of Holkham. Dat ze die niet bombardeerden, omdat ze er zelf wilden gaan wonen. Mijn zusje en ik waren allebei blond met blauwe ogen, dus we wisten dat we zijn type waren. We maakten een gifdrank van alle viezigheid die we maar konden vinden en oefenden vervolgens op onze teddyberen: Oh dear mister Hitler, please try this. Ik was ervan overtuigd dat we zouden slagen. Natuurlijk dachten we niet verder dan dat, maar we waren ontzettend vastbesloten. Ik weet ook nog dat we ontzettend trots waren dat we in Schotland zaten. Veel van onze vrienden werden tijdens de oorlog naar Amerika gestuurd, maar wij bleven net als de koningin en haar kinderen thuis.’
‘NOOIT EERDER VERTELDE EEN INSIDER OVER DE KRONING VAN QUEEN ELIZABETH’
Naast Mustique bezitten jullie ook het landhuis Glen. Daarover vertel je dat het hard werken is af en toe.
‘Ik zei altijd tegen Colin: Ik kan zo aan de slag in het Ritz Hotel. We hadden regelmatig 36 mensen die bleven slapen in onze 26 kamers. Het was echt net een hotel. Vooral in augustus was het druk, want dan gebruikten mensen ons huis als doorgang naar Schotland, waar ze in de herfst gingen jagen. Sommige gasten kwamen enkel voor een nacht. Dan moest je de volgende dag snel alle lakens verschonen, alles naar de waskamer brengen, alles wassen en drogen, nieuwe zeep neerleggen en zorgen voor verse bloemen. Een kamer klaar te maken zoals we dat vroeger deden, kost enorm veel tijd. Mijn kleinzoon woont nu op Glen Castle en ik hoop dat ik ze snel weer mag bezoeken. De lockdown houdt daar nog iets langer aan dan in de rest van Engeland.’
Hoe bent u de lockdown doorgekomen?
‘Ik kan niet wachten mijn kleinkinderen te zien, maar ik moet toch ook denken aan die tijd in de oorlog. Mijn ouders zaten in Egypte en ik heb ze meer dan drie jaar niet gezien. We hadden toen geen telefoon of facetime, dus we moesten het doen met af en toe een kaartje. Ik denk dat mensen blij mogen zijn dat ze hun kleinkinderen straks weer mogen zien na een paar maanden. De lockdown is zo erg nog niet. Ik heb er eerlijk gezegd best van genoten. Ik heb het geluk dat ik een cottage heb met een tuin. En op straat was het weer een beetje zoals vroeger. Geen auto’s en totale stilte.’
En u hebt alweer een nieuw boek geschreven?
‘Ja ik heb de lockdown gebruikt om een nieuw boek te schrijven. Een thriller: Murder on Mustique. Het was ontzettend leuk om van alles te verzinnen, zeker omdat ik het eiland erg goed ken. Het is een thriller, maar er zit ook een duurzaam element in verwerkt. Ik zie het als de aristocratische Miss Marple, met Lady V – die V staat voor mijn tweede naam Veronica – als detective en een bijzonder charmante, mannelijke, zwarte collega, waarmee ik samen allerlei moorden oplos. Ik ben benieuwd wat mensen ervan vinden. En volgend jaar hoop ik naar Australië en New York te reizen om De hofdame te promoten, dat kon dit jaar natuurlijk allemaal niet doorgaan. Ik heb genoeg te doen, dus ik hoop dat ik genoeg energie heb. Ik word volgende maand 88, maar ik zit voorlopig nog niet stil.’
Over het boek
De Hofdame, een bijzonder leven in de schaduw van de Britse kroon, van Lady Anne Glenconner. Bijzondere memoires van een vrouw die jarenlang de hofdame is van prinses Margaret, de functie van maid of honour vervult tijdens de kroning van Elizabeth en opgroeit binnen de Engelse aristocratie.
€24 Ambo|Anthos
