/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Felegance%2F2019%2F01%2Fcate.png "Catching up with Cate")
Het jaar is nog piepjong als ik in een prachtig hotel in Genève een ontmoeting heb met een van de meest indrukwekkende actrices van deze tijd. Dit is iemand waar ik ongelooflijk tegenop kijk. Men zegt dat je je idolen niet moet ontmoeten, omdat het een teleurstelling zal worden. Maar ik ben bereid dat risico vandaag te nemen. Als ze mijn cadeautje in ontvangst neemt – ik heb een Amsterdamse wodka meegenomen – breekt haar prachtige gezicht open in een warme lach. ‘Wodka maakt je gelukkig! En ik was laatst nog in Amsterdam met mijn gezin, prachtig.’
Anna: Je hebt een prachtige carrière opgebouwd, is het nu makkelijker om mooie projecten te vinden? Cate: ‘Ik weet niet of jij dat herkent, maar toen ik begon in de filmindustrie dacht ik dat ik toch maar kort aan het werk kon zijn. De filmwereld is niet echt aardig voor vrouwen, vooral niet als ze ouder worden, hoewel dat wel veranderd is de afgelopen jaren. Toen ik 25 was besloot ik alleen nog dingen te doen die ik interes- sant vond en niet wat er van me verwacht werd. Ik dacht nog maar vijf jaar te kunnen werken. Ik heb daardoor dus een eigen- aardige carrière gehad. Wat het moeilijkste is naarmate je succes toeneemt, is dat de verwachtingen ook hoger gespannen zijn. Daardoor voel ik me soms wat afgevlakt.’
Zijn dat verwachtingen van anderen of die van jezelf? ‘Allebei. Hoewel, waarschijnlijk kan het niemand anders wat schelen dus ja, het zijn mijn eigen verwachtingen. Mijn grootste uitdaging is een relatie met mijn werk te houden die vrij is van angst. Ik probeer bezig te zijn met het proces en niet met het resultaat. Als je resultaatgericht gaat werken en bijvoorbeeld focust op awards, dan ben je verkeerd bezig.’
Wat zijn jouw criteria bij het kiezen van een rol? Wat zoek jij op dit moment in een nieuw project? ‘Ik ben beter in het lezen van toneelstukken dan filmscripts, ook na al die jaren. Uiteindelijk is de regisseur het belangrijkste. Zelfs al heb je een waanzinnig script, zonder een regisseur die helemaal in die wereld zit of er een interessante kijk op heeft, heeft de film geen kans van slagen. Aan de andere kant heb ik ook een gezin en is de keuze voor werk ook een pragmatische. De eerste vraag was vroeger altijd: wie regisseert het? Nu is het: wanneer is het en hoe lang duurt het?’
Dat herken ik. Ik heb ook een dochtertje, van één. ‘Congratulations, that’s wonderful.’
Je opereert in verschillende tijdzones, hoe ga jij om met een jetlag? Wat doe jij om lichaam en geest in het juiste ritme te krijgen? ‘Als moeder herken je dit vast: je krijgt als ouder geen slaap meer. Hooguit als je met je partner een weekend weg gaat, verder niet. Maar ik heb nooit veel slaap nodig gehad. Ik zet gewoon veel wekkers. Mijn man en ik hadden een afspraak toen we net getrouwd waren: we zouden nooit naar bed gaan met onze horloges om. We deden ze altijd af, want naar bed gaan ging niet om wanneer we op moesten staan. Nu met een gezin hebben we ze altijd om. Met vier kin- deren zal er altijd wel eentje wakker worden en dan moet je toch weten hoe laat het is. Met een jetlag ga ik dus om door er níet mee om te gaan, ik negeer het en probeer te slapen wanneer ik kan.’
Op een filmset is het vaak druk, hoe behoud jij je focus en je concentratie? ‘Toen ik begon, dacht ik dat je de hele tijd ‘aan’ moest staan. Dat was heel erg vermoeiend. Toen werkte ik met Ralph Fiennes aan mijn tweede film en zag ik dat hij tussen de scènes door Tsjechov zat te lezen, in het Russisch.’
Maar natuurlijk! ‘Hij ging Ivanov spelen en ik dacht: hoe kun je nou een andere rol lezen terwijl je hier dit karakter speelt? Hij had de gave om volledig los te komen van het project. Daar heb ik veel van geleerd. Het is goed om tussendoor andere dingen te doen, om te slapen of met mensen te praten en niet in je trailer op je rol te zitten broeden. Want er kan zoveel aan de hand zijn, soms moet je in plaats van een kwartier opeens twee uur wachten. En mijn kinderen zijn ook vaak op de set, dan doen ze huiswerk. Ik probeer mijn eigen werk voor bijvoorbeeld de UNHCR of onze productiemaatschappij net zo goed tussendoor te doen, zodat ik als ik thuis ben, echt klaar ben.’
Dit jaar ben je hoofd van de jury op het filmfestival van Cannes. Gefeliciteerd met deze eervolle taak. Zijn er bepaalde onder- werpen of gebieden die je onder de aandacht wil brengen? ‘Ik ben niet de artistiek directeur van het festival dus ik kies de films en de jury niet zelf uit. Maar ik heb wel een goede en interessante verhouding met Thierry Frémaux, die het festival leidt. Een deel van de pret is dat ik al die verschillende films mag gaan zien. En vervolgens mag ik erover praten met acht andere fascinerende mensen, met allemaal een andere achter- grond. Ik hoop op een open-minded en gevarieerde jury en ik kijk uit naar een stevige discussie. Ik hoop dat er veel vrouwelijke regisseurs zijn, veel vrouwelijke stemmen in het festival, die wil ik graag horen. Maar ik ben ook benieuwd naar wat de mannen te zeggen hebben. Ik ben een open mens, dus ik heb geen eigen agenda. Ik kijk ernaar uit om te zien wat ik voorgeschoteld krijg en ik heb zin in het gesprek.’
Waardoor raakte jij geïnteresseerd in horloges? ‘Mijn man en ik zijn fervente horlogedragers. Ik neig meer naar het mannelijke silhouet en niet naar delicate juwelen of fijne modellen. Het IWC-horloge dat ik nu draag, de Da Vinci Automatic 36, is vrij robuust. En mijn zoon is helemaal weg van horloges, dus voor hem is deze beurs geweldig.’
Wat betekent tijd voor jou? ‘Er is altijd te weinig tijd, omdat ik meer in een dag prop dan ik zou moeten doen. Daardoor is weten hoe laat het is, heel belangrijk voor mij. De tijd vergeten is een enorme luxe. Dat komt voor als je heel erg verliefd bent of helemaal in iets opgaat. Of als blijkt dat je meer tijd hebt dan je dacht.’
Heerlijk is dat. ‘Dat is geweldig. Ik ben ook ontzettend onder de indruk van de precisie van de tijd. Ik heb met mijn zoon de man ontmoet die de eeuwigdurende kalender van IWC heeft gemaakt: meester-horlogemaker Kurt Klaus. Dat is voor mij alsof ik iemand van de maan ontmoet, omdat het een mate van vakmanschap is waar ik alleen maar van kan dromen. Ook vind ik het te gek dat er een zak- horloge opnieuw uitgebracht wordt, extreem mooi.’
Waar raakt de wereld van de cinema die van het horlogemaken? ‘Film is een heel tijdelijk medium. Mijn raakpunt was met de vorige CEO van IWC, Georges Kern. Hij was geobsedeerd door film, door de dolce vita-kant van de cinema. Hij was ook gefascineerd door het excelleren. Op meerdere fronten, of het nou om film of racen of literatuur gaat, uitblinken interesseert hem. Ik denk dat het verband met horlogerie de precisie is, iets werkt of werkt niet. Het gaat ook om stijl, om hoe je iets draagt, die glamoureuze kant wordt ook wel met film geassocieerd. Maar voor mij is het dat tijdelijke aspect. Je maakt een film, op dát moment en op díe manier. Als je het tien, twintig jaar later weer ziet, dan had je het misschien helemaal anders gedaan.’
Ik heb vaak aan het einde van een project dat ik opnieuw zou willen beginnen, omdat ik in de tussentijd zoveel heb geleerd. Herken je dat? ‘Totaal! Het is vaak op het einde dat je weet hoe je moet beginnen. Daarom hou ik zo van het theater. Je mag de volgende avond weer het toneel op om je te bewijzen.’
Waar ben je op dit moment mee bezig, al een nieuwe rol aan het voorbereiden? ‘Afgelopen jaar heb ik heel veel gedaan en dit jaar heeft mijn zoon examens, dus neem ik wat tijd vrij. Hierdoor kan ik nu ook zoiets als het voorzitter- schap van de jury in Cannes op me nemen, omdat ik voor de rest minder projecten doe.’
Mijn interview met Cate zit erop. Nu is ze nog gehuld in een oversized mannenpak, maar die avond zie ik haar zoals veel mensen haar ook kennen, stralend in een prachtige avondjurk. En één ding kan ik nu met zekerheid vaststellen: in het geval van Cate Blanchett is het niet erg om je idool te ontmoeten.