A very British affair - Rachel Weisz

Rachel Weisz is misschien niet direct een household name, maar desalniettemin heeft de 48­-jarige actrice al een groot aantal prijzen op haar naam staan. Ze won een Oscar voor de beste vrouwe­lijke bijrol in The constant gardener en werkte samen met de beste regisseurs denkbaar. Zoals Peter Jackson (The lovely bones), Wong Kar­Wai (My blueberry nights), Yorgos Lanthimos (The lobster) en Darren Aronofsky (The fountain). Met die laatste kreeg ze een zoon (Henry) in 2006. Intussen is ze alweer sinds 2010 samen met acteur Daniel Craig. Ze trouwden in 2011 tijdens een kleine ceremonie in New York met maar vier gasten. Een paar maanden geleden kondigde ze haar tweede zwangerschap aan. En dat in een bijzonder druk jaar voor de Engelse. Het film­ drama Disobedience komt deze zomer uit en later dit jaar haar tweede samenwerking met The lobster-regisseur Lanthimos, The favourite. Nu is het de beurt aan The mercy. Het Britse drama gaat over de zeiler Donald Crowhurst (Colin Firth), wiens poging om in 1968 zelfstandig de wereld rond te zeilen, ein­digde in een tragedie. En niet direct één die je verwacht. De tocht van Crowhurst mislukt, maar dan doet hij alsof, vervalst logboeken en probeert zijn falen te verbergen. Weisz speelt Firth’s loyale vrouw Clare. Een ongelooflijk maar waargebeurd verhaal, waarin Firth voor­treffelijk is als altijd en Weisz ook meesterlijk speelt met een indrukwekkende nuance.

Wat trok je aan in dit project? ‘Eigenlijk alles. Ik kende het verhaal totaal niet, maar nadat ik het script had gelezen was ik compleet gefascineerd. En Clare als karakter vond ik erg interessant en ontroerend. Oscar­ winnaar James Marsh achter de camera en Colin Firth hielpen natuurlijk ook mee, haha. Met Colin was het erg prettig samen­ werken. Nu zeggen acteurs dat wel vaker, maar wij zijn geen method­acteurs. We werken aan het script, gaan ervoor en doen er verder niet zo moeilijk over. Heel fijn!’

Zie je de film als een tragisch of heroïsch verhaal? ‘Beide. Ik zie Donald Crowhurst als een gemankeerde tragische held. Alle tragische helden hebben zo hun gebreken. Het zijn tenslotte mensen, bijzondere mensen die iets ongelofelijks proberen te doen en dan gevangen worden door omstandigheden en fouten.’

De insteek is in elk geval te bewonderen. ‘Oh jazeker! De durf om te dromen, dat is lang niet iedereen gegeven. Dat een ‘gewone’ man, een echtgenoot en een vader zoiets wil doen, vind ik enorm bewonderenswaardig. Helaas liep het niet zoals hij hoopte. Alle ogen van het land keken naar hem, inclusief zijn vrouw en familie. Hij stond onder enorme druk en kon niet zomaar terug naar huis glippen.’

Heb je zelf die avontuurlijke inslag? ‘Ha, nee ik heb geen enkel bot in mijn lichaam dat daar naar hunkert. Een beetje zeilen in de zomer is fijn, maar ik hoef niet naar de maan, Mars of de Mount Everest om die te bedwingen. Ik denk dat je wordt geboren wordt met die drang of niet.’

‘Geen bot in mijn lichaam dat hunkert naar een avontuurlijke reis of het beklimmen van de Everest'

De film is een typisch Britse vertelling, wat spreekt de mensen daarbuiten aan? ‘Dat het verhaal uiteindelijk toch heel menselijk is. Het draait om de zwakheid van de mens en het falen. Ik identificeer mij ook met hem. Iedereen voelt weleens dat hij of zij van alle kanten onder druk staat, alsof er geen uitweg lijkt te zijn of dat alles lijkt in te storten.’

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Je volgende film is Disobedience, die je ook hebt geproduceerd. Wat zorgde ervoor dat je die taak erbij wilde nemen? ‘Heel simpel omdat ik door zelf een film op te zetten mak­kelijker interessante rollen kon vinden. Het is een goede manier om er zeker van te zijn dat je de rol krijgt! Disobedience is een geweldig verhaal met twee sterke vrouwelijke karak­ters. Het gaat over een orthodox­-joodse gemeenschap in Londen. Een gecompliceerde en ontroerend geschiedenis, maar erg bevredigend. Daarbij is het een gemeenschap waar­ van niet veel mensen kennis hebben.’

En dan sluit je vervolgens het jaar af met The favourite, van The lobster-regisseur Yorgos Lanthimos. ‘Een enorm talent. Hij is erg goed bezig op dit moment. Die film was een geweldige ervaring. Het is een historisch drama over twee nichtjes die vechten om de spotlight aan het hof van Queen Anne. Drie sterke vrou­welijke rollen – Olivia Colman, Emma Stone en ik – ik kan niet wachten totdat de film klaar is.’