Binnenkijker: sterke expressie van kleuren & natuur

Met palmbomen, pastelkleuren en een zorgvuldig gekozen interieur heeft de Duitse interieurontwerper Julia Aulenbacher aan de rand van het Italiaanse Comomeer haar eigen wereld gecreëerd.

Het Italiaanse domicilie waar de Duitse interieurdesigner Julia Aulenbacher op de derde verdieping woont, is er een als in de koffiecommercials waarin George Clooney aanklopt. Dat zou ook zomaar een scenario kunnen zijn: de acteur schijnt in de buurt te wonen. Al zeggen ze dat hij zijn huis bij het Comomeer net van de hand heeft gedaan. Zo niet Aulenbacher. Drie jaar geleden kocht ze het appartement in een voormalig hotel uit 1886: Grand Hotel Tremezzo. Vanuit haar grote ramen op de derde verdieping kijkt ze zo in de tuin met een zestigtal palmbomen. ‘Toen ik hier voor het eerst kwam, ging ik voor uitzicht op het meer’, vertelt ze. ‘Maar toen ik de tuin zag, was ik verkocht. Die palmen doen iets met me, bomen in het algemeen. Waar ter wereld ik ook woonde, ik wilde altijd groen in de buurt.’

Niet bang voor kleur

Het zijn diezelfde palmbomen die haar inspireerden voor de inrichting van haar huis. Verrassend kleurrijk, mintgroen en pastelroze op de muren, gecombineerd met kastjes, banken en kleden in verschillende tinten blauw. ‘Ik ben inderdaad niet bang voor kleur. Het creëert warmte en sfeer, geeft een nieuw soort dimensie en karakter. Een kamer is als een beeld dat je zelf moet vormgeven. Dat kan met kleur.’ Op de muur van de wc prijkt een fleurig behang van, jawel… palmbomen. ‘Het is de enige ruimte zonder ramen en dus zonder uitzicht op de tuin. Inmiddels zijn palmbomen helemaal de trend, maar drie jaar geleden nog niet.Voor mij geen reden om het aan te passen: ze blijven mijn favoriet.’

‘Ik hou van beelden uit het tijdperk van de jaren 20 tot de seventies’

Toen ze het appartement voor het eerst betrad, was het verre van kleurrijk. De toenmalige bewoner had meer oog voor zijn vak als kunstenaar dan voor de inrichting. Misschien gelukkig maar, want Aulenbacher werd zo gegrepen door twee van zijn werken – één met de zon, één met de maan – dat ze ze overnam. ‘Op wat zwart-witfoto’s na, die mijn vader als professioneel fotograaf maakte, heb ik niet veel kunst. Het huis is al kleurrijk genoeg, maar deze twee schilderijen hóórden hier gewoon thuis. Ze raakten me.’ De vloer, keuken, badkamer en een paar met lelijk behang beplakte muren gingen eruit.De ooit prachtige authentieke cottostenen vloer bleek jammerlijk bedolven onder een laag cement. Het terugbrengen in de oorspronkelijke staat zou te veel schade toebrengen, dus werd het die tweede droomvloer: een zwarte, naadloze kunstgeharde. Liefst had ze ook een zwarte badkamer gehad, maar dat paste niet in de sfeer van het huis. ‘Als interieurontwerper kijk ik altijd naar wat een ruimte nodig heeft. Niet alleen naar wat ik mooi vind.Toen ik hier voor het eerst binnenkwam, wist ik direct wat ik wilde. In tegenstelling tot opdrachtgevers ben ik goed in het nemen van beslissingen. Ik koos een zwarte vloer en wilde met goud werken: mooi bij het licht van de ramen. Mijn bed ontwierp ik zelf, dat idee had ik al jaren. De aankleding was dus zo gepiept.’

‘Alles is me vandaag de dag veel te vierkant’

casaJuliaAulenbacher_JPEG_alta_023

Haar interieur is eclectisch te noemen. Veel is van Italiaanse afkomst. ‘Ik gebruik verschillende stijlen, het gaat mij om de mix. Het mag modern, maar meubelen moeten wel karakter hebben. Ik hou niet van té gestroomlijnd of futuristisch, dan is het net of je in een ruimteschip leeft waar niets met mensenhanden is gemaakt. En ik hou van ronde vormen, alles is me tegenwoordig veel te vierkant.’ Veel spullen vindt ze op antiekmarkten, liefst in Parijs, maar Milaan heeft ook een aantal verborgen parels. Ze weet overal de juiste plekken te vinden en heeft een balboekje vol interessante merken en bedrijven. Haar oog voor detail en smaak is haar mede ingegeven door haar ouders, met een vader die zelf meubels maakte, aangevuld met stijlvolle klassiekers. Bijvoorbeeld van Harry Bertoia: toevallig ook een meester uit Italië, het land dat haar hart heeft gestolen. ‘De atmosfeer, zeker hier bij het meer, maakt zen. Ik neem vanuit mijn woonplaats Frankfurt altijd de auto. Al bij Zwitserland komt er een kalmte over me. De bergen, de omgeving, de kleuren en de natuur hebben een rustgevende werking. Daarvoor hoeft voor mij de zon niet per se te schijnen. Als het regent of stormt is er nog altijd een sterke expressie van kleuren en natuur.’ Voor haar werk, ze begon met de inrichting van de Ralph Lauren-winkels, vloog ze de wereld over en woonde ze onder meer in New York. In Italië bezocht ze vaak de toonaangevende Salone del Mobile, maar Bellagio ontdekte ze pas echt toen ze naar Milaan reed, waar de beurs wordt gehouden. En Tremezzina, aan het Comomeer, had voor haar alles: ‘Binnen een halfuur ben je in een levendige Italiaanse omgeving. En alles aan het meer blijft, zoals het eigenlijk altijd is geweest. De bouwstijl van tweehonderd jaar geleden is divers: er is geen huis hetzelfde. Voor elke bui, voor welk idee dan ook, hier is binnen een uur rijden altijd iets te vinden. Je ziet hier ook een mooie mix van basic en luxe. Je kunt een versgezet koffietje of versgevangen visje nemen, maar ook naar de luxe spa. Het kan allemaal.’ Ze ziet zichzelf nog weleens permanent vestigen aan het Comomeer. ‘De lucht is hier heel schoon, dus het geeft me energie. Deze plek geeft me een veilig gevoel. Ik heb mijn eigen wereldje gecreëerd, mijn eigen eiland.’ Inclusief palmbomen.

Laatste nieuws