Johan Noorloos en Pascal Linzell: 'Het voelde meteen als méér dan een flirt'

Scène 3

September 2018. Johans appartement aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam.

Pascal en Johan zien elkaar weer na diens stilte retraite en beseffen hoe erg ze elkaar gemist hebben.

P: "Johan ging een aantal weken nadat we elkaar ontmoet hadden naar Zweden voor een stilte retraite. We hadden dus heel weinig contact. Op dat moment beseften we dat we elkaar toch wel enorm misten."

J: "Er was iets bijzonders gebeurd in mijn leven en ik merkte tijdens die retraite dat Pascal veel in mijn hoofd zat. Ik had nooit een langdurige relatie gehad en ook nog nooit samengewoond. Dat vond ik altijd heel ingewikkeld. Terugkijkend kun je zeggen dat ik mezelf tegenkwam in een relatie en dat ik heel goed was in het weglopen en wegduwen. Eigenlijk heeft Boeddha – hoe gek dat misschien ook klinkt – het voorwerk gedaan. Hij is in 2014 in mijn leven gekomen, vlak nadat ik De Nieuwe Yogaschool had opgericht. Die hond wilde natuurlijk een band met mij, en ik wilde dat ook graag met hem, maar ik dacht ook: wil jij nu je hele leven bij mij blijven, moet ik je hele leven voor je zorgen? Dat vond ik beklemmend, bijna net zo beklemmend als een man die de hele tijd bij me wil zijn. Door Boeddha heb ik geleerd om te blijven, ook al voelt het wat benauwend of ongemakkelijk. Hij heeft me eigenlijk geleerd om echt mezelf te zijn in een relatie, en dat hielp me toen ik Pascal leerde kennen."

P: "We hebben op dat moment geuit dat we elkaar heel lief en speciaal vinden, maar elkaar nooit iets opgelegd. Ik denk dat dat het fundament van onze relatie is: wij claimen elkaar niet, op geen enkel vlak. Als de één iets wil, is het van: hoe kan ik jou helpen om dat doel te bereiken? Je ziet vaak in een relatie dat het een twee-eenheid wordt en dat je eigen leven langzaam verdwijnt. Bij ons is dat juist andersom: Jo is Jo, en ik ben ik. We hebben ieder ons eigen leven en zoals bij een klok komen die radertjes zo nu en dan bij elkaar en dan hebben we het heel fijn."

J: "We hebben ieder onze eigen vriendengroep, en sommige vrienden hebben we inmiddels ook samen. Het voelt goed zo, heel vrij. We zijn nooit officieel gaan samenwonen, maar Pascal was wel steeds vaker bij mij. Als ik een reis wil maken of druk ben met mijn werk, is hij degene die me stimuleert in plaats van dat hij me op welke manier dan ook remt of begrenst. De vrijheid die Pascal mij geeft – en ik hem natuurlijk ook – is ontzettend fijn."

Scène 4

November 2018. De Nieuwe Yogaschool aan de Laurierstraat in Amsterdam.

Pascal ontmoet voor het eerst de ouders van Johan, iets wat ze eigenlijk niet gepland hadden.

J: "Voor mij was het wel een ding om Pascal voor te stellen aan mijn familie; ik had dat nog nooit eerder met iemand gedaan. Mijn ouders, die in Friesland wonen, kwamen zo nu en dan bij mij in Amsterdam logeren. Mijn moeder had al eens opgemerkt dat het zo netjes was – de verdienste van Pascal, die echt van het opruimen is. En mijn vader vroeg ook al wie de muren zo mooi had geschilderd. “Ik heb iemand die me af en toe helpt”, was mijn reactie, verder zei ik nog even niks. Maar toen kwamen ze in november weer bij me logeren..."

P: "Ik had een verjaardag in de buurt en wilde me na mijn werk even bij Johan omkleden; ik had inmiddels zijn sleutels. Maar toen ik zijn ouders zag zitten, besloot ik dan maar naar de sportschool om de hoek te gaan. Jo was aan het werk en ik zat aan de koffie met zijn collega Monique toen de deur openging en Boeddha binnenkwam, met zijn ouders erachteraan. Ze kwamen bij ons zitten en ik heb me keurig voorgesteld, niet gezegd dat ik ‘het vriendje van’ was. Op een gegeven moment moest ik plassen en wat gebeurde er: Boeddha volgde me naar het toilet en ging zitten wachten tot ik klaar was. Hij wees nog net niet naar me van: híj is het! Johan had inmiddels pauze en vroeg aan zijn collega die thee kwam brengen: “Hé hoe is het beneden?” “Nou”, zei ze, “je ouders, Monique en Pascal zitten gezellig aan tafel.” Hij wist niet wat hij hoorde. Hoe in vredesnaam waren wij in deze situatie terechtgekomen?"

J: "Aan het einde van de avond zei mijn moeder: “Volgens mij is dat de jongen die hier geschilderd heeft.” Voor haar was één en één twee, ze had het meteen aangevoeld. Ik ben nooit bang geweest dat mijn ouders Pascal niet zouden accepteren, maar ik vond het gewoon spannend om iemand die zo belangrijk was geworden voor te stellen. Gelukkig waren ze meteen gek op hem. Op een gegeven moment is mijn vader in het ziekenhuis beland met hartproblemen – wat gelukkig goed is afgelopen. Wij sliepen in mijn ouderlijk huis in Harlingen, omdat hij in Leeuwarden in het ziekenhuis lag. Toen zei mijn vader tegen mijn moeder: “Misschien is het fijn als de jongens in ons bed kunnen slapen, dan kan jij in het logeerbed.” Hoeveel meer acceptatie wil je hebben? Dit voelde echt als een full circle, zo prachtig!"

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Naggel | Styling: Brigitte Kramer | Visagie: Mettina Jager