Schrijfster Eva Posthuma de Boer: 'Dit was misschien wel het fijnste boek tot nu toe om te schrijven'

Het boek De hand van Mustang Sally is nieuw pareltje in de boekenwereld. Hoofdredacteur Hilde interviewde schrijfster Eva Posthuma de Boer over haar inspiratie voor het verhaal, haar favoriete moment van de dag en welke boeken absolute aanraders zijn.

Eva (50) schrijft niet alleen romans, maar is ook bekend van haar columns en kookboeken. Ze kookt zelfs af en toe live op televisie. Sinds 2018 is ze columniste voor de Volkskrant. Dit voorjaar verschijnt De hand van Mustang Sally, waarvoor ze geïnspireerd werd door een van haar beste vrienden.

Kun je iets vertellen over je boek?

"De 6-jarige Abel overlijdt door een aanrijding op de dijk. Het verlies ontwricht het jonge gezin. De huisarts raadt de ouders aan zo snel mogelijk een nieuw kind te maken - een zogenoemd ‘troostkind’. Lange tijd was het gebruikelijk dat huisartsen dit advies gaven. Op de schouders van de kinderen die om die reden geboren werden, lag een onmogelijke taak: hoe kun je iets goedmaken wat niet goed te maken valt - namelijk de dood van een kind? Troostkinderen zouden er niet geweest zijn als er geen ander kind was doodgegaan. Ze lijken zichzelf het leven niet waard te vinden. Vincent van Gogh, Frida Kahlo, Ernst Jong: allemaal troostkinderen. Als je hun levens vanuit dat perspectief onder de loep legt, wordt er veel duidelijk. De hand van Mustang Sally gaat over de komst van een troostkind - belicht vanuit alle personages die ermee te maken hebben."

Waar werd je door geïnspireerd? Is het gebaseerd op iets wat je zelf hebt meegemaakt?

"Ik heb het boek opgedragen aan een vriend van mij die op 46-jarige leeftijd overleed. Een van de vrolijkste en tegelijkertijd meest destructieve mensen die ik ooit heb ontmoet. Hij maakte op alle vlakken een puinhoop van zijn leven en was verslaafd aan zo’n beetje alles waar je maar verslaafd aan kunt zijn. Dat hij een troostkind was, wist hij. Hij was verwekt, omdat zijn broertje was overleden. Op een avond vertelde hij me dat hij de vrachtwagenchauffeur die zijn broertje had doodgereden, was tegengekomen. Hij vond het verwarrend; hij had nooit verdriet gehad om het broertje, maar zijn ouders waren getekend door dat verlies. We hadden het er de hele avond over, voor het eerst toonde hij zijn kwetsbaarheid, en lachte of grapte hij niets weg. Twee weken later overleed hij aan een hartstilstand. Zijn verhaal was de kiem voor De hand van Munstang Sally."

Tekst gaat verder onder de foto.

Heb je zelf een favoriet karakter in je boek?

"Het verhaal wordt verteld vanuit zeven verschillende personages. Ik heb ze allemaal gecreëerd en ben van ze gaan houden. Ik probeer in mijn boeken altijd te laten zien dat niemand eenduidig is, dat ieder mens vele kanten heeft en het zonde is om mensen op een eigenschap of karaktertrek te beoordelen. Het meest verwant voel ik mij, denk ik, met Naomi, het meisje dat als enige echt het hart van Kjeld (het troostkind) weet te bereiken. Haar eenzaamheid en onzekerheden herken ik. Maar ook Kjeld, het troostkind dat het leven gretig opvreet, met humor en lichtheid, vind ik een heerlijk personage. En zijn vader Rijk, daarin zit mijn eigen vader een beetje... En Lucas, de zwakbegaafde, ontwapenende reus die altijd voor een glimlach zorgt... Nu ja, ze zijn me allemaal dierbaar."

Kun je vertellen hoe jouw schrijfproces in z’n werk gaat?

"Ik heb dit verhaal vrij systematisch opgezet, ik wist dat het zich over een periode van zo’n vijftig jaar moest afspelen, verdeeld over vijf delen met elk tien jaar ertussen. Ook wist ik dat ik alles op één plaats wilde laten afspelen: de dijk waaraan de drie families wonen over wie het gaat. Die duidelijkheid van plaats en tijd maakte het schrijven overzichtelijk. Het was misschien wel het fijnste boek tot nu toe om te schrijven, door het verhaal, door al die personages en door die duidelijkheid. Het echte schrijven, dus nieuwe woorden, zinnen, bladzijdes, doe ik in de stilte van de vroege ochtend. Eerst ga ik een half uurtje op mijn pilatesmat, dan met een kop thee een uur of twee, drie schrijven. Zo nu en dan vertrek ik naar ons huis in Frankrijk om een paar weken even helemaal in het boek te verdwijnen - dan kan ik langere dagen en grotere stappen maken."

Welk boek raad je onze lezers aan?

"De kaart en het gebied van Michel Houellebecq vind ik een fantastisch boek - werkelijkheid en fictie zo knap door elkaar verweven, daar hou ik van. John Irving en Paul Auster doen dat ook, mijn twee favoriete Amerikaanse schrijvers. Vol fantasie, maar levensecht. Smullen."