Een onderonsje met SATC-actrice Kristin Davis en producent Michael Patrick King

Een revival, een reboot of een Sex and the city-sequel? De nieuwe serie And just like that wil graag dat we het op het laatste houden. Hoofdrolspeler Kristin Davis (Charlotte York) en producent van het eerste uur Michael Patrick King spreken exclusief met Elegance over de SATC-comeback. "Het leven is ingewikkeld als je ouder bent."

Hoe voelde het om weer terug te zijn?

Kristin Davis: "De emoties die mensen hebben bij deze personages en de energie die het genereert, is geweldig. Fans hebben er zulke diepe gevoelens bij, soms vergeet je dat een beetje als je in de luchtbel van werk zit. Dan kom je weer in de bewoonde wereld en denk je: wauw, ik was die intensiteit vergeten. Heel eervol."

Michael Patrick King: "De serie zit altijd in mijn hoofd. De personages zijn er altijd, nog steeds. Ik denk vaak: ik vraag me af wat Carrie Bradshaw vandaag doet? Tijdens de pandemie werden Sarah Jessica Parker en ik gevraagd voor een podcast, omdat er veel belangstelling voor SATC was. Mensen begonnen het opnieuw te kijken. Toen hadden we zoiets van, waarom praten over iets ouds? Waarom niet iets nieuws doen?"

Waar zijn de dames als And just like that begint?

Davis: "Charlotte is waar we haar hebben achtergelaten. Nog steeds gelukkig getrouwd met Harry en ze heeft haar twee kinderen. De belangrijkste problemen waarmee ze te maken krijgt, zijn de huidige culturele veranderingen en hoe ze daarmee om moet gaan. En ook het ouderschap, want je weet nooit wat je kinderen van jouw gedrag meenemen."

King: "Ik wilde het verhaal opnieuw formuleren. And just like that is gekozen, omdat het een seismische verandering in een seconde aanduidt. Het is wat er gebeurt met Carrie in de show. Ik noemde het geen Sex and the city om dezelfde reden dat mensen die boeken schrijven met dezelfde karakters hun boeken niet dezelfde titel geven. Anne Rice schreef Interview with the vampire en toen ze het Lestat-personage opnieuw wilde laten terugkomen, noemde ze het The vampire Lestat. Het is hetzelfde DNA, maar het is een verschuiving. Het is een beetje een reframe. Ik ben erg blij met de titel. Iedereen weet dat het een voortzetting is van de SATC-verhalen, maar het dwingt hen om het anders te noemen. En ze noemen het een reboot, maar ik hou niet van de uitdrukking. Dat suggereert een herhaling, maar dit is een nieuw hoofdstuk."

Wat denk je dat de show nu tegen vrouwen zegt in vergelijking met het origineel?

Davis: "De show is nu breder qua onderwerp en dat weerspiegelt ook het leven. We zijn nu in de vijftig in plaats van in de dertig. Het leven is ingewikkeld als je ouder bent. Je bent verantwoordelijk voor mensen, families en veel andere zaken. Daarbij leven we in een interessante tijd van verandering. Dat wilden we weergeven in de show en ik denk dat we dat doen. We hebben geprobeerd om veel van de culturele problemen aan bod te laten komen en om te laten zien hoe onze personages ermee omgaan."

King: "Toen de dames 35 en single waren, was de grote schurk in de show de samenleving, die hen vertelde dat ze niet goed genoeg waren. Er was iets mis met ze als ze nog niet getrouwd waren. Nu zijn ze 55 en het is hetzelfde. De maatschappij zegt: kalmeer. Wees stil. Als je 35 bent, zit je in Manolo’s aan een cocktail. Als je 55 bent, zou je in een kaftan moeten zitten, gepensioneerd in Miami. Er is hier een mogelijkheid om te laten zien hoe mensen kunnen zijn op die leeftijd. De show is altijd ambitieus genoemd. Je kunt nog steeds een individu zijn als je 55 bent. Je kunt nog steeds jezelf zijn als je ouder bent geworden, als je verandert. Het draait allemaal om evolutie."

Hoe behandelen jullie die culturele issues concreet?

Davis: "Een perfect voorbeeld is als Charlotte zich zorgen maakt dat ze maar één zwart stel heeft uitgenodigd tijdens een diner. Als er een tweede seizoen komt, wat ik echt hoop, is er zoveel dat we nog volledig kunnen onderzoeken. We zien dat Charlotte zo haar best doet om haar perfecte zelf te zijn, maar toch niet echt begrijpt hoe ze in die situatie haar perfecte zelf kan zijn. Ik vond het geweldig en hoop dat mensen er wat aan hebben. De originele serie weerspiegelde niet het ware leven in termen van diversiteit. Of dat nu economische, raciale of religieuze diversiteit is. Dus ik denk dat dat één van de geneugten is om terug te komen met AJLT. We proberen een show te maken die gebaseerd is op de realiteit waarvan we ons enigszins bewust worden. En waarmee we worstelen: hoe kun je daar het beste over communiceren?"

Een ander deel van de serie is de kleding, hoe was het om weer in Charlottes kledingkast te kruipen?

Davis: "Verbazingwekkend. Ik was een beetje nerveus. Michael en ik spraken erover, misschien zes weken voordat we zouden beginnen. We hadden het al over de verhaallijnen gehad, maar nog niet over de stijl, het haar en de details van wat ik moest doen om me voor te bereiden. Michael zei: ‘Nee, verander niets. Charlotte is één van die vrouwen waar het haar en haar ‘zijn’ hetzelfde zouden zijn.’ Ik was echt opgelucht, omdat ik dol ben op Charlottes uiterlijk. Maar aan de andere kant maakte ik me druk dat ik die strakke kleding weer moest dragen. Gelukkig hadden we kostuumdesigner Molly Rogers, die er al vanaf het begin bij was. Het was een genot."

Ook even snuffelen in de kledingkasten van de serie? Je leest en ziet het in de Elegance die nu in de winkel ligt.

Tekst: Jorrit Niels | Beeld: And Just Like That