Kluun en Anne de Jong: 'Ik dacht al snel: ik moet zeggen dat ik een vriend heb, want dit gaat nu al te ver’

‘Waar begint ze aan’, grapten de vrienden van Raymond ‘Kluun’ van de Klundert toen hij vertelde smoorverliefd te zijn op Anne de Jong. En háár vriendinnen zeiden: ‘Weet híj wel waar hij aan begint?’ Ja, dat wisten ze heel goed, op 4 september zijn Ray en Anne zelfs getrouwd. ‘Het werkt, als je maar durft te springen.’

Scène 1

September 2016. Linnaeushof in de Amsterdamse wijk Watergraafsmeer.

Raymond wil een opleiding tot coach volgen en komt via een vriend bij NONONS van Anne de Jong en Nadia van der Vlies terecht.

R: ‘Ik had een paar goede gesprekken met een coach gehad, en dacht: wat een leuk vak is dit eigenlijk. Een vriend van mij had de coach-opleiding bij Anne gevolgd en hij adviseerde mij om naar haar te gaan: Want zij is de beste.’

A: ‘Die vriend appte: Raymond, een vriend van mij, wil de opleiding volgen. Eigenlijk is het Kluun, wil je hem wel in de klas? Ik heb Ray toen gebeld voor een intake en we hadden meteen een heel leuk gesprek. Hij zei: Ik wil coach worden, want ik kan heel goed adviseren. Waarop ik zei: Dat is dus totaal géén coaching.’

R: ‘Dat ging ze me wel even als eerste afleren. Ik was meteen erg onder de indruk van Anne, als persoon en als teacher. Ze gaf mij tijdens de lessen ook de meeste kritiek.’

A: ‘Ik zag meteen dat Ray heel assertief is en dat ik hem moest prikkelen om hem bij de les te houden. Ik vond hem grappig en charmant, maar hij had een vriendin, en ik een vriend, dus qua romantiek speelde er nog niets.’

R: ‘Skoeter, de hond van Anne die daar altijd rondloopt, had het wel al door. Die kwam elke keer meteen bij mij zitten.’

Scène 2

1 april 2019. De woonboot van Raymond in Amsterdam.

Anne brengt haar eerste publieks boek uit en ze heeft Ray gevraagd om te brainstormen over een titel.

A: ‘Eigenlijk was het een idee van mijn businesspartner Nadia. Je moet vragen of Kluun meedenkt over de titel, zei ze. Ik had zoiets van: ik ga hem niet voor zoiets appen? Toen heeft Nadia mijn telefoon gepakt: Hallo Ray, hoe is het? Wil je meedenken over mijn boek? En meteen ploing... een berichtje terug.’

R: ‘Ik trapte er vol in.’

A: ‘Hij stuurde: Oké dat lijkt me hartstikke leuk, zullen we dan ook een wijntje drinken? En toen ben ik naar hem gegaan. Ik weet nog hoe het ging: ik zat aan de kop van de tafel, hij gaf me wijn en direct was er die klik. Voor mijn gevoel ging het binnen twee, drie minuten over de liefde, over binden, over hechten, van alles. Ray vertelde dat het net uit was met Saskia (Noort, red.), maar ik had nog een relatie en dacht al snel: ik moet zeggen dat ik een vriend heb, want dit gaat nu al te ver.’

R: ‘Het knetterde echt tussen ons en onze gesprekken waren meteen zo inspirerend. Ik wist al dat ik haar indrukwekkend vond, maar nu voelde ik ook dat ik haar op een andere manier leuk vond. Maar opeens floepte Anne er als een soort Gilles de la Tourette uit: Ik heb een vriend. Toen moest ik even alle zeilen bijzetten om niet teleurgesteld te klinken.’

A: ‘Vanaf dat moment hield ik bewust een soort afstand.’

R: ‘Ik dacht: jammer, maar het is zoals het is.’

Scène 3

Begin mei 2019. Restaurant PepeNero in Amsterdam.

Anne moet een uitgeverij kiezen en vraagt opnieuw advies aan Raymond. Hij stelt voor om er een etentje van te maken.

R: ‘Ik nam Anne mee naar PepeNero bij mij aan de overkant van het water. Ik wilde dat ze lang bleef, dus ik gebruikte de beproefde methode van het bijgieten.’ (Lachend) ‘Dat viel Anne ook wel op. We zaten volop over haar boek te praten, inspiratie over en weer. En toen ging ik naar de wc en zei ik tegen haar: Als ik zo terugkom, moet ik twee dingen vragen. Het eerste was iets over haar boek, maar van het tweede had ik meteen al spijt. Misschien moest ik dat maar vergeten. Maar dat werkt natuurlijk niet bij een psycholoog/coach, want een half uur later – we hadden inmiddels flink wat op – zei Anne: Wat was nu het tweede wat je wilde vragen? Toen heb ik als een verlegen schooljongen gezegd: Zitten we hier nou nog steeds zakelijk?’

A: ‘Ray zei dat het voor hem niet helemaal zakelijk meer was, en daarvan raakte ik behoorlijk van de kaart. Ik had nog steeds een vriend en Rays imago werkte ook niet bepaald mee. Ik zei: Nou, voor mij is het zakelijk, maar je bent heel inspirerend en ik wil deze gesprekken graag voortzetten. Heel lummelig en totaal ongeloofwaardig. Ik voelde al wel méér, maar wilde het niet voelen. Ik had al eerder tegen een vriendin gezegd: Ik ben blij dat hij niet meer appt, dan ben ik tenminste niet meer zo in de war.’

R: ‘Ik hield eerder bewust afstand omdat ik niet het idee wilde wekken dat ze zomaar een snelle flirt was – het laatste wat ik wilde was mijn eigen imago bevestigen. Maar ik vond haar zó leuk! Toen we terugkwamen van PepeNero gaven we elkaar drie zoenen en ging ze weg. Ik heb haar vanuit het halletje nog staan nakijken, zo onder de indruk was ik. Maar ja, mijn vrienden hadden me gezegd: Jij moet echt eens een tijd alleen zijn, en ik had net besloten dat dat wel goed zou zijn.’

A: ‘Diezelfde nacht heeft hij mij een magische app gestuurd. Ray vroeg eerst of ik goed was thuisgekomen en daarna zei hij: Ik heb net iets geschreven, maar als ik die app nu stuur, verandert het alles. Wil je ’m hebben?’

R: ‘Ik durfde ‘m eigenlijk niet te sturen.’

A: ‘Ik zei: Kom maar door. En toen appte hij een hele liefdesbekentenis: Ik zou morgen voor je gaan, ik zou alles kunnen geven, wij passen bij elkaar... Terwijl we nog helemaal niet hadden gezoend of iets. Ja, op dat moment was ik ook verliefd. Mijn relatie was goed, maar echt verliefd was ik nooit geweest op mijn vriend. Ik dacht: ik ga zondag nog één keer met Ray afspreken en dan stop ik ermee. Want ik wilde bij mijn huidige vriend blijven, ik wilde niet dat het ingewikkeld werd. Alleen kon ik mijn gevoel toen al niet meer tegenhouden. Ik zei Ray: Ik moet nog één ding vragen... Wilde hij monogaam zijn in een relatie? Voor mij was dat belangrijk, ik wil monogamie. Toen hij zei dat hij niet in vrije liefde gelooft en, hoewel dat vroeger misschien anders was, monogaam wil en kan zijn, kon ik niet anders dan springen. Het was zo’n groot gevoel – iets groters had ik al heel lang niet gevoeld – ik moest dit proberen. Ik dacht: als ik nu niet spring, dan laat ik iets lopen wat supermooi had kunnen zijn.’

R: ‘Ik dacht: zij zit in een relatie, dus zij bepaalt het tempo. Ik zei dat ik zou wachten en dat ik even geen contact zou opnemen: Don’t get me wrong, dat is niet uit desinteresse, maar jij bepaalt. Anne ging ’s morgens vroeg weg en om elf uur kreeg ik een appje: Smoorverliefd! Nee, dit helpt echt, schreef ik terug. Toen zei ze dat ze naar haar vriend was gegaan en het had verteld. Ik was onder de indruk: wow, ze had het gewoon uitgemaakt voor mij. Ze steeg nog meer in mijn achting, want in plaats van te gaan rommelen had ze die sprong durven maken.’

A: ‘Ik wilde mijn vriend niet bedriegen, dus ik ben meteen naar hem toegegaan. Ik zei: Ik ben zo verliefd geworden, ik kan niet anders dan dit onderzoeken. Dat was natuurlijk pijnlijk, maar we hebben het samen met onze kinderen wel mooi afgerond, met een soort ritueel afscheid. Uiteindelijk denk ik dat hij ook niet echt verliefd was. Hij kreeg binnen een maand iets met een vriendin van mij, en zij zijn nu ook heel gelukkig samen.’

Scène 4

November 2019. Het huis van vrienden in de Jordaan.

Ray en Anne gaan eten met een groepje vrienden en dat eindigt in hun eerste ‘ruzie’.

A: ‘We gingen eten bij vrienden en voor mijn gevoel was het supergezellig. Dat zei ik ook tegen Ray, maar hij antwoordde: Ik vond het helemaal niet zo leuk, je was niet zo aardig over mij en tegen mij. Ik was me echter van geen kwaad bewust.’

R: ‘Anne vertelde aan onze vrienden hoe het tussen ons was gegaan in het klasje. Hij viel me niet op en ik vond hem helemaal niet aantrekkelijk, zei ze over mij, en ik dacht: wacht effe, dit is geschiedvervalsing. Mijn ego kan het best aan dat ze niet meteen smoorverliefd was, maar we waren wel onder de indruk geweest van elkaar, en dat ontkende ze nu.’

A: ‘Wat was het geval, ik had er last van dat mensen denken: oh, ze valt op een bekende Nederlander, dus ik deed me stoerder voor dan ik was. Ik stond er totaal niet bij stil dat ik Ray daarmee had gekrenkt. Wat ik zo leuk vind aan ons: doordat we allebei dezelfde tools uit de opleiding hebben gehaald, hebben we ook heel goed leren verwoorden wat je op zo’n moment voelt. Wat gebeurde er bij jou in je hoofd en wat gebeurde er bij mij? Ray heeft heel erg van zijn ouders meegekregen dat je elkaar nooit moet afvallen, ik heb dat minder geleerd. Door een beetje in elkaars hoofd te kijken, krijg je begrip en daardoor loopt het bij ons nooit uit op echte ruzie. Dat verhaal zo stoer vertellen heb ik daarna ook nooit meer gedaan.’

R: ‘Zij legde mij uit: ik wilde niet ‘de vrouw van’ zijn, en dat snapte ik ook wel weer. Vroeger zou ik denken: laat maar, waardoor de boel ophoopt en het op een gegeven moment ontploft. Maar nu durf ik het meteen te zeggen als ik me rot voel. Dat komt door wat ik van Anne heb geleerd, en daarnaast heb ik ook wel wat huiswerk aan mezelf gedaan de laatste jaren.’

A: ‘Ik denk dat wij niets hebben liggen wat onuitgesproken is, geen dingen die je niet helemaal oplost, waardoor het dichtslibt. Ik ben er trots op dat we dat vanaf het begin af aan zo goed hebben aangepakt samen.’

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.

TEKST: JILL WAAS | FOTOGRAFIE: NINE IJFF | STYLING: BRIGITTE KRAMER