Mirella van Markus en Claudia Vermeulen: 'Allebei onze bevallingen waren de hel'

Mirella was helemaal klaar met de vrouwen; het laatste waar ze op zat te wachten was een relatie. Maar Claudia sprak vastbesloten: ‘Ik krijg altijd alles wat ik wil.’ Geen opportunisme, want Mirella van Markus (44) en Claudia Vermeulen (45) zijn inmiddels tien jaar getrouwd en moeder van twee dochters.

Scène 1

December 2008. De Kleine Komedie in Amsterdam.

Mirella gaat met een vriendin naar een voorstelling van Claudia de Breij, waar Claudia ook is met een groepje bevriende collega’s.

M: ‘Op een maandagavond gingen we naar het theater en in de pauze kwamen we Clau tegen. Zij bleek mijn vriendin te kennen. We raakten met haar vriendengroepje aan de praat en het was meteen heel gezellig.’

C: ‘Ik had vakantie omdat ik tussen twee banen in zat en Mirella was twee weken vrij van Goedemorgen Nederland, dus die maandag zijn we gaan stappen in Mix Café, een gay bar aan de Amstel. Ik vond haar meteen leuk.’

M: ‘Ik zat nog in het staartje van een relatie, waarvan ik eigenlijk al wist: dit gaat niet meer werken. Maar ik wilde het toch nog een laatste kans geven. Ik was totaal niet op zoek naar iets nieuws.’

C: ‘Na afloop fladderden we allemaal een beetje uit. Ik pakte een taxi naar huis, want ik haatte fietsen in die tijd, en ik zag Mirella lopen, wiens fiets gestolen bleek te zijn. Ik deed mijn raam open en zei: Stap in, wij brengen jou even thuis.’

M: ‘Ik ben toen ingestapt en weet nog dat we in die taxi handjes hebben vastgehouden.’

C: ‘Meer niet, we hebben Mirella voor de deur afgezet, niet eens nummers uitgewisseld.’

M: ‘En toen – dit gaat echt over het jaar 1832 – kreeg ik een Hyves-verzoek van Clau. Zo hebben we een beetje over en weer gechat.’

C: ‘Ik had inmiddels ook haar nummer achterhaald en stuurde haar die woensdag een berichtje met de vraag of zij toevallig zin had om een hapje met mij te eten. Maar toen zei ze ‘nee’, want ze wilde haar relatie nog proberen te redden. Ik dacht: oké prima, want ik ben heel erg tegen vreemdgaan. Ik ben daar vrij zwart-wit in, dus ik besloot het op dat moment te laten gaan.’

Scène 2

2 januari 2009. Sappho, een vrouwenbar aan de Amsterdamse Vijzelstraat.

Mirella luidt het nieuwe jaar in met vriendinnen en wordt gespot door de vrienden van Claudia, die haar meteen inseinen.

M: ‘Mijn relatie was intussen definitief uit en ik was helemaal klaar met de vrouwen. Ik was er ziek van en wilde voorlopig geen gedoe meer. Ik had me voorgenomen om minstens een jaar vrijgezel te blijven, want ik zat altijd in redelijk aaneengesloten relaties. Met vriendinnen ging ik naar Sappho voor een nieuwjaarsborrel en blijkbaar hadden vrienden van Claudia mij daar gezien en haar ge-smst: Je moet NU komen, want Mirella is hier.’

C: ‘Ik sms’te terug: met haar vriendin zeker? Maar nee, ze wisten zeker dat ze daar niet mee was. Ik zat al in mijn pyjama, dus ik heb me heel snel aangekleed, mijn haar gedaan en een taxi gebeld.’

M: ‘Ineens zag ik daar de deur openslaan, zoals in die biertje-reclame van Heineken, en toen kwam Claudia binnen.

Ze stuiterde door die tent heen, ik kon aan alles zien dat ze zenuwachtig was en zichzelf een beetje overschreeuwde. Ze vroeg aan iedereen of ze wat wilden drinken. En toen ze langs mij liep, zei ze: Hé, hoe gaat het? We praten straks wel verder. Ik vond het heel raar. Ze had inmiddels een bestelling van twintig bier, dus ik liep naar de bar om haar te helpen dragen. We stonden daar samen en out of the blue begon ze mij te zoenen. Ik was helemaal flabbergasted... wow wat is dit? Maar ik vond het ook wel weer heel leuk.’

C: ‘Op dat moment dacht ik alleen maar: ik vind haar zó leuk, wat kan mij het ook schelen. En daarna sprak ik de legendarische woorden: Ik krijg altijd alles wat ik wil. Echt verschrikkelijk.’

M: ‘Eigenlijk is dat een opmerking om totaal op af te knappen, zo lelijk. Maar het was tegelijkertijd zo erg dat ik er ook wel weer om moest lachen. We hebben de rest van de avond samen doorgebracht, lekker gedanst en gesjanst, maar zijn daarna wel ieder naar ons eigen huis gegaan.’

C: ‘De volgende dag gingen we naar de Chocolate Bar met twee andere vrienden. Daar hebben we de hele middag zitten borrelen. Ook zijn we dat weekend nog samen naar een expositie geweest. En toen begon ik die maandag

bij mijn nieuwe baan en stuurde Mirella mij: Heb jij op je werk ook zo’n stunning entrance gemaakt? Dat vond ik zo’n goede tekst, ik dacht: yesss! Vanaf dat moment hebben we alleen maar zitten sms’en. We zijn toen ook op onze eerste echte date gegaan, een etentje in De 9 Straatjes, waarna Mirella is blijven slapen.’

M: ‘Die eerste periode sputterde ik nog wat tegen. Ging ik mega-oppervlakkige dingen zoeken waardoor Clau niet bij me zou passen, zoals de ruiten Ralph Lauren-stoeltjes in haar huis, die zó niet mijn stijl waren. Ze drinkt ook niet, daar moest ik wel even aan wennen, maar dat zijn in the end helemaal geen dingen die ertoe doen. In de basis staan wij heel erg hetzelfde in het leven. We zijn allebei heel principieel – Claudia nog een tikkeltje meer dan ik – en hechten veel waarde aan dingen als vertrouwen en eerlijkheid. Ook hebben we allebei veel oog voor waar het écht om draait: familie, vrienden en betrouwbaar zijn.’

C: ‘Ik wilde echt voor haar gaan en dat sprak ik ook naar Mirella uit: Ik vind jou zo fantastisch, ik ga voor jou door het vuur.’

M: ‘Ik heb best een turbulent liefdesleven achter de rug en Clau was precies het tegenovergestelde: steady, principieel, rechtvaardig, betrouwbaar. En ze wist wat ze wilde, dat vond ik heel aantrekkelijk.’

C: ‘We zijn toen vrij snel gaan samenwonen. Mirella moest in maart haar huis uit in de Jordaan en is vervolgens bij mij ingetrokken in de Pijp.’

M: ‘Zoals dat vaak in vrouwenrelaties gaat. Daar wordt ook altijd de grap over gemaakt..., dat je na de eerste date al de bolderkar voorrijdt om te verhuizen. Uiteindelijk heb ik in december een huis gekocht in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Dat hebben we helemaal samen ingericht en daar zijn we toen officieel gaan samenwonen. Van mijn voornemen om een jaar vrijgezel te blijven is niets terechtgekomen.’

Scène 3

April 2011. Een duinpannetje op Texel.

Mirella besluit grote liefde Claudia ten huwelijk te vragen. Tijdens een weekendje weg neemt ze een ring en een fles champagne mee.

M: ‘Claudia zei altijd: Ik wil sowieso met jou trouwen, dus als jij het ook wilt, moet je mij maar vragen. Ik besloot dat te doen op Texel, waar we vaak kwamen. Eerst had ik nog een scène met een paard bedacht, omdat Clau erg van paardrijden houdt. Ik zou dan als een soort prinses op het witte paard aan komen rijden. Maar het weer zat tegen en dus besloot ik in een duinpannetje op mijn knieën te gaan. Ik had een fles champagne meegenomen, ook al drinkt ze niet, en tijdens het wandelen vroeg ik het.’

C: ‘Ik zei natuurlijk ‘ja’ en op 15 oktober zijn we in Friesland getrouwd. We vonden daar een schattig wit kerkje, dat perfect was voor de bruiloft. Vanaf het water zijn we aan komen varen, terwijl onze familie en vrienden ons aan de kade opwachtten. Barbara Straathof, een goede vriendin van ons die inmiddels overleden is, stond daar te zingen. Het was zo fantastisch.’

M: ‘We hadden vooraf wel nagedacht over de rollen, die je toch een beetje anders invult als lesbisch stel. Uiteindelijk zijn we door onze moeders uit het bootje gehaald en naar de kerk gebracht, en onze vaders hebben ons naar voren geleid. Vrienden en familie hebben gesproken en gezongen, het was een heel mooie, intieme ceremonie.’

C: ‘We droegen allebei een witte jurk, die we door dezelfde ontwerper hadden laten maken. We hadden elkaars jurken vooraf echter niet gezien.’

M: ‘De eerste keer zijn we nog samen gegaan, zodat zij een beetje wist wat we wilden en onze jurken op elkaar kon afstemmen. En daarna ging steeds een team van onze moeders en vriendinnen met ieder van ons mee. Ik droeg een kort jurkje met tule eroverheen, Claudia een lange, strapless jurk.’

C: ‘Het was op dat moment tien jaar geleden dat je voor het eerst kon trouwen als gay stel. Mensen hebben hard gevochten voor dat recht, dan vind ik dat je daar gebruik van moet maken.’

M: ‘Tijdens de ceremonie hebben we daar ook echt bij stilgestaan. Ik vond trouwen belangrijk omdat je echt een intentie naar elkaar uitspreekt. Het is een heel bewust moment waarop je voor elkaar kiest, in voor- en tegenspoed. En het is heel mooi om dat samen met je geliefden om je heen te vieren. Wij denken erover om het nog een keer over te doen, met de kids erbij.’

Scène 4

Dochter Sammie wordt geboren na een zwaar zwangerschaps­traject en een helse bevalling.

C: ‘Ik wilde heel graag moeder worden. Voordat ik Mirella ontmoette, dacht ik al: ik ga het gewoon in mijn eentje doen. Al ben ik achteraf wel blij dat ik het traject nog niet in gang had gezet toen we elkaar leerden kennen.’

M: ‘Ik had die behoefte niet zozeer. Heel vroeger dacht ik zelfs: is het niet zo bedoeld dat sommige mensen op hetzelfde geslacht vallen om het aantal mensen op aarde een beetje in balans te houden? Misschien moeten we dat maakbare niet zo willen, dacht ik, en kan ik beter iets betekenen voor een kind dat er al is, door middel van pleegzorg of adoptie bijvoorbeeld. Ik had nooit de behoefte om zelf te baren. Claudia had dat wel, die had een heel sterke kinderwens.’

C: ‘Het keerpunt kwam toen ik een heel grote cyste op mijn eierstok bleek te hebben, die moest worden weggehaald. Toen dacht ik: misschien kan ik wel helemaal geen kinderen krijgen. Ik voelde ineens haast.’

M: ‘We besloten samen een traject in te gaan. Een anonieme donor wilden we niet en uiteindelijk belandden we bij Hans, de broer van een heel goed vriendinnetje van mij. We hebben alles geprobeerd: eerst IUI, toen IVF en daarna ICSI, maar het lukte Claudia heel lang niet om zwanger te raken. Je ziet wel stellen hierdoor in een enorme crisis raken, maar ons heeft het alleen maar dichter bij elkaar gebracht, omdat we elke keer samen door die rollercoaster gingen. We hebben op een gegeven moment ook tegen elkaar gezegd: Als het niet lukt, kopen we gewoon een grachtenpand en gaan we the rich life leven, zonder kinderen, en elke dag uit eten. Dat was een beetje gekscherend, maar er zat wel een serieuze ondertoon in van: wij twee zijn toch het belangrijkste.’

C: ‘Uiteindelijk zijn er bij de allerlaatste poging twee embryotjes teruggeplaatst en daarvan is er eentje blijven hangen, dat is onze dochter Sammie. Ze is op 15 december 2013 geboren na een bevalling van drie dagen. Sammie zat vast, dus ineens stond er tien man om me heen in die ziekenhuiskamer en hebben ze aan alle kanten aan me lopen trekken tot ze eruit kwam als een slap, blauw kalf. Achteraf bleek ook nog haar sleutelbeen gespleten te zijn, dat was wel een traumaatje. Eigenlijk waren allebei onze bevallingen de hel, wij zijn niet gemaakt om te baren.’

M: ‘Clau lag er helemaal af, dus ik was meteen in charge: ik verschoonde luiertjes, legde Sammie ’s nachts bij haar aan de borst, ging met haar naar de kinderarts. Ik begrijp vaders niet die zeggen: Wat kun je nou doen? Je kan alles doen als partner, want jij bent degene die helemaal fit is. Het grappige was ook dat ik megastrak achter die kinderwagen liep en mensen zag kijken van: hoezo is zij nu alweer zo in shape?’

Scène 5

Maart 2015. De Haarlemse wijk Bosch en Vaart.

Mirella en Claudia verhuizen met dochter Sammie van Amsterdam naar Haarlem. Ze willen graag een tweede kindje en 76 vierkante meter is dan toch te klein voor een gezin.

C: ‘We kochten een oud herenhuis uit 1906 met hoge plafonds en authentieke ornamenten in een rustige wijk van Haarlem. De perfecte plek om onze kinderen te laten opgroeien. We waren er namelijk wel over uit dat we graag nog een tweede wilden.’

M: ‘In eerste instantie ging ik het proberen, omdat het bij Clau zo moeilijk was geweest. Ik verwachtte zo zwanger te zijn, omdat ik nooit medische complicaties had gehad, maar het bleek bij mij ook niet te lukken. Waardoor het precies kwam, wist de fertiliteitsarts niet, maar op een gegeven moment kreeg ik te horen: Statistisch gezien is de kans nihil dat jij zwanger gaat worden. Dat was wel een klap, je hebt dan ineens het label ‘onvruchtbare vrouw’.’

C: ‘We hebben toen een tijdje nagedacht over adoptie en pleegzorg en ik heb zelf nog twee pogingen gedaan. Maar toen ook dat niet lukte, hebben we gezegd: We kappen ermee, we gaan gewoon genieten van wat we wél hebben in plaats van ons steeds te focussen op wat er níet is. We hadden immers al een fijn, liefdevol gezin en konden die kleine alles geven.’

M: ‘Zo hebben we het een tijdlang laten rusten, totdat ik werd gevraagd voor een boekpresentatie over dit onderwerp en het verzoek kreeg om bij RTL Boulevard aan te schuiven om over zaaddonatie te praten. Daardoor kwam het allemaal weer boven en ineens had ik heel sterk het gevoel van: Ik moet het gewoon nog één keer proberen om het af te ronden. We hadden nog een poging over en ik was bang dat ik spijt zou krijgen als ik die kans niet zou pakken.’

C: ‘Mirella kwam binnen en zei: Ik moet het nog een keer doen. Woedend was ik. Hoezo? Nu ga je je weer focussen op wat we niet hebben, kap ermee, riep ik. Ik ben toen even thee gaan maken en toen ik terugkwam zei ik: Oké, we gaan het nog één keer doen.’

M: ‘Uit onze allerlaatste poging kwamen zeven embryo’s. We kozen er bewust voor om er maar eentje terug te plaatsen. En toen was ik dus gelijk zwanger van Bobbie. Zij is op 18 november 2017 geboren. Ik heb drie dagen rugweeën gehad en uiteindelijk moest ze met een spoedkeizersnee gehaald worden, omdat ik koorts kreeg en haar hartslag naar beneden ging.’

C: ‘Het was bizar, want door de ruggenprik voelde Mirella niks meer. We waren nog met de arts aan het praten toen we hoorden dat Bobbie al geboren was.’

M: ‘Het is écht een andere manier van zwanger worden als je niet op traditionele wijze je kinderwens invult, of dat nu als lesbisch koppel is, als single moeder of als hetero stel waarbij het niet lukt. Daarom heb ik het boek Wij willen ook een kind geschreven. Het is een beetje een zelfonderzoekboek geworden met heel veel kritische vragen en ervaringsverhalen van onszelf en anderen.’

C: ‘Een belangrijke vraag is: hoe ga je het dan doen? Wij kozen voor een bekende donor, omdat we alles zo open mogelijk wilden houden. Papa Hans ziet de kinderen op belangrijke momenten zoals verjaardagen, Sinterklaas en Vaderdag. En we gaan weleens een vakantiedagje samen iets doen. Hij heeft Sammie ook een keer naar school gebracht, omdat ze vragen kreeg als: Bestaat je vader dan wel?’

M: ‘We geven Hans altijd de keus of hij bij zo’n moment, zoals het afzwemmen van Sammie, wil zijn, en hij is er altijd. Hij vindt dat fantastisch!’

Scène 6

Juli 2021. Een berg in Italië.

Het gezin Van Markus ­Vermeulen heeft eindelijk weer een moment van rust na een heftige covid­periode.

M: ‘De afgelopen tijd was heel zwaar voor ons. Met covid, het thuisonderwijs en de kids die keer op keer in thuisquarantaine moesten, omdat er weer iemand op school corona had. Clau werkte thuis en ik moest ondertussen ook nog de deadlines van mijn boek halen.’

C: ‘Onze ouders konden niet meer oppassen, maar mijn werk ging ook gewoon door en Mirel werkte veel voor Hart van Nederland in de weekenden. Af en toe hadden we echt die stress van: wiens werk is nu belangrijker?’

M: ‘We hebben daardoor wel meer confrontaties gehad. Clau is heel erg van het hart op de tong. Dat is goed, want dan blijven dingen niet in de lucht hangen. In het begin van onze relatie liep ik weg bij ruzies, ik was het niet gewend om de confrontatie aan te gaan. Maar Clau heeft me echt geleerd dat een keer ruzie maken er gewoon bij hoort in een relatie. Dat geven we ook aan onze kinderen mee. Het kan er bij ons thuis best fel aan toegaan, maar zij zien ook dat wij het daarna weer goedmaken. Zo blijft het clean, dat vinden we heel belangrijk.’

C: ‘Na die slopende covid-tijd was de rek er echt even uit, dus we zijn net een maand naar Italië geweest om samen bij te komen.’

M: ‘Even de stekker eruit, tot rust komen, lekker eten en weer tijd hebben voor elkaar. Dat was zo fijn. We reden de berg op naar ons gehuurde huis in Italië en werden echt een beetje emotioneel.’

C: ‘Ik zat letterlijk te huilen op de oprijlaan.’

M: ‘Het jaar dat we achterlieten was zo heftig. Niet alleen voor ons persoonlijk, maar met Peter R., die net was vermoord, de overstromingen... en door covid zat overal nog een extra stress-sausje overheen. We hadden het echt even nodig om terug te gaan naar the simple life. Alleen maar samenzijn, that’s it, want dat is uiteindelijk waar het om draait!’

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Productie & styling: Brigitte Kramer