Vaarwel moekebuik

Het klinkt raar, maar hét moment om bij mezelf stil te staan was toen mijn dochter Fleur ging trouwen. Het begon in januari toen we tijdens een uitstapje met de dochter, mijn moeder Luud en vriendinnen Eline en Getty naar Antwerpen gingen. Wat een heerlijke, compacte stad is het toch. Alle designers zijn er voorhanden en we waren er tijdens de uitverkoop - dubbel lol. Bij Paul Smith vond ik een zilveren jurk van soepele stof. Maat 46, wat in Nederland doorgaat voor maat 42. Het ding paste, wat ik al een wonder vond, maar ter hoogte van mijn buik zag ik eruit als een Brabants worstenbroodje.

Kwam het door het stoppen met roken? Was het de overgang?

Toch kocht ik hem, terwijl ik tegen Fleur fluisterde ‘dit wordt mijn challenge-dress voor jouw huwelijk’. Het moment waarop die buik er zat, weet ik niet eens meer precies. Kwam het door het stoppen met roken? Was het de overgang? Oké, ik had al een buikje, maar ik noemde dat de ‘schatkamer’ van mijn kinderen, blij dat ik ze had gebaard, blij dat mijn lijf het had getrokken. Zo’n term klinkt lief de eerste twintig jaar van hun leven, maar dat ‘schatkamerverhaal’ werd ineens een stuk minder romantisch toen ze het huis uitgingen, ik mijn eigen plan weer kon trekken en – drama – na de overgang een onvervalste moekebuik kreeg.

De kinderen het huis uit? Dan moet mijn buik óók het huis uit. Diëten en sporten deden echt wel wat behalve op de plek waar het ’t hardst nodig was. Ik heb er lang over nagedacht maar op zeker moment was ik mijn noodgedwongen oversizede kledinglook spuug en spuugzat. Ik wilde mijn taille terug! Hoefde echt geen wespentaille te zijn hoor, maar gewoon het silhouet net wat eleganter. Het leven duurt maar even tenslotte, ook al schaamde ik me bij het idee van zoveel ijdelheid. Ik ging op consult bij een superfrisse plastisch chirurg van 34 jaar bij Velthuis kliniek, Dr. Smits. Ze kneep in mijn buik en mompelde ‘15 centimeter kan ik eraf halen, wordt echt mooi. Met liposuctie van het gebied rondom de navel krijg jij je taille terug’. Ik was overtuigd. De operatie duurde twee uur. Het waren geen loze beloftes van Felicia, maar je moet er wel wat voor over hebben – vijf dagen rechtop slapen, zes weken een korset dragen, maanden geduld voordat je ‘jaap’ een achteloos streepje onder je bikinilijn wordt, een vakantie schrappen – maar mozes kriebel wat een feest was het om weer oude broeken en jurkjes aan te kunnen. En geen pijn, wat ook heel fijn is.

De kinderen het huis uit? Dan moet mijn buik ook het huis uit

Mijn buik is weg, maar ik kreeg er wel een jaap voor terug van 40 centimeter. Alsof je doormidden bent gesneden, dat is wel even wennen. Niettemin kreeg ik de smaak te pakken en wilde ik ook mijn verschrompelde hals aanpakken. ‘Mam, je slaat toch niet door hè?’, zei dochter Fleur nog, maar ik was al onderweg naar Leonie Schelke, specialist op het gebied van draadjes-lifts. Net onder mijn wangen en kaaklijn werden drie draadjes met kegeltjes geregen. En ja hoor, de hals werd strakker, de kaaklijn ronder. Subtiel, maar zichtbaar mooier. Ook bij deze behandeling was het wel even afzien met wat deukjes, blauwe plekken en gekraak in de kaken, maar na een week was ik blij. En het blijft achttien maanden goed. De mogelijkheden van het maakbare lijf heb ik ondervonden. Ik hoef echt geen Kim Kardashian te worden, maar Moeder Natuur een beetje helpen, daar heb ik geen moeite meer mee.

PS... De bruiloft was fantastisch! En de jurk zat als gegoten.

Meer columns van Karin Kuijpers lezen? Klik hier.