Sophie van Winden en Hanro Smitsman: 'We doen het écht samen'

Het klinkt als een Hollywood-verhaal: de actrice die viel voor de regisseur, en andersom. Maar het bleek al snel meer dan een verliefdheid tussen Sophie van Winden (39) en Hanro Smitsman (55), en inmiddels zijn ze ruim acht jaar getrouwd. Al was het aanzoek meer een komedie dan een romantische film.

Scène 1

November 2010. De auditieruimte van een castingbureau in Amsterdam.

Sophie doet auditie voor Eileen, een miniserie over guerrilla- strijder Tanja Nijmeijer met Hanro als regisseur.

S: ‘Toen ik hoorde dat er een miniserie gemaakt zou worden over het leven van Tanja Nijmeijer, wist ik meteen: dit moet ik doen! Als ik haar op tv zag, dacht ik altijd: ik wil haar spelen. Ik werd uitgenodigd om te komen casten en daar ontmoette ik Hanro voor het eerst, in de hoedanigheid van regisseur.’

H: ‘Toen ik haar zag spelen, dacht ik: wat een waanzinnige actrice. Ik ben nog altijd blij dat ik dat als eerste dacht en pas later verliefd op haar werd. Ik wist meteen: zij moet het gaan doen. Alleen zat er nog een addertje onder het gras, want het was de vraag of ze beschikbaar was.’

S: ‘Ik moest er een ander project voor afzeggen, maar dat deed ik graag, want ik wilde deze rol per se spelen. Ik had bij de casting ook enorm mijn best gedaan. Tanja sprak – voordat ze Spaans sprak – Nederlands met een Twents accent, dus had ik via een vriendin dat hele accent aangeleerd. Ik deed de casting volledig in het Twents, waarop Hanro na een tijdje zei: “Hé, maar kom jij daar vandaan? Want op zich gaan we het niet met accenten doen.” Toen moest ik wel even schakelen, haha. Maar het ging heel goed...’

H: ‘...en Sophie kreeg de rol, want iedereen was het met mij eens dat zij de beste was.’

S: ‘Ik was in eerste instantie alleen maar op de rol gefocust. Al was het wel grappig dat ik van allerlei mensen om me heen te horen kreeg: “O, Hanro, die is zo leuk”, op een manier waarvan ik dacht: gaat het nu over een regisseur of willen ze hém aanprijzen? Jaap Spijkers, met wie ik toen Faust speelde bij Het Nationale Toneel, zei over Hanro: “Hij vreet het leven.” Dat vond ik heel interessant en ik voelde: daar wil ik bij zijn.’

H: ‘Ik merkte ook meteen aan mezelf dat ik wel heel erg enthousiast was over Sophie.’

S: ‘Er was al heel snel een vertrouwelijkheid tussen ons. We begrepen elkaar zo goed en het onderwerp ging ons ook echt aan het hart. We zijn allebei nogal geëngageerd en dat tast je dan een beetje af bij elkaar. Ik weet nog dat we samen op de vensterbank van het castingbureau zaten te kletsen, en dat we meteen heel dicht naast elkaar zaten. Dat was op dat moment nog helemaal niet zo logisch, maar ik stelde mezelf daar niet zo veel vragen over. Ik denk dat stiekem daar de interesse al begonnen is. Kort daarna heb ik Hanro gebeld omdat ik wilde overleggen over de serie. We herinneren ons allebei een heel lang telefoongesprek, waarbij we elk ijsberend door ons huis liepen. We hebben gepraat over Ecuador, waar we zouden gaan filmen, maar ook over dingen als: waar komen we vandaan en waar hebben we gestudeerd. Ik vraag me nu wel af of ik echt alleen maar excited was over de rol of dat er toen al méér was.’

H: ‘Dat gevoel had ik ook. Ik was natuurlijk superblij, want ik wist: met Sophie kunnen we deze film maken. Maar ik herinner me ook nog dat ik tegen een vriend heb gezegd: “Ik weet niet wat er aan de hand is.” Waarop hij zei: “Ben je verliefd?” En toen antwoordde ik: “Ja, ik denk het wel.” “Maak je niet druk”, was zijn reactie, “je hebt in Ecuador genoeg tijd om erover na te denken.” En daar had hij gelijk in. Ik hoefde er nog helemaal niets mee, want we zouden elkaar nog lang genoeg gaan zien.’

S: ‘Voordat we vertrokken, kwam Hanro naar Faust kijken, en die avond hing er duidelijk iets in de lucht. We gingen bijna zoenen, maar toen zei ik: ‘Nee, we gaan nog naar Ecuador.’ En hij dacht: oké, als dat het probleem is, wachten we gewoon nog even. We waren ook allebei niet vrij, dat maakte de situatie ingewikkelder. Maar het was al wel heel duidelijk dat we elkaar leuker vonden dan alleen maar als actrice en regisseur.’

Scène 2

Juni 2011. De Galapagos- eilanden in de Stille Oceaan.

De draaiperiode voor Eileen zit erop en Sophie en Hanro besluiten tien dagen aan hun werktrip vast te plakken en naar deze paradijselijke plek af te reizen.

S: ‘Toen we naar Ecuador vertrokken, vroeg de producent of ze meteen ons retourticket moest boeken of dat we langer wilden blijven? Mijn initiële plan was om daarna met mijn toenmalige vriend door Zuid-Amerika te gaan reizen, maar hij had meteen gezegd: “Ik interesseer me niet voor Zuid-Amerika.” Ik vond het zonde om niet meer van het land te bekijken als ik daar toch was, en Hanro dacht er ook zo over. Nog voordat er ook maar iets was gebeurd tussen ons, moesten we dus eigenlijk al beslissen of we aan het einde van die periode met elkaar op vakantie zouden gaan.’

H: ‘We wilden allebei graag naar de Galapagoseilanden, want hoe vaak krijg je nu de kans om daar te komen? Eerst zouden er nog anderen meegaan, maar die haakten af, dus gingen we met z’n tweeën.’

S: ‘Daar op die prachtige plek was het meteen heel duidelijk dat we hartstikke verliefd waren. We hebben ook direct onze relaties beëindigd, waarvan we eigenlijk al wel wisten dat er geen toekomst in zat.’

H: ‘Door het draaien van de miniserie waren we nog dichter naar elkaar toe gegroeid. Dat proces van Tanja’s radicaliseren maakten we bijna lijfelijk mee, en we voelden dat we een heel sterke onderlinge connectie hadden.’

S: ‘Het engagement en het vurige van het geheel paste heel erg bij ons temperament en de energie die we voelden. Toch moest ik terug in Nederland wel even goed nadenken of wat er tussen ons speelde geen roes en bevlieging was. Ik dacht: ik heb de allerleukste rol van mijn leven gespeeld in een van de mooiste landen op de wereld, met een regisseur die alles leuk vindt. Klopt dit wel? En: is dit gevoel er in Nederland nog steeds? Ik had nog biebboeken bij Hanro thuis liggen en dacht: die moet ik in ieder geval even ophalen. En toen kwam ik daar aan en was het meteen duidelijk dat dit niet alleen maar te maken had met wat we samen hadden beleefd, maar dat we echt gek op elkaar waren. Eigenlijk is alles toen heel snel gegaan. Na een klein half jaar dachten we: laten we kijken of we kunnen gaan samenwonen.’

H: ‘Ik ben op Google gaan kijken om te zien wat leuke plekken waren op fietsafstand van Amsterdam. Ik vond een heel mooi huis in het dorpje Watergang, dat eigenlijk net iets te duur was voor ons.’

S: ‘Eigenlijk wilde ik ook helemaal niet buiten de stad gaan wonen. Maar we gingen kijken en zagen daar een soort sprookjeshuis met een ophaalbrug. Het sneeuwde en overal lag ijs...’

H: ‘Op die ophaalbrug zeiden we meteen tegen elkaar: “Hier gaan we wonen.” We hadden het huis nog niet eens van binnen gezien, we wisten het gewoon. Het was een intuïtieve beslissing.”

Scène 3

Juli 2013. Een klassiek houten bootje op de Chao Phraya-rivier in Bangkok

Hanro besluit Sophie ten huwelijk te vragen, maar dat loopt niet helemaal zoals gepland.

S: ‘We gingen door Thailand reizen en ik had ergens wel de hoop dat hij mij tijdens die vakantie ten huwelijk zou vragen. Maar er gebeurde niets, dus ik dacht: oké, dan niet, er is blijkbaar iets wat hem tegenhoudt.’

H: ‘Ik had het eigenlijk meteen aan het begin van de vakantie moeten doen, maar ik kon geen goede ring vinden en het juiste moment was er ook steeds niet.’

S: ‘Het was ook heel moeilijk om mij te verrassen, want ik was overal bij. Als hij ergens naartoe liep, liep ik mee of wilde ik weten wat er was.’

H: ‘En toen waren we op de laatste dag in Bangkok, waar we met zo’n klassiek houten bootje over de rivier naar het hotel werden gebracht. We zouden er met z’n tweeën op zitten, en dat leek me de perfecte plek om haar te vragen. Op het water, tussen twee kades, letterlijk op weg naar iets. Ik dacht: daar kan ik wel iets bij bedenken, en ik begon een verhaal over samen reizen, de grootste reis van ons leven... maar ik was zo overrompeld door het moment dat alles er heel onsamenhangend uit kwam.’

S: ‘Het waren heel veel woorden die naar mijn idee weinig met ons te maken hadden. Ik dacht: waar gaat dit heen? Totdat ik ineens door had: o, dit is een aanzoek.’

H: ‘Ik had haar dus toch nog weten te verrassen. Op het moment dat ik Sophie ten huwelijk vroeg, vergat ik vervolgens haar antwoord af te wachten en ik begon haar meteen te zoenen.’

S: ‘Ik zei: “Ik heb nog helemaal geen ‘ja’ gezegd.” Natuurlijk wist Hanro wel dat ik dat zou doen. Maar het werd een heel grappig aanzoek. Vooral ook omdat hij had geregeld dat ze ons zouden opwachten met bloemenkettingen. We hadden dat eerder gezien, mensen droegen van die mooie, verfijnde bloemetjes. Alleen kregen wij enorme bloemen om ons nek gehangen, waardoor we er behoorlijk potsierlijk uitzagen Het werd een heerlijke, lachwekkende avond. Eerder een komedie dan heel romantisch.’

H: ‘Maar wel een komedie waar we graag in speelden...’

Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt. In de juwelenspecial dompel je je helemaal onder in de wereld van de diamanten, smaragden en andere edelstenen. Bekijk al deze schitterende items, lees het interview met Gal Gadot en ontdek de heerlijke herfstmode.

Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Styling: Brigitte Kramer | Locatie: Pillows Maurits