'Jij moet een gelukkig huwelijk hebben’, zegt een kennis die mij volgt op twitter en instagram. Ik vraag waarom ze dat denkt. ‘Jij bent zo vaak op reis, zo houd je je relatie toch spannend?’ Het antwoord gaat op de automatische piloot. ‘Natuurlijk’, zeg ik, ‘geen mooier leven dan dit leven.’ Maar natuurlijk is niets wat het lijkt. Ook al zijn we meer dan dertig jaar samen, het is vaak weer wennen aan elkaar als ik op reis ben geweest en me thuis met alles ga bemoeien. Mijn man zit dan lekker in zijn einzelgängersritme: kookt wat hij lekker vindt – aardappelen en vlees – kijkt de tv-programma’s die hij leuk vindt en gaat naar bed wanneer hij zin heeft. Geen vrouw in de buurt die liever Thais wil eten, maar het zelf vertikt om te koken (ik ben nu eenmaal een eter, geen koker) altijd de hort op wil met hem (want geen huismus) en liefst de zon wil zien opkomen (want nachtbraker). Over het verschil van dag en nacht in onze karakters kunnen we eindeloos kibbelen.
"Het meest harmonieus zijn we als we samen op reis gaan."
Maar het meest harmonieus zijn we als we samen op reis gaan. Weg van de plek met al die kibbeltriggers zoals de was, rommel, eten en betalingsachterstanden. De beste compromisplek voor onze relatie is het Ahrdal in Duitsland, waar we elk jaar naar toe gaan om wijn in te slaan. Zaterdagochtend vroeg vertrekken we om tweeënhalf uur later de vallei in te rijden waar op steile berghellingen de beste rode wijn van Duitsland wordt verbouwd. Door het microklimaat is het er bijna ltijd mooi weer, wat goed is voor de stemming. We lunchen in Hotel Hohenzollern, een kasteelachtig hotel bovenop de heuvel met uitzicht op de vallei. Het leven gaat er zo’n vijftig jaar terug. Witte tafelkleden van damast, obers in zwarte pakken die er hun leven lang al werken en ons eindeloos kunnen vertellen over de beste wijnen uit de streek. Ze serveren er onder nostalgische, zilveren cloches hertenkalf of zwijn uit de streek. Ouderwets bereid met rode kool en mousseline met een fantastische smaak.
"We maken flauwe grappen waar we zelf het hardst om lachen"
Wij zitten tussen de veelal bejaarde gasten en voelen ons zoals het beroemde muppetduo Waldorf & Statler. We hebben overal commentaar op, maar intussen genieten we van ons slome leven en maken we flauwe grappen waar we zelf het hardst om lachen. Na de lunch gaan we naar wijnproducenten als Jean Stodden, Kreuzberg, Deutzerhof en Winzergenossenschaft Mayschoss. Bij dit ritueel hebben we een vaste rolverdeling. We proeven allebei de wijnen, ik besluit doorgaans welke we nemen, mijn man onderhandelt over de prijs, ik leg de dozen in de auto en kies het volgende adres uit. Rozig van de wijn duiken we vroeg ons bed in, want de volgende dag staat er een fikse wandeling op het programma: de Rotweinwanderweg. De heuvels op en af, de bossen door of struinend langs de rivier de Ahr, uren banjeren we, soms pratend, vaker zwijgend. Liefde is: dat je met iemand bent bij wie je niet de neiging hebt om steeds te praten. Het weekeinde sluiten we af in restaurant Saffenburg in Mayschoss. Kanten kleedjes op tafel, Schlagersänger zingen over de liefde en wij kijken elkaar weer verliefd aan. ‘Moeten we vaker doen’, zeg ik. Mijn man grinnikt. ‘Morgen zit je weer aan de kaviaar en de champagne in Parijs. Het eenvoudige leven moet voor jou niet te lang duren.’ Ik lach. Hij kent me te goed.
Meer columns lezen? Die vind je hier. Volg Karin ook op twitter en instagram.