Actrice Marjolein Keuning over kinderwens: 'Ze wisten niet dat ik al een paar miskramen had gehad'

Scène 5

4 juli 2002. VU Ziekenhuis in Amsterdam. Marjolein bevalt van hun eerste dochter: Lana.

M: ‘We hadden allebei een kinderwens, maar de eerste tijd na ons huwelijk twijfelde ik nog wel of het zou werken met onze onregelmatige banen en drukke levens. Ik dacht: dan zit ik daar straks acht weken alleen met een kind, omdat Henk in het buitenland aan het werk is. Het vertrouwen dat het wel goed zou komen, moest bij mij echt groeien.’

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

H: ‘Zij heeft toen ook aan mij gevraagd: “Hoe gaan we dit doen? Ben jij ook bereid om die taak op je te nemen?” Natuur- lijk wilde ik dat wel. Als we over de rode loper gingen bij premières kreeg Marjolein steeds vaker de vraag: “Hoe zit het, willen jullie nog geen kinderen?” Ze maakte dan altijd de grap: “Ik heb nog niet genoeg Airmiles.”’

M: ‘En Henk zei: “Ik heb alleen maar zangzaad”, maar eigenlijk was het een heel impertinente vraag. Zij wisten niet dat we al een tijdlang aan het proberen waren en dat ik ook al een paar miskramen had gehad. Het was best heftig als ik dan weer in de bladen stond, omdat ik bij de gynaecoloog was gespot. Uiteindelijk lukte het me door een IUI-traject bij die gynaecoloog om toch zwanger te raken, daar zijn we heel dankbaar voor. We hebben er na de geboorte van Lana heel bewust voor gekozen om ons vooral op projecten in Nederland te gaan focussen.’

H: ‘Voordat we besloten voor een tweede te gaan, heb ik ook tegen haar gezegd: “Moeten we dit nog wel doen?” Maar toen zei Marjolein: “Laten we er gewoon voor gaan, tegen wie moet Lana anders klagen als we straks oud zijn.” (Lachend:) en daar had ze wel een punt.’

M: ‘Suze is anderhalf jaar na Lana geboren, op 28 januari 2004. We hebben die eerste jaren als ouders allebei als heel pittig ervaren. We hadden die drukke baan en bovendien leefden we tot dat moment vooral in het nu. Met twee dochters erbij moesten we ons leven ineens heel erg gaan plannen, terwijl ik van mezelf best wel chaotisch ben. Toen ze eenmaal naar school gingen, dachten we: je wilt niet elke dag om drie uur in een bus stappen om door het land te touren met een voorstelling, dan zie je je kinderen nooit meer. Dat was voor mij een belangrijke reden om een rol in Goede tijden slechte tijden aan te nemen. Toch heeft het nog wel een hele tijd geduurd voordat we echt onze weg daarin vonden. We hebben zelfs bij een psycholoog gezeten en gevraagd: “Hoe moeten we dit allemaal doen?” Die kwam met de oplossing om een dagelijkse oppas te nemen. Ik vond dat eerst lastig, omdat ik het allemaal zelf wilde doen, maar uiteindelijk heeft het ons heel erg geholpen om dingen uit handen te durven geven.’

H: ‘Ik moet wel echt de credits aan Marjolein geven. Ik heb ook dingen in de opvoeding gedaan, maar zij heeft als een leeuwin haar kinderen beschermd en grootgebracht. Ik heb het als enige man altijd heel leuk gevonden om zo’n vrouwen- gezin te hebben. Grappig genoeg hadden we dat ook allebei gewenst tijdens onze reis in 1996.’

M: ‘Iemand had ons verteld dat je bij de boeddha in Borobudur op Java een wens kon doen. En zonder dat we het van elkaar wisten, hadden we gewenst dat we een dochter kregen. Dat is uiteindelijk voor ons allebei uitgekomen, we kregen er twee.’