Binnenkijken in een prachtig 15e-eeuws kasteel in Staffordshire

‘Alles wat we verdienden, investeerden we in het huis.’ Architect Brian Vowles en zijn - inmiddels overleden - partner Nigel Daly waren op slag verliefd op het totaal vervallen Biddulph Old Hall. De twee maakten van het 15e-eeuwse kasteel in Staffordshire hun paleis. Je kunt er een rondleiding boeken, of wandel vast mee met Elegance.

Biddulph Old Hall

De verkoopadvertentie voor Biddulph Old Hall in het tijdschrift Cheshire Life trok met een verzameling foto’s van vervallen kamers niet per se volle zalen. Maar het 15e-eeuwse huis op het platteland van ­Staffordshire hield Brian wel in zijn greep. ‘Ik liet het niet meteen aan Nigel zien’, begint hij. ‘Ik wist dat hij er direct verliefd op zou worden.’ Als architecten zijn de twee niet vies van een restauratieproject. Zelfs niet als het pand behoorlijk in puin ligt. ‘Ik legde het tijdschrift uiteindelijk op Nigels tekentafel en zei: “Wat vind je hiervan?” Hij deed zijn bril af, keek naar me, zette zijn bril weer op, en weer af. Hij keek me aan en zei vastberaden dat we het moesten kopen.’ Het stel vertrok diezelfde avond uit hun woonplaats Knutsford richting het potentiële nieuwe huis. ‘We reden in het donker over een modderig pad naar de entree. De regen stopte en de wolken trokken open. We zagen de prachtige, grillige omtrek van de toren en het huis en dachten: dit is het meest ongelukkige, ongewenste huis, maar we willen het,’ lacht Brian. Toen de vaste vriendengroep ook een go gaf, was het stel niet meer te stoppen. ‘We vielen als een blok voor de spirituele ziel van het gebouw.’

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Perfecte uitdaging

Eigenzinnige oude huizen die een verhaal vertellen, dat zijn­ precies de huizen waar Brian een zwak voor heeft. Toen de makelaar het gebouw omschreef als ‘onderworpen aan een opeenstapeling van progressief verval’, wist Brian meteen dat dit de­ perfecte uitdaging zou zijn. Kapotte ramen, met onkruid begroeide stenen en ingestorte kamers: het liet het koppel totaal onberoerd. ‘Op zolder openden we de deur en het halve plafond was ingestort’, vertelt Brian. ‘De deur schuurde over het gevallen pleisterwerk, en midden in het puin lagen twee dode eksters op de grond. We noemden het sindsdien de ‘dode vogelkamer’. We ­ voelden een vreemde stilte toen we daar waren en uit het raam keken over de vallei. Terwijl we daar stonden, zagen we een vrachtwagentje de smalle, eenbaansweg oprijden. Het voelde bijna als het openingsshot van een Merchant Ivory-film. Nigel keek me aan en zei: “Er is hier iets speciaals.” En ik was het meteen met hem eens.’ Na een spannende periode van verschillende ­ biedingen, werd het huis uiteindelijk aan hen verkocht. Het stel was dolblij. ‘Om het te vieren, besloten we ons te bezatten in onze favoriete wijnbar’, lacht Brian.

Rijke geschiedenis

Nu - twintig jaar later - is het huis een eerbetoon aan hun­ gezamenlijke passie en doorzettingsvermogen. Zo’n bijzonder project moet gezien en gekend worden. Want naast de renovatie heeft het terrein ook een rijke spirituele en artistieke geschiedenis. Het was bijvoorbeeld een Elizabethaans schuilhuis voor geheime katholieke erediensten, in een tijd dat het katholicisme bestraft werd met de doodstraf. Daarnaast woonde de vergeten prera­ faëlitische schilder Robert Bateman hier zestien jaar lang als­ kluizenaar. Roberts verhaal vormde de inspiratie voor het stel om een betoverende tuin te creëren rondom de overblijfselen van het Elizabethaanse landhuis. De engelen in de tuin zijn geïnspireerd op het schilderij Love and the pilgrim van Sir Edward Burne-Jones en dienen nu als gedenkteken voor Nigel, die in2023 is overleden.

De 19e-eeuwse salon is de meest versierde kamer van het huis en is te boeken voor bijvoorbeeld een afternoon tea. Het landgoed - met de bramen- en rozentuin waar het groen over rustieke ­ tuinmuren ­ slingert en je uitkijkt over de vallei van Biddulph - is een enorme trekpleister. ‘Vroeger sprak Nigel altijd met bezoekers over het landgoed, maar die rol neem ik nu met plezier op me’, vertelt Brian. ‘Hij hoort bij dit huis en natuurlijk in mijn leven. Het huis is zo magisch doordat we het samen hebben aangepakt. Tijdens rondleidingen voel ik dat hij op mijn schouder zit.’