Henk Poort en Marjolein Keuning over het kopen van hun eerste woning: 'We kochten een huis terwijl we allebei tijdelijk in de WW zaten, dat kon nog in die tijd'

Scène 1

Augustus 1990, Museumplein in Amsterdam. Marjolein en Henk staan allebei op de Uitmarkt om een voorproefje van hun nieuwe musical Les Misérables te geven.

M: 'Henk en ik hadden allebei een rol in Les Misèrables te pakken. Hij zou Jean Valjean spelen en ik zat in het ensemble en speelde meerdere vrouwenrollen. Tijdens de Uitmarkt werd de hele cast aan elkaar voorgesteld en daar zouden we voor het eerst stukjes uit de musical aan het publiek laten horen. Ik zag Henk wel tijdens het optreden, waar hij Bring him home zong, maar echt met elkaar gepraat hebben we toen nog niet.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

H: 'Ik zag daar een vrouw met prachtige ogen en dacht: wat een mooi mens is dat! Dat was dus Marjolein. Ik moest echter meteen terug naar Duitsland, omdat daar de dag erna een opera in première ging waar ik eerst nog in zou gaan spelen. Mijn moeder had de Uitmarkt opgenomen en die videoband nam ik mee naar Duitsland. Ik heb 'm wel honderd keer op en neer gespoeld, en elke keer kwam die vrouw met die mooie ogen weer in beeld.'

M: 'Daarna gingen er maanden voorbij zonder dat we contact hadden, want Henk zat in Duitsland en ik ging naar Los Angeles voor een acteerstudie.'

H: 'We zagen elkaar pas weer toen we in januari begonnen met repeteren voor Les Misèrables. Ik zorgde ervoor dat ik steeds dicht bij Marjolein in de buurt zat.'

M: 'De allereerste dag moesten we van regisseur koppels vormen en een oefening doen waarbij we elkaars gezicht aanraakten, om zo barrières te doorbreken. Toevallig zat ik naast Henk.'

H: 'Wat helemaal niet zo toevallig was.'

M: 'Het klikte heel goed tussen ons. Henk en ik zaten vaak gezellig te kletsen en ik vond hem meteen heel grappig. Ik weet nog hoe erg zijn stem bij me binnenkwam als hij voor ons stond te zingen. Ik had nog nooit samen met iemand op het toneel gestaan die opera zong en zo goed wist hoe hij een ruimte moest vullen. Dat maakte een enorme impact op mij. In combinatie met onze goede gesprekken zorgde dit er wel voor dat ik hem een leuke man vond. Maar ik kwam net uit een relatie, dus ik zag onze band in eerste instantie vooral als vriendschap.'

H: 'Dat veranderde toen zij voorstelde om een keer sushi voor mij te koken. Marjolein had dat recept uit een tijdschrift in de wachtruimte bij de huisarts gescheurd en zei dat ze dat heel lekker kon klaarmaken. Ze is naar mij toe gekomen en eigenlijk is ze nooit meer weggegaan.'

M: 'Het grappige is: als je de oude groepsfoto van de cast op de barricade ziet, dan zitten we daar echt al bij elkaar. Het viel andere castleden later ook op dat we toen al naar elkaar toetrokken.'

Scène 2

Najaar 1992, de Amsterdamse Jordaan. Marjolein en Henk kopen samen hun eerste huis, maar brengen er og niet veel tijd door.

H: 'Na Les Misèrables zijn we samen gaan wonen. We kochten een huis terwijl we allebei tijdelijk in de WW zaten, dat kon nog in die tijd.'

M: 'Het was een periode waarin we heel erg gefocust waren op onze carrières. Ik ging in Vrouwenvleugel spelen, waarvoor we filmden in Luxemburg, en Henk speelde in opera's in Zwitserland. We zaten dus allebei veel in het buitenland, maar probeerden elkaar tussendoor wel steeds op te zoeken.'

H: 'Ik stapte dan op de trein naar haar toe of zij verraste mij met een bezoek.'

M: 'We leidden heel erg ons eigen leven, maar vonden elkaar uiteindelijk altijd weer in ons huis in de Amsterdamse Jordaan.'

H: 'Ik voelde al snel dat dit voor het echie was en wist: met deze vrouw wil ik oud worden. Uiteindelijk heb ik haar in mijn tijdelijke appartement in Zwitserland gevraagd of ze met me wilde trouwen.'

M: 'Natuurlijk zei ik 'ja'. Ik vond het heel leuk dat hij daarna ook nog naar mijn vader is gegaan om hem op ouderwetse wijze te vragen: "Mag ik de hand van je dochter?" Mijn vader zei: "Nou, dat hangt er vanaf wat Marjolein zelf wil." Dat was natuurlijk het beste antwoord dat hij kon geven.'