Carry Slee vertelt openhartig of ze nog vragen aan haar ouders zou willen stellen: 'Geen behoefte aan'

In de gloednieuwe Nouveau vroeg Cisca Dresselhuys aan bekende schrijfster Carry Slee wat ze nog graag had willen bespreken met haar moeder of vader.

Geen behoefte

"Ik heb er diep over nagedacht, want je zou denken dat ik nog heel wat aan mijn ouders te vragen zou hebben, maar ik kon geen enkele vraag bedenken. Heel vreemd natuurlijk, hoe komt dat? Omdat ik vrees dat ik van beiden weer dezelfde nietszeggende en ontmoedigende antwoorden zou krijgen als vroeger. En daar heb ik echt geen behoefte aan. Ik kan me mijn ouders namelijk niet anders voorstellen dan zoals ik ze gekend heb: mijn moeder als een zwartkijker en psychisch ziek en m'n vader gemaakt vrolijk, iemand die alles weglachte en vluchtte in zijn werk. Met mijn moeder heb ik heel veel gepraat, veel te veel voor een jong kind. Ik voelde me altijd verplicht om haar op te beuren, want je wil als kind niet dat je moeder ongelukkig is. Dat ik haar blijkbaar geen vragen zou willen stellen, komt omdat ik niet opnieuw haar akelige antwoorden zou willen horen."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

"Die varieerden van 'Ik heb geen deel van leven' tot 'Je moet niet vreemd opkijken als ik een dezer dagen aan het gas lig'. Als ik 's middags uit school kwam, was ik altijd heel gespannen hoe ik haar zou aantreffen. Als eerste keek ik naar haar ogen: waren die rood, had mama weer gehuild? Dat ze voor haar gevoel in een gribusbuurt woonde, was wel begrijpelijk, want eerder had ze in het keurige Amsterdam-Zuid gewoond. Mijn vader, die daar een goeie kleermakerszaak had, ging driemaal failliet, waardoor we in een mindere buurt belandden."

Liever een zoon

"M'n moeder klaagde ook veel over haar slechte huwelijk. Ze was vaak boos op mijn vader, die volgens haar de oorzaak was van veel ellende. Ook mijn vader zou ik echt niets meer willen vragen, die lachte altijd alles weg. Ik had moeite met hem omdat hij in mijn plaats liever een zoon had gehad. Hij had al een dochter, dus het tweede kind moest een jongen zijn, met wie hij biertjes kon drinken en naar het voetballen kon gaan. Bij mijn geboorte is hij niet eens naar me komen kijken Hij wilde een zoon, geen meisje, daarom heeft mij me heel lang als een jonge behandeld."

"Hij ging zijn hele leven vreemd, langdurig met zijn ex-vrouw. Misschien dat ik hem dat nog weleens had willen vragen: 'Wat zag je toch in die vrouw, van wie je nota bene gescheiden was?' Maar nee, toch maar niet, hij zou die vraag ook weer weglachen, zoals alles, dus laat maar. Pas na zijn dood kwamen we erachter dat hij gestorven was in het huis van die ex. De winkeljuffrouw uit de zaak van mijn vader, die eerder verklaard had dat hij daar was overleden, vertelde me later dat dat niet zo was. Bovendien kregen we een rekening van de ambulance, die hem uit het huis van zijn ex had opgehaald en naar het ziekenhuis had gebracht. Daar stond het adres van die vrouw op. Gelukkig had mijn zwager de helderheid van geest die rekening net op tijd uit mijn moeders handen te grissen. Zij heeft dat dus nooit geweten. Mijn ouders hebben elkaar ziek gemaakt, zou je kunnen zeggen. Ze pasten totaal niet bij elkaar. Mijn moeder was overgevoelig en angstig en mijn vader maakte daar grapjes over."

Wil je het hele interview met Carry Slee lezen? Check het in de gloednieuwe Nouveau. Nu in de winkels!