Bij de eerste date wisten ze al dat ze elkaar méér dan leuk vonden. Niet veel later kozen schrijfster Susan Smit (48) en publicist Onno Aerden (55) heel bewust voor elkaar. “Dat voelde als een bevrijding. We hadden een euforisch gevoel.”
Scène 1
Najaar 2014. De studio van Pauw op het Westergas- terrein in Amsterdam.
Onno is als communicatieadviseur mee met de directeur van een boekenketen die te gast is bij Jeroen Pauw. Susan schuift aan voor hetzelfde gesprek.
O: “Ik stond achter de schermen bij Pauw voor een opdrachtgever die ik had gecoacht, Susan zat aan tafel in dezelfde uitzending. In die setting gebeurde er niets, maar na afloop raakten we aan de praat bij een van de statafels. Ik weet nog dat ik dacht: wat een leuk gesprek!”
S: “Ik vond hem meteen een leuke man. Ik kende Onno van zijn column in FD Magazine en nu had ik ook een gezicht en een energie bij hem, en die was heel fijn. Ik voel meteen of ik graag naast iemand wil staan of liever een beetje afstand houd. Bij Onno had ik dat eerste, ik vond hem er ook aantrekkelijk uitzien: lekker lang, net als ikzelf, en met een scherpzinnige blik in zijn ogen. Verder heb ik daar niets mee gedaan, omdat ik een partner had, en hij ook.”
Scène 2
Maart 2016. Restaurant La Oliva Pintxos Y Vinos in de Amsterdamse Jordaan.
Susan en Onno zijn allebei verlaten in hun relatie en hij heeft haar gevraagd of ze daar met hem over wil praten. Geen versiertruc, al pakt het wel goed uit.
S: “Toen mijn relatie anderhalf jaar later uit was, zocht hij ineens contact via een dm op Twitter. Ik heb daar in eerste instantie – geloof ik – niet op gereageerd.”
O: “Klopt, toen heb ik het een week later nog een keer geprobeerd. Het klinkt een beetje cheesy, maar ik was verlaten door mijn ex en zij was dat ook door de hare. Ik wilde daar heel graag over praten, omdat ik haar zag als een wijze vrouw, die daar al meer over had nagedacht dan ik. Ons fijne gesprek zat ook nog in mijn achterhoofd.”
S: “Ik kreeg in de tijd dat ik vrijgezel was wel vaker dm’s van mannen en ging daar eigenlijk nooit op in. Maar bij Onno dacht ik: ja, met hem wil ik wel afspreken. Wat dat betreft was die ontmoeting bij Pauw heel bepalend geweest. Mijn lichaam had me verteld dat ik het prettig vond om naast hem te staan, en daar vertrouw ik blind op.”
O: “We spraken af bij La Oliva en ik zat daar al met mijn gin tonic toen Susan binnenschreed. Een oogverblindende verschijning, in mijn herinnering keek iedereen om en werd ze beschenen door een licht uit de hemel.”
Susan begint hard te lachen.
S: “Toen ik tegenover hem ging zitten, voelde het voor mij meteen als een date.”
O: “Ik dacht ook: dit kan wel eens heel erg leuk worden. Nog niet eens zozeer in seksuele zin, maar ik wist meteen dat we een goed gesprek zouden hebben, en dat was ook zo. Het verlaten worden was die eerste avond zeker een thema, maar al snel hadden we het ook over heel andere dingen. Op een gegeven moment legde ze haar hand op tafel en ik legde mijn hand daarop. Zij trok haar hand niet terug, het voelde heel natuurlijk. Susan kon niet zo lang blijven, want haar kinderen waren thuis met de babyfoon bij de buren. Dat vond ik prima, ik ben niet zo’n jager. Toen we terugliepen, had ze haar fiets met twee kinderzitjes aan de hand. Ze zei zoiets als: niet bepaald een babe magneet.”
S: “Ik zei: Dit is mijn anti-flirtfiets, want als ik hiermee rondreed, had ik veel minder sjans.”
O: “Ik kan me nog herinneren dat ik het vanaf dat eerste moment totaal geen issue vond dat ze twee jonge kinderen had. Ik ben zelf immers ook vader van twee dochters.”
S: “Als vrouw weet je binnen drie minuten: als hij me gaat zoenen, zoen ik wel terug. Dat had ik bij Onno ook, maar toen zoende hij me niet. Hij dacht: ik doe het rustig aan, de avond heeft dit niet nodig. Spanning was er echter genoeg, het was meteen duidelijk dat we elkaar heel leuk vonden. We hadden een heel lief afscheid en ik ging naar huis met kriebels in mijn buik. De volgende dag zat ik in de trein op weg naar een lezing voor voetbalvrouwen, en toen wisselden we berichtjes uit. We spraken uit dat we het zo bijzonder hadden gevonden, daar waren we heel open over. Ik vond het fijn dat hij geen spelletjes speelde en ook geen man was die je op de eerste avond bij je nekvel het bed in trekt.”
Tine Joustra en Reinout Bussemaker: ‘We zijn best tegenpolen, maar bij ons werkt dat goed’
Scène 3
16 mei 2016. Pizzeria La Perla, ook weer in de Jordaan.
Susan en Onno zijn al een tijdje aan het daten en het wordt steeds serieuzer. Tijdens een etentje spreken ze uit wat ze écht willen.
S: “Als je allebei al een tijdje single bent, is het logisch dat je wel eens iemand ziet. We hadden allebei iemand met wie we soms afspraken, maar voor mij was het al snel duidelijk dat ik daar niet mee door wilde gaan. Ik ben niet iemand voor een open relatie of die meerdere lijntjes aanhoudt, ik wilde dit tussen Onno en mij een kans geven. Dus ik zei: Het is natuurlijk helemaal aan jou wat je kiest en wat je doet. Je kunt die andere vrouw gewoon blijven zien, maar dan trek ik mijn conclusies en is dit tussen ons wel eindig.”
O: “Ik was een beetje aan het daten. Toen ik daar tegenover Susan zat bij La Perla en ze die woorden sprak, dacht ik: wat zit ik eigenlijk moeilijk te doen? We waren gewoon hartstikke verliefd op elkaar, we moesten het alleen nog even goed uitspreken. Dat voelde echt als een bevrijding. Het gaf een soort helderheid, ineens was het heel logisch dat we elkaar hadden gevonden.”
S: “We hadden een euforisch gevoel, vanaf dat moment kozen we echt voor elkaar.”
Scène 4
Juni 2016. Susans huis in de Jordaan.
Susan en Onno gaan samen naar het zomerfeest van haar uitgeverij. Maar niet voordat hij haar moeder en kinderen heeft ontmoet.
S: “Onno had mijn kinderen nog niet ontmoet en ik wilde daar niet meteen iets groots van maken. Dus had ik bedacht dat we iets eerder zouden afspreken, zodat hij ze even zou zien voordat we samen naar het feest gingen. Mijn moeder paste op, dus die kon hij dan ook meteen ontmoeten.”
O: “Het rare was dat ik daar helemaal geen zenuwen voor voelde, het ging heel natuurlijk.”
S: “Onno begon meteen met de kinderen aan de tafel te tekenen. Hij kan dat erg goed, dus dat vonden ze heel cool. Ik heb nog een foto van dat moment gemaakt, want ik wist toen al: dit is het eerste van heel veel bijzondere momenten. Voor mij was ’t wel belangrijk. Ik wilde geen man die zou denken: ik wil jou, en die kinderen komen er een beetje bij. Dat lijkt me een rotgevoel. Als ik dat idee zou hebben gehad, had de relatie het niet overleefd. Mijn kinderen zijn mijn prioriteit en zij mogen nooit het gevoel hebben dat ze te veel zijn.”
O: “Voor mij waren haar twee kinderen vanzelfsprekend part of the game. En dan nog weet je natuurlijk niet hoe het uitpakt, maar het ging hartstikke goed. Ik heb zelf twee meiden, dus ik vond het ook wel weer leuk om een soort bonuszoon erbij te hebben.”
S: “Mijn zoon Goof noemde ons als kleuter altijd ‘babyvogel, papavogel en mamavogel’. Zo verzon hij een constructie zodat Onno toch een soort papa kon zijn. Papa mocht hij van mij niet zeggen, want hij heeft natuurlijk maar één vader. Ik had nooit durven dromen dat ik het gezinsgevoel nog eens zou mogen ervaren. Toen de vader van mijn kinderen wegging, was ik daar met veel moeite afscheid van aan het nemen, maar met Onno heb ik het echt weer teruggevonden. Hij stoeit met ze, leest voor, klimt in bomen, danst in de keuken en overhoort ze als ze een toets hebben. Met zijn dochters heb ik een andere band dan hij met mijn kinderen; die is niet moederlijk. In het begin was ik nog wat ambitieuzer en hoopte ik dat mijn rol iets groter zou zijn. Maar ik merkte al snel dat zij liever hadden dat ik gewoon ‘de vriendin van papa’ zou zijn. We hebben fijn contact en ik respecteer de afstand die zij prettig vinden.”
Het hele interview lees je in de nieuwe Elegance die nu in de winkel ligt.
Tekst: Jill Waas | Fotografie: Stef Nagel | Productie & Styling: Brigitte Kramer
