Olympisch zwemkampioene Inge de Bruijn (47) is de nieuwe ambassadeur voor Stichting Het Vergeten Kind. Zelf was ze namelijk ook een van die kinderen.
Onveilige situatie
De stichting zet zich in voor een beter leven van kwetsbare kinderen. Inge groeide op met een vader die een gewelddadige alcoholist was. 'Hij had losse handjes' vertelde ze eerder eens in een interview.
Toen ze acht jaar was, vluchtte haar moeder met Inge, haar broertje en zusjes naar een Blijf-van-mijn-lijfhuis. 'We zaten in een onveilige en onstabiele thuissituatie. Mijn moeder heeft gekozen voor haar eigen geluk en het geluk van haar kinderen en heeft de stap genomen om naar de opvang te gaan', vertelt ze aan RTL.
Uitlaatklep
Ze kwam op een plek terecht waar ze zich veilig voelde. Een plek waar meer moeders en kinderen zaten die hetzelfde hadden meegemaakt. 'Het verschil is wel: wij komen uit een groot gezin dus wij hadden elkaar als steun. En wij hadden altijd het sporten. Van jongs af aan was het waterpolo of zwemmen, dat was onze uitlaatklep. Alleen mis je wel een vaderfiguur natuurlijk', aldus Inge.
Inge de Bruijn: ‘Uiteindelijk kwamen we in een Blijf-Van-Mijn-Lijfhuis terecht’
Vergeven
De zwemkampioene heeft haar heftige verleden inmiddels een plekje kunnen geven. 'Ik kan er nu makkelijker over praten. Als kind is dat natuurlijk een heftige gebeurtenis, maar ik heb het al lang een plek gegeven', vertelt ze. 'Ik heb mijn vader ook vergeven, zodat er geen negatieve herinneringen aan blijven plakken.'
Dromen
Inge past dan ook als geen ander bij Stichting Het Vergeten Kind. 'Ik denk dat ik me in die zin goed kan verplaatsen in 'de vergeten kinderen' in Nederland omdat ik weet wat ze voelen en enigszins weet wat ze hebben meegemaakt.'
Wat ze de kinderen mee wil geven? 'Geef nooit op, heeft mijn moeder me altijd geleerd. En durf te blijven dromen. In mijn geval is dat toch enigszins gelukt, want mijn droom was om Olympisch kampioen te worden. Dus ondanks dat ze zich nu echt vergeten voelen, dat de toekomst rooskleurig kan zijn.'
Bron: RTL | Beeld: BrunoPress
