Antje Monteiro en Dennis van Tamelen: ‘We zijn allebei wel pittig, maar een beetje gepassioneerd ruziemaken is juist leuk zo af en toe’

Zij zong op het gala van zijn voetbalclub. Hij verzorgde de prachtige tulpen op de begrafenis van haar zus. Het leek meant to be dat Antje Monteiro (51) en Dennis van Tamelen (50) bij elkaar zouden komen, maar toch duurde het nog jaren voordat die vonk oversloeg. 'Hij stond daar tegen de muur met een biertje en ineens vond ik hem zo aantrekkelijk.'

Scène 1

Juli 2004. Gala van voetbalclub Elinkwijk in Utrecht.

Dennis heeft met zijn voetbalclub een gala georganiseerd. Voor het entertainment hebben ze zangeres en musicalster Antje Monteiro geboekt.

D: ‘Ik ontmoette Antje voor het eerst bij Elinkwijk, de voetbal- club in Zuilen, waar ik ben opgegroeid. Het ging financieel wat moeilijk, dus we besloten met een paar vrienden een gala te organiseren, en we hadden Antje geboekt als artiest. We hadden onderling de taken verdeeld, maar ik weet nog dat ik tegen degene die de financiën deed, zei: “Je mag met iedereen afrekenen, maar Antje Monteiro doe ik, dat vind ik zo’n lekker wijf.” Die avond heb ik even met haar staan praten en het gesprek kwam al snel op Elton John.’

A: ‘Die had ik ontmoet toen ik in Aida speelde, want hij heeft daarvoor de muziek geschreven.’

D: ‘Ik had destijds een bloemengroothandel, en vlak daarvoor hadden we de versiering geregeld in het paleis van Poetin in Sint-Petersburg, waar Elton John optrad. Hij was toen ook even bij ons langsgekomen om de bloemen te bewonderen. Best apart natuurlijk dat wij hem allebei ontmoet hadden.’

A: ‘Ik weet nog dat ik dacht: wat een leuke man. Zou zo’n man mij nou ook leuk vinden? Maar ik was daar als artiest, dan ga je echt niet zeggen: “Hé, zullen we een keer een drankje doen?”’

D: ‘Ik was in die tijd ook nog getrouwd. Het grappige is wel dat mijn ouders, die ook in de zaal zaten, nog met Antje op de foto zijn gegaan. Die foto hebben ze nog steeds.’

Tekst gaat verder onder de foto.

Scène 2

Augustus 2007. Uitvaart van Marina, de zus van Antje.

Antjes broer probeert tulpen te regelen voor het afscheid van Marina, omdat ze daar zo dol op was. Helaas zijn die nergens te krijgen. Gelukkig is daar Dennis…

D: ‘Een jongen die bij het gala de artiesten had geregeld, kwam naar me toe en zei: “Antje Monteiro’s zus is overleden, kun jij misschien aan tulpen komen? Want daar was ze gek van.” Het was niet de tijd van het jaar, maar via mijn contacten in Aalsmeer wist ik toch nog Franse tulpen op de kop te tikken.’

A: ‘Ik was zo verrast toen ik die zaal vol prachtige tulpen zag; ik wist niet dat mijn broer dat had geregeld. Dennis heb ik die dag niet gezien, die ontmoette ik jaren later pas weer bij een feest in Vianen waar ik moest optreden.’ Ik werd aan hem voorgesteld: “Dit is Dennis die toen die tulpen heeft geregeld.” Ik vertelde hem hoe blij ik daarmee was geweest.’

D: ‘Ik zei haar dat ik niet meer in de bloemen zat, maar nu binnenhuisarchitect was. “O leuk”, antwoordde Antje. “Mijn dochter Romy heeft net een nieuw huis, misschien wil je dat wel inrichten, dan kan ik iets voor je terugdoen.”’

A: ‘Romy was toen nog student, en ik zei steeds: “Niet te duur hè”, want zij wilde alles in Eric Kuster-stijl. Het was wel grappig, want ik heb nog een deal gemaakt met Dennis: ik zou de helft betalen en voor de andere helft kon hij mij een keer boeken, bijvoorbeeld als cadeau voor een zakenrelatie. Vaak vergeten mensen dat, maar hij trok een maand later al aan de bel: “Mijn broer gaat trouwen, ik wil die deal wel verzilveren.” Ik ben toen met Romy op gaan treden op dat huwelijksfeest van zijn broer, die inmiddels mijn zwager is. Vanaf dat moment hadden we gezellig contact, maar er speelde nog steeds niets.’

Scène 3

September 2013 – Pleinfeest in Breukelen.

Dennis vraagt Antje of ze zin heeft om naar een Spaanse avond te komen. Een geheel vrijblijvende uitnodiging met een verrassende twist.

A: ‘Ik had een stuk grond gekocht om een huis op te bouwen, en Dennis gevraagd of hij mee wilde kijken naar de tekeningen. Toen ik hem weer zag, viel het me op dat hij er niet zo goed uitzag, dus ik vroeg hoe het ging. Hij vertelde dat hij van zijn vrouw af was en tijdelijk bij zijn broer woonde. Ik was zelf inmiddels ook alweer twee jaar vrijgezel. Uiteindelijk vroeg hij aan mij: “Wat ga je doen dit weekend?”’

D: ‘Er was een Spaanse avond op het plein in Breukelen. Ik zou daar met vrienden naartoe gaan en dacht: misschien vindt Antje het ook wel leuk om te komen. Ze zou wel zien, en ik rekende al niet meer op haar komst. En toen belde ze ineens: “Den, ben je nog bij dat feestje, en is het een beetje gezellig daar?”’

A: ‘Ik besloot er toch nog even naartoe te gaan. Tot dat moment was er niets aan de hand. Maar toen stond hij daar tegen de muur met een biertje en ineens vond ik hem zo aantrekkelijk. En dat ging ik ook aan hem laten merken door met hem te sjansen.’

D: ‘Ze begon een beetje tegen me aan te knuffelen en ik dacht: wat is dit? Zo gingen we helemaal niet met elkaar om.’

A: ‘De hele avond ben ik om hem heen blijven drentelen, en toen ik op een gegeven moment naar de wc ging, is hij me achterna gekomen. Op het moment dat ik uit het toilet kwam, duwde hij me tegen de muur en begon hij me mega te kussen. Met twee handjes. Mijn vriendinnen zeggen altijd: “Antje met haar twee handjes”, omdat ik vind dat een man je echt moet vastpakken als hij je kust. Dat deed Dennis! Ik voelde meteen kriebels door mijn lijf gaan.’

D: ‘Eigenlijk waren we vanaf dat moment samen.’

A: ‘Hij herinnerde me aan onze eerdere ontmoeting. Ik zei: “Je gaat me toch niet vertellen dat jij die man met die krullen bent, die Elton John heeft ontmoet?” Ja, dat was hij dus wel.’ D: ‘We zijn vrij snel nadat we iets kregen gaan samenwonen. Ik zat bij mijn broer op zolder, wat ook niet ideaal was.’

A: ‘Als je verliefd bent, wil je toch zo veel mogelijk bij elkaar zijn?’

D: ‘Mensen zeiden: “Ga je niet te snel?” Maar het voelde gewoon goed. En zekerheid heb je toch niet. Ik ben hiervoor zo’n 23 jaar met iemand samen geweest, en dat liep ook mis.’

A: ‘Die eerste periode was best een beproeving. Ik had een heel druk werkschema, want ik stond elke avond in het theater. Ik deed mee met Dance dance dance en dan waren we ook nog een huis aan het bouwen.’

D: ‘We waren het lang niet over alles eens. Antje wilde eigenlijk alles wit, maar als je hier in huis rondkijkt, zie je dat het zwart en donker is. En Antje heeft gestreden om de boom in de voortuin te houden, waar ik achteraf heel blij om ben.’

A: ‘We kunnen echt strijden, want we zijn allebei wel pittig. Maar een beetje gepassioneerd ruziemaken is juist leuk zo af en toe. Bij hem is dat binnen een uur dan weer over; bij mij duurt dat wat langer. Ik zeg altijd: “Ik heb geen aan- en uitknop, ik heb dit nog helemaal niet verwerkt”.’

D: ‘Maar we vinden elkaar altijd weer. Houden van is echt onze rode draad.’

A: ‘Klopt, onze binding is liefde en niet bijvoorbeeld de kinderen of samen een zaak hebben. We zijn enkel en alleen bij elkaar, omdat we daarvoor kiezen, en dat vind ik heel mooi.’

Het hele interview lees je in de Elegance die nu in de winkel ligt.

TEKST JILL WAAS | FOTOGRAFIE STEF NAGEL | STYLING BRIGITTE KRAMER | VISAGIE YOLANDA SONIGA