Cruise Middellandse Zee

Een cruiseschip is als een ideaalbeeld van een charmant stadje: het is er mooi en schoon, het zwembad is gratis en de bevolking begroet je alsof je hun favoriete buurtgenoot bent. Schrijver Viktor Frölke kijkt toe vanuit The Observation Bar.

Wie rondreist, moet van hotel naar hotel. Wie in één hotel blijft, heeft niet het plezier van het rondreizen. Een mooie oplossing van dit dilemma is de cruise: je neemt je hotel mee. En als je dan toch besluit met een cruise te gaan, kun je maar beter voor een luxe cruise kiezen, dan hoef je je bijna nergens meer zorgen over te maken. Het reizen gaat als het ware vanzelf. Als passagiers in Monaco aan boord gaan voor een luxe Middellandse Zeecruise met het spiksplinternieuwe schip ‘Quest’ van de Amerikaanse rederij Seabourn, staat er in hun hut een fles gekoelde champagne, een goed begin. De Quest is een ‘klein schip’.Dat heeft niet zozeer met de afmetingen van het schip te maken, als wel met de hoeveelheid passagiers. De hutten zijn aangenaam ruim. Ze beschikken niet alleen over walk-in closet en ligbad, maar ook een balkon. Zo’n balkon was vroeger alleen weggelegd voor de happy few, maar op de Quest beschikken bijna alle 200+ hutten over een zitje aan het water. Op een cruiseschip gaat terecht veel aandacht uit naar het eten. Het aanbod in de vier restaurants op de Quest is overvloedig, maar verfijnd. Het centrale restaurant, simpelweg The Restaurant genoemd, is stijlvol vormgegeven door een Noors architectenbureau, een hoge ruimte met veel witte draperiën en grote kroonluchters. Elke dag is er een nieuw menu en op de tafels staan verse bloemen. In het kleinere, chique The Restaurant 2 bestaat het menu uit vele gangen met kleine hapjes; wij aten er onder andere verse sashimi en consommé met double-shocked shrimp en zeezoutijs met Sauternes. Buiten eten kan ook, op verschillende plaatsen. De kwaliteit van een cruise wordt voor een belangrijk deel bepaald door de service aan boord.

‘Als passagier voel je niet eens dat het schip vooruit gaat’

 

Op de Quest staan 350 personeelsleden klaar om maximaal 450 gasten van dienst te zijn. Van die gunstige verhouding krijg je een idee als je The Restaurant binnenwandelt: een haag van wit-geüniformeerde obers staat je op te wachten om je naar een tafel te brengen. Seabourn roemt zichzelf om zijn ‘intuïtieve’ service, dat wil zeggen: niet te formeel, maar ook niet te joviaal, en vooral attent. Besluiten gasten te gaan zonnebaden? Dan duurt het niet lang voordat er iemand te hulp schiet met de zonnebrandcrème. Heeft een gast last van het gezoem van de airconditioning in de hut? Eén telefoontje naar guest services en een ingenieur komt de airco uitschakelen. Is het een tikje frisjes op het achterdek? Voor dat je zelf op het idee komt, heeft iemand al dekens gebracht. Ervaren cruisers zijn geïnteresseerd in de ruimteratio: de hoeveelheid vierkante meter per passagier, die bepaalt in hoeverre je aan boord bewegingsvrijheid ervaart. Op de Quest bedraagt die 71. Aangezien een ratio van 50 al als redelijk ruim geldt, heeft niemand hier het gevoel op andermans lip te zitten. Toch bekruipt je ook niet het idee moederziel alleen aan boord te zijn. Dat is volgens het management te danken aan de organische manier waarop het schip is ingedeeld. Verdwalen is nagenoeg onmogelijk (al is dat ook wel weer een beetje jammer: je ontdekt nog eens wat, als hopeloos verdwaalde).

Land in zicht

Het woord cruise komt van het Nederlandse kruisen. De Holland Amerika Lijn, gespecialiseerd in oceaanstomers, bood al in 1895 zijn eerste vakantietocht aan. Net zoals HAL maakt Seabourn inmiddels deel uit van Carnival, de grootste Brits- Amerikaanse cruiserederij ter wereld. Maar waar gaat een cruise eigenlijk naar toe? Cruisers, oftewel floaters, zoals de Amerikaanse schrijver Jonathan Franzen ze niet ongeestig noemt in zijn tijdgeestdocument The Corrections, brengen het merendeel van hun tijd door aan boord. Het uitzicht wisselt weliswaar automatisch, niettemin vormt een stop in een haven een welkome afwisseling van de ambiance. De Quest gaat voor de kust van San Remo voor anker. Aan wal wachten medewerkers met flessen bronwater en paraplu’s. Op een all inclusive luxe-cruise hoef je nergens aan te denken, behalve aan de tijd waarop je terug moet zijn, anders mis je de boot. San Remo is zo’n ansichtkaart-plaatsje dat zich prima te voet laat ontdekken. Temidden de steile paadjes en trappetjes van de oude stad, de ‘Picha’, kun je gemakkelijk verdwalen. Twee straten van het plein van de beroemde San Siro-kerk af, en je bevindt je middenin een echte Italiaanse volksbuurt, met stil rokende mannen in deuropeningen, en licht vijandig kijkende moeders met kinderen op de arm. Shoppen, bijvoorbeeld schoenen – we zijn tenslotte in Italië – kun je doen bij Lisa op de Via Corradi, die alle topmerken heeft. Daarna lunchen bij een authentiek eettentje, zoals Airone, waar ze verrukkelijke gnocchi serveren. St. Tropez, de tweede bestemming, verwelkomt jaarlijks miljoenen toeristen. Een goede manier om je hier te verpozen is een taxi te nemen naar strandtent Le Club 55, op twintig minuten afstand in Ramatuelle.

‘Het schip legt aan bij ansicht kaartplaatsjes’

Op verweerde wit houten bankjes en tafeltjes temidden van schitterende, laag over de grond kronkelende tamariskbomen, nipt de beau monde aan zijn bubbels. Brigitte Bardot kwam hier vroeger, en het is ook niet uitgesloten dat Françoise Sagan en Jean-Paul Sartre hier eens hebben gezeten. Nu bestaat de clientèle voor een opvallend groot deel uit Nederlandse families met kleine kinderen, maar Le Club 55 is en blijft een belevenis, al was het alleen maar om de (aspirant-) fotomodellen die met een stalen gezicht crudités bestellen: een houten schaal met rauwkost, dat wil zeggen hele komkommers en tomaten, champignons en selderijstronken, à 25 euro. Vaak hangt de inmiddels bijna tachtigjarige fotograaf David Hamilton aan de bar, nog altijd op zoek naar mooie meisjes. Wie denkt dat de taak van de kapitein op een cruiseship bestaat uit het ontvangen van gasten aan de captain’s table, heeft te veel naar Love Boat gekeken. Magnus Bengtsson, de kapitein van de Seabourn Quest, neemt zijn taak buitengewoon serieus. Devriendelijke Zweed legt op de ‘brug’, een enorme cockpit, uit wat er zoal komt kijken bij het besturen van dit stalen gevaarte van 200 meter lang en veertig meter hoog, dat twintig meter diep steekt. ‘This lady,’ zegt hij liefkozend over zijn schip, ‘gaat bijna even hard vooruit als achteruit, namelijk 21 knopen’ (38 km/u). Omdat de snelheid meestal niet hoger ligt dan drie knopen, voel je als passagier helemaal niet dat het schip vooruit gaat. De filosofie van de hedendaagse cruise is: zo lang mogelijk op een mooie plek ronddobberen. Grote afstanden worden ’s nachts afgelegd, als iedereen slaapt.

 

That’s entertainment

Zoals alle cruisemaatschappijen doet ook Seabourn zijn best om het alle passagiers naar de zin te maken. Cruise director John maakt grapjes via de intercom en kletst het on-board entertainmentprogramma aan elkaar. Hij zingt ook niet onverdienstelijk. Terwijl het schilp zachtjes de haven uitvaart, barst er een feest los op dek 9 bij het zwembad. De band speelt klassiekers, de gasten hebben hun mooiste jurk aangetrokken en met behulp van professionele Argentijnse dansers komt er beweging op de dansvloer, en word er driftig geflirt en geswingd. De barvrouw is ondertussen druk bezig om cocktails te shaken. Terwijl de lichtjes van de haven steeds kleiner worden en er sterren verschijnen aan het firmament, drijft de Quest langzaam de zee op. Het casino ontbreekt niet, want dat hoort op een cruise, maar op dit schip is het uiterst bescheiden gehouden en in een afgelegen ruimte ondergebracht. Elke avond is volgeprogrammeerd met allerhande entertainment. He is verleidelijk om alle podia af te lopen op het schip, waar shows worden opgevoerd van musicals, one woman shows van mensen als Lorna Luft (de andere dochter van Judy Garland) tot jazzpiano. Ook een aantrekkelijke optie is om je te verschansen met een boek en een cappuccino in een luie stoel van de scheepsbibliotheek aan Seabourn Square, dat de kapitein terecht aanmerkt als een van zijn favoriete plekken op het schip, vanwege de rust, maar ook de mogelijkheid een goed gesprek te voeren. In de boekenkasten vind je niet alleen Stieg Larsson en Danielle Steele, maar ook Annie Proulx en Ian McEwan; bovendien staan er talrijke computers met internet. En wat is luxueuzer dan je aan boord te laten vertroetelen in
een spa bij het ruisen van de zee? De Quest heeft twee verdiepingen op het achterdek gereserveerd voor massages, sauna’s, voetbaden en verwarmde ligstoelen. Het is zelfs mogelijk om als stel of gezin een ‘villa’ voor de hele dag af te huren, waar je massages en facials en wraps, maar ook eten en drinken, naar believen kunt laten aanrukken. ‘A home away from home’ noemen Amerikanen dat. Maar het mooiste moment op deze cruise komt, enigszins onverwacht, op de laatste dag, tijdens een diner in het Colonnade- restaurant op het achterdek, kledingvoorschrift: elegantly casual. Tot zover alles volgens plan. Dan gaat, na een verfrissende stortbui, de zon onder in de nevelige wolken boven de steile bergen aan de Franse Rivièra. Alom schittert de zee. Met een goed glas wijn erbij kun je alleen maar hopen dat het nooit meer voorbij gaat. www.seabourn.com

De leukste adressen

San Remo Lisa Scarpe. Via Corradi 12. Leuke schoenenwinkel in het centrum. Heeft alle grote merken. Vriendelijke bediening.

Ristorante Pizzeria.  L’Airone Piazza Eroi Sanremesi 12. Heerlijke gnocchi in roomsaus en bruschette met landwijn.

Gelateria Lollipop. Piazza Cristoforo Colombo Iedere dag vers ijs en, zoals dat hoort in Italië, nieuwe smaken.

Kathedraal San Siro. Piazza San Siro. Beroemde Romaanse kerk uit de 12de eeuw. De toren zie je steeds in je blikveld opduiken vanuit de hellende kronkelstraatjes eromheen.

St. Tropez. Vanessa Bruno, Agnona, Hermès: drie interessante modezaken bij elkaar op de rue Henri Seillon.

La Tarte Tropezienne. 36 Rue Georges Clemenceau.  Keten van broodjeszaken. Le Pain Quotidien, maar dan Frans.

La Maison Des Papillons. 9 Rue Etienne.  Charmant vlindermuseumpje in een piepklein steegje.

Le Club 55. 43 Boulevard Patch, Ramatuelle. Op twintig minuten per taxi vanaf St. Tropez vind je deze legendarische strandtent waar het goed mensen kijken is. Uitstekend verdienmodel: carotte rapée (geraspte wortel) staat op de kaart à €16. ‘55’ heeft een privéstrandje aan het azuurblauwe water.

Laatste nieuws